Hoewel verschillende websites geen regen berichtten, vertrokken we in ons regenpak door dikke druppels. Het hotel bood vreemd genoeg geen ontbijt aan voor 10u, dus stopten we onderweg bij de bakker voor een snelle koffiekoek. We kochten nog een rozet van zeven pistolets en betaalden voor dat alles 135 SRD of een dikke euro.
De regen hield jammer genoeg de hele voormiddag aan en opnieuw moesten we de verkeersvrije zandwegen langs de Donau inwisselen tegen geasfalteerde drukke en minder drukke wegen zonder zicht op de rivier. Zicht op water nochtans meer dan genoeg. Ilija stuurde ons zelfs nog een berichtje dat er in Golubac - daar zouden we de volgende dag passeren - blijkbaar veel wateroverlast was en dat we voorzichtig moesten zijn.
We trapten vijfenveertig kilometer tot aan de ferry in Stara Palanka. Nu en dan werden we, zoals eerder wanneer we door het platteland fietsten, voorbijgestoken door kleine, old school Lada’tjes. Wanneer ze toeterden, leek het alsof er tot zeven paar handen uitbundig naar ons wuifden. Het begrip carpooling was duidelijk goed ingeburgerd.
Aan de ferry vertelde ons een voorbijganger dat die pas om 14u uit zou varen. Perfecte gelegenheid om ons in de Čarda op de hoek, een typisch visrestaurant dat je geregeld op de oevers van de Donau vindt, voor een lunch te installeren. We kozen voor baars en karper en werden dikke vrienden met Sasa Nikolic, de uitbater van het restaurantje. Hij kwam ons zelfs uitzwaaien toen we met de boot naar de overkant voeren.
Nu ja, boot… dat is misschien iets te veel krediet voor het vlot waarop we het traject aflegden. De Donau is redelijk breed op dit punt (ong. 3 km), maar ze frappeerde ons vooral door de vele flesjes die overal dreven. Spijtig genoeg lijdt Servië onder heel wat sluikstorting, merkten we al in de berm ook. Zetels, autobanden, kledij, tv’s, plastiek,… je kan het zo gek niet bedenken of het ligt wel ergens in de graskant.
In Ram wierpen we een snelle blik op de Ottomaanse burcht en startten we de steile klim naar boven. Het vlakke stuk langs de Donau kwam stilaan op zijn eind en in de verte zagen we de bergen opdoemen. Gelukkig bleef het droog in de namiddag, maar grijze lucht en laaghangende wolken beletten ons door en door van het landschap te genieten.
Rond 17u kwamen we aan in Vinci, op een zevental kilometer voor Golubac, waar de Iron Gates beginnen. Het was een leuk adresje met alles erop en eraan voor twintig euro. We waren gelukkig de enige gasten, dus er was niemand die ons rakija kon aansmeren. Geen gedubde Servische stemmen op de tv overigens, maar de originele Amerikaanse. Lekker relaxen en uitrusten voor de pittige rit die de dag erop op het programma stond.
De regen hield jammer genoeg de hele voormiddag aan en opnieuw moesten we de verkeersvrije zandwegen langs de Donau inwisselen tegen geasfalteerde drukke en minder drukke wegen zonder zicht op de rivier. Zicht op water nochtans meer dan genoeg. Ilija stuurde ons zelfs nog een berichtje dat er in Golubac - daar zouden we de volgende dag passeren - blijkbaar veel wateroverlast was en dat we voorzichtig moesten zijn.
We trapten vijfenveertig kilometer tot aan de ferry in Stara Palanka. Nu en dan werden we, zoals eerder wanneer we door het platteland fietsten, voorbijgestoken door kleine, old school Lada’tjes. Wanneer ze toeterden, leek het alsof er tot zeven paar handen uitbundig naar ons wuifden. Het begrip carpooling was duidelijk goed ingeburgerd.
Aan de ferry vertelde ons een voorbijganger dat die pas om 14u uit zou varen. Perfecte gelegenheid om ons in de Čarda op de hoek, een typisch visrestaurant dat je geregeld op de oevers van de Donau vindt, voor een lunch te installeren. We kozen voor baars en karper en werden dikke vrienden met Sasa Nikolic, de uitbater van het restaurantje. Hij kwam ons zelfs uitzwaaien toen we met de boot naar de overkant voeren.
Nu ja, boot… dat is misschien iets te veel krediet voor het vlot waarop we het traject aflegden. De Donau is redelijk breed op dit punt (ong. 3 km), maar ze frappeerde ons vooral door de vele flesjes die overal dreven. Spijtig genoeg lijdt Servië onder heel wat sluikstorting, merkten we al in de berm ook. Zetels, autobanden, kledij, tv’s, plastiek,… je kan het zo gek niet bedenken of het ligt wel ergens in de graskant.
In Ram wierpen we een snelle blik op de Ottomaanse burcht en startten we de steile klim naar boven. Het vlakke stuk langs de Donau kwam stilaan op zijn eind en in de verte zagen we de bergen opdoemen. Gelukkig bleef het droog in de namiddag, maar grijze lucht en laaghangende wolken beletten ons door en door van het landschap te genieten.
Rond 17u kwamen we aan in Vinci, op een zevental kilometer voor Golubac, waar de Iron Gates beginnen. Het was een leuk adresje met alles erop en eraan voor twintig euro. We waren gelukkig de enige gasten, dus er was niemand die ons rakija kon aansmeren. Geen gedubde Servische stemmen op de tv overigens, maar de originele Amerikaanse. Lekker relaxen en uitrusten voor de pittige rit die de dag erop op het programma stond.
