We bekeken onze route voor de komende dagen en besloten, dankzij enkele tips van Joya, een en ander aan te passen. We zijn soms iets te extreem in het vermijden van grote wegen en belanden daarom regelmatig op kleine wegjes die continu steil op en neer gaan en ons een heleboel extra kilometers opleveren. Toen Joya ons een heel doenbaar alternatief aanraadde, was de keuze dan ook snel gemaakt. Omdat zij de Ring of Dingle boven de Ring of Kerry verkoos, volgenden we ook op dat vlak haar advies.
Onze tent was goed gedroogd en tegen de middag fietsten we door het centrum van Cork naar onze nieuwe host Darren. Zijn adres stond blijkbaar nog verkeerd aangegeven in zijn WarmShowersprofiel en met enige vertraging en links en rechts wat assistentie van enkele behulpzame Ieren zijn we er toch geraakt.
Darren is de ‘cycling ambassador' van Cork en het duurde dan ook niet lang alvorens we vertrokken voor een fietstocht door en rond de stad. Zijn fietsen hebben al net iets meer avonturen beleefd dan de onze en toen we op onze eerste stop toekwamen, brak een van zijn pedalen af. Hij weet het aan de immense kracht in zijn benen (de eerste van vele overdrijvingen die we uit zijn mond zouden horen). Even over huis voor een ander - al even legendarisch - ros en we waren weer op pad. Aan de universiteit van Cork kregen we geschiedenisles en lichtte onze host honderduit de Ierse gebruiken, geschriften en religie toe. Heel enthousiast vertelde hij ons duizenden verhalen, waarvan de meeste naar ons aanvoelen met een korrel zout moesten worden genomen. Een reis tijdens dewelke hij vijfhonderd kg bagage op zijn fiets meenam, hij zou 20.000 kcal verbranden op een dag,… zelfs voor deze kloeke Ier leek ons dat ietwat overdreven.
The river Lee loopt dwars door de stad en even buiten het centrum splitst de sterk stromende rivier in twee. Op de splitsing is er een eilandje waar we de picknick wilden opeten. Darren, expert op vlak van alles wat met water te maken heeft, las de rivier echter juist en besloot om toch maar naar het droge terug te keren. Gelukkig maar: een vijftal minuten later waren we getuige van de snelheid en de kracht waarmee het opkomende water het eilandje overspoelde. De picknick viel dus net niet in het water. We moeten er wel bij vertellen dat het goed was dat wij nog heel wat over hadden van het ontbijt bij Joya, aangezien op twee grote potten humus na er niet veel uit Darrens tassen tevoorschijn kwam.
Langs het water fietsten we de stad terug in en gingen op zoek naar een nieuwe slaapmat. Minder evident als eerst gedacht zo bleek. Exped was hier niet te vinden en het overgrote deel van de Therm-A-Rest matjes (in Ierland gemaakt trouwens) was te zwaar of te groot in pakvolume. In de derde winkel hadden we prijs. Iets te duur naar onze zin, maar we hadden een matje van goede kwaliteit dat in onze tassen zou passen en een goede nachtrust was ons toch meer waard dan de meerprijs van veertig euro die we uiteindelijk betaalden (met de refund die we van de Berghut zouden krijgen).
Het was intussen stevig beginnen regenen. Geen beter moment dus om richting Charlies te trekken. Deze pub staat bekend om zijn traditionele music sessions op zondagnamiddag. Ideaal om met een Beamish in de hand en opwekkende Ierse deuntjes aan de haard helemaal op te warmen.
Darren stelde voor inkopen te doen voor het avondeten en bij hem thuis te kokkerellen. Een beetje jammer dat hij alles gedecideerd uit de rekken haalde en er vervolgens zonder woorden van uitging dat wij alles voor onze rekening zouden nemen. Het resultaat mocht er wel zijn: lekkere, zelfgemaakte pizzabaguettes. Benny Bax van de Smaakpolitie zou echter niet te spreken zijn over de omstandigheden waarin ze gemaakt werden.
Wanneer we bij mensen thuis mogen overnachten, verwachten we helemaal niet dat we in een kraaknet huis terechtkomen en het is geen enkel probleem als het wat overhoop ligt, maar dit sloeg alles. Toen hij in de leefruimte aangaf dat het in de keuken en in het toilet ‘even worse’ was, sloeg de schrik ons om het hart. Jammer genoeg waren zijn woorden deze keer niet overdreven: de snijplank was nog nooit afgewassen, in de badkamer lag er meer naast de vuilbak dan erin en we waren lang niet avonturierlijk genoeg om van de douche gebruik te willen maken.
We besloten om de volgende dag goed op tijd te vertrekken richting Bantry. Met ons picknickdeken als grondzeil hadden we alsnog een goede nachtrust en droomden we van ‘The Wild Atlantic Way’ die nu wel heel dichtbij kwam.