Dag 501, maar het ontbijtbuffet van onze jubilee hadden we nog tegoed. We kregen waar voor ons geld en aten dat het een lieve lust was. We combineerden op die manier ontbijt en lunch want pas in de late namiddag konden we, in de vorm van een stroopwafel, terug aan eten denken.
We fietsten misschien wel het mooiste stuk Donauroute in Duitsland. De tweede langste rivier van Europa wordt hier immers herleid tot een gemoedelijk kabbelende beek die zich een weg baant door dichte bossen en tussen grillige rotswanden.
De Donau-Radweg is hier een absolute aanrader voor elk type fietser. Het niveau is haalbaar voor iedereen en ook de bankkaartfietser komt met honderden Gaststätte ruim aan zijn trekken. We zagen dan ook heel wat fietsers passeren: jong, oud, sportief, e-bikers, met bagage, zonder, mountainbikers, tandems,…
Hoewel de Radweg de rivier volgt was het parcours allesbehalve vlak. Ettelijke malen moesten we naar het kleinste verzet teruggrijpen om de korte, maar venijnige kuitenbijters te overwinnen en na een kleine zestig kilometer stonden er toch 319 hoogtemeters extra in de statistieken. Ietwat contradictorisch aan onze vorige alinea, maar het was wel de enige lastigere dag van het hele Donau-traject in Duitsland.
Het volgen van de rivier resulteerde daarenboven in heel wat kronkelwerk. In vogelvlucht hadden we er gerust een twintigtal kilometer kunnen afpitsen, maar vooralsnog blijven we met de wielen op de grond.
Met de nakende thuiskomst waren we ook vandaag weer bezig met het leven na BlijvenTrappen. We maakten ‘to do-lijsten’ voor het zoeken naar werk, het zoeken van een woonst en de praktische zaken voor onze grote arrivée.
Over werk gesproken: een speciale dag op het thuisfront waar twee (schoon)broers en een schoonzus een nieuwe/eerste carrière startten. Succes!
In Basecamp stond een Radler-Zeltplatz aangeduid en we waren aangenaam verrast dat de burgemeester aan de hand van een groot bord trots aangaf dat je hier, in tegenstelling tot overal in Duitsland, voor een nacht legaal kon kamperen. Wel wat bekrompen van de burgervader om dan in de kleine lettertjes toch vijf euro per persoon op te eisen, af te rekenen in de bar aanpalend aan het grasperk.
Na wat lobbywerk ‘vergat’ de vriendelijke dame van het eetbarretje echter ons ticket op te maken en zo spaarden we weer tien euro uit.
De speeltuin aan de tentplaats resulteerde in heel wat leven (zeg maar kabaal), maar we slaagden er toch in de verslagen weer neer te pennen. Bovendien realiseerden we ons na een blik op onze fietskaart dat we de volgende dag behalve de monding van de Donau in Roemenië (maart) nu ook het startpunt van de rivier aandeden. Mooi!
Met het Schwarzwald en een rustdag in Villingen-Schwenningen voor de deur hadden we in ieder geval goede vooruitzichten en dus ging het met een grote glimlach de tent in na zonsondergang.
We fietsten misschien wel het mooiste stuk Donauroute in Duitsland. De tweede langste rivier van Europa wordt hier immers herleid tot een gemoedelijk kabbelende beek die zich een weg baant door dichte bossen en tussen grillige rotswanden.
De Donau-Radweg is hier een absolute aanrader voor elk type fietser. Het niveau is haalbaar voor iedereen en ook de bankkaartfietser komt met honderden Gaststätte ruim aan zijn trekken. We zagen dan ook heel wat fietsers passeren: jong, oud, sportief, e-bikers, met bagage, zonder, mountainbikers, tandems,…
Hoewel de Radweg de rivier volgt was het parcours allesbehalve vlak. Ettelijke malen moesten we naar het kleinste verzet teruggrijpen om de korte, maar venijnige kuitenbijters te overwinnen en na een kleine zestig kilometer stonden er toch 319 hoogtemeters extra in de statistieken. Ietwat contradictorisch aan onze vorige alinea, maar het was wel de enige lastigere dag van het hele Donau-traject in Duitsland.
Het volgen van de rivier resulteerde daarenboven in heel wat kronkelwerk. In vogelvlucht hadden we er gerust een twintigtal kilometer kunnen afpitsen, maar vooralsnog blijven we met de wielen op de grond.
Met de nakende thuiskomst waren we ook vandaag weer bezig met het leven na BlijvenTrappen. We maakten ‘to do-lijsten’ voor het zoeken naar werk, het zoeken van een woonst en de praktische zaken voor onze grote arrivée.
Over werk gesproken: een speciale dag op het thuisfront waar twee (schoon)broers en een schoonzus een nieuwe/eerste carrière startten. Succes!
In Basecamp stond een Radler-Zeltplatz aangeduid en we waren aangenaam verrast dat de burgemeester aan de hand van een groot bord trots aangaf dat je hier, in tegenstelling tot overal in Duitsland, voor een nacht legaal kon kamperen. Wel wat bekrompen van de burgervader om dan in de kleine lettertjes toch vijf euro per persoon op te eisen, af te rekenen in de bar aanpalend aan het grasperk.
Na wat lobbywerk ‘vergat’ de vriendelijke dame van het eetbarretje echter ons ticket op te maken en zo spaarden we weer tien euro uit.
De speeltuin aan de tentplaats resulteerde in heel wat leven (zeg maar kabaal), maar we slaagden er toch in de verslagen weer neer te pennen. Bovendien realiseerden we ons na een blik op onze fietskaart dat we de volgende dag behalve de monding van de Donau in Roemenië (maart) nu ook het startpunt van de rivier aandeden. Mooi!
Met het Schwarzwald en een rustdag in Villingen-Schwenningen voor de deur hadden we in ieder geval goede vooruitzichten en dus ging het met een grote glimlach de tent in na zonsondergang.
