Toen Wouter even zijn neus buiten stak, bleken we het geluk aan onze kant te hebben. De wind stond gunstig en zou net zijn knie ontlasten! Ons ochtendritueel kon dan ook rustig van start gaan; pas rond 10u zaten we in het zadel.
Gedurende tien km volgden we het Millenium Coastal Path, dat deel uitmaakt van Route 4. Het platte en goed geasfalteerde traject tussen de duinen van South Wales smaakte naar meer. Wat verderop veranderde het decor plots van zee naar bos. Precies alsof iemand ons in de Ardennen had gedropt. Hoge dennenbomen sierden de route. Toen de gps aangaf dat we op slechts vijfhonderd meter van het strand af waren, was dat moeilijk te geloven. Toch maar even een kijkje nemen. We parkeerden onze fietsen in de duinen en een paar minuten later stonden we op een gigantisch zandstrand met in de verte de branding. Geen betere plaats om een boterham met cheddar en een tomaatje naar binnen te werken.
Ondanks de korte route, kwamen we op een kleine tien km van de eindbestemming voor de derde maal in een totaal verschillende omgeving terecht. Weilanden met koeien en in de verte de opdoemende heuvels die morgen moeten worden overwonnen. Wederom werden we geremd door hekjes en poortjes allerlei, maar dit keer begrepen we de reden. Het fietspad ging immers dwars door de weiden. Toen we merkten dat er niet alleen koeien, maar ook enkele stevige stieren alert onze bewegingen volgden, waren we niet helemaal op ons gemak met de felrode en -gele tassen die holder de bolder tussen de putten door zigzagden.
De veelbesproken knie hield stand, maar de pijn was toch niet volledig verdwenen. We besloten bij ons oorspronkelijke plan te blijven en met een rackpack gevuld met inkopen zetten we koers richting camping. Het is moeilijk te geloven, maar ook hier wimpelden ze ons af met een kordate “I’m sorry, we don’t do tents I’m afraid”.
Wat de bewoners van zo’n holiday park charmant vinden aan de gemilimetreerde standplaatsen in rijtjes op grind of asfalt blijft ons een raadsel. Vaak geven ze aan die buitenverblijven op wieltjes, zo zagen we bij onze buren in Llanelli, nog een extraatje aan de hand van tuinverlichting, standbeelden, een terras in teak of zelfs - we verzinnen dit niet - een gepersonaliseerd toi toi-toilet.
Aangezien het nog maar kort na de middag was en we nood hadden aan de faciliteiten was wild kamperen geen optie. Gelukkig stootten we nog geen halve kilometer verderop op een campsite waar ze ons wel met open armen ontvingen.
Om 14.15u reden we het ruime grasveld op dat was voorbehouden voor tentjes. Op een blauw tentje van twee Welshmen na hadden we plaats zat. Bekijken waar onze was kon ophangen, positie voor onze tent bepalen en in no time stond de tent op en waren onze fietszakken gestructureerd neergepoot in de binnen- en voortent.
We waren intussen best goed georganiseerd en aangezien het nog vroeg in de namiddag was, hadden we ruim de tijd voor een frisse douche en een update van de blog en foto’s. We bedachten ons meteen dat de rustige aanpak ook wel zijn voordelen heeft.
Vanavond staan er zelfgemaakte burgers op het menu en wie weet is er in de ‘games room’ wel een automaat waar Wouter een fris pintje uit kan toveren.