Als eerste werk reden we samen met Eva, Bens mama, naar de fietsenmaker wat verderop. Jammer genoeg was deze gesloten en dus konden we met dank aan onze fantastische Oostenrijks-Engelse surrogaatouders de fiets in de auto stoppen om elders ons geluk te beproeven. Ik trok samen met Eva naar Seestadt en Katrien werkte ondertussen de blog bij.
Mijn hydraulische remmen werden onder de loep genomen en we hoopten dat ontluchten en het verversen van de olie de kopzorgen zou wegnemen. Vanaf dan was het bang afwachten of de fiets zonder reserveonderdelen kon worden opgelapt en wat ons dat zou kosten.
Eens terug thuis hadden we een leuke babbel met Gerald, de Britse vader van Ben. Toch een pluspunt dat we met de familie Raho in het Engels konden communiceren want ons Duits zat ergens ver weg onder het stof.
De routes naar Brno werden geoptimaliseerd, de website geüpdatet, de rekening gespekt en toen kwam de sms van de fietsenmaker dat de fiets klaar was. Pijnlijk om 112,9 euro te moeten neertellen, maar op veiligheid kan je nu eenmaal niet besparen.
Met de metro trokken we in de loop van de namiddag naar het centrum van Wenen. Ook ons gasvuur werkte niet meer mee en bij Bergfuchs schaften we ons voor een kleine dertig euro nieuwe lampolie en een servicekit met reserveonderdelen aan. Het kon niet op.
Veel kregen we van Wenen niet te zien, want voor we aan het avondluik begonnen trokken we door de winkelstraat op zoek naar een cadeautje voor Ben en zijn ouders. We snuffelden nog even rond op de Maria Theresienplatz en in het Museumskwartier alvorens we in Zentimeter afspraken met Ben en zijn Spaanse vrienden voor authentieke Oostenrijkse kost en karaktervolle huisbieren. Het was leuk babbelen en de Blunzengröstl, de Fleckerl en de Kaiserschmarrn smaakten geweldig.
Een atypische dag ‘citytrippen’, maar onze muizenissen waren naar de achtergrond verwezen en zo waren we na meer dan twee geweldige dagen en avonden Wenen weer helemaal klaar om op de fiets te kruipen.