’s Morgens waren de regenwolken verdwenen en op de banken van de grill-bar aten we onze muesli met yoghurt onder een krachtige zon. Vandaag geen marathonetappe, integendeel. We zouden sowieso halt houden in Split en de camping die we hadden aangeduid, troffen we al na na vijfendertig kilometer aan.
Door een verrassend woest rotslandschap ging het goed op en af. We hadden nog zicht op de uitlopers van het Bikovo National Park, maar zetten koers richting het westen en de kust. Na een pittige klim met percentages tot 9% hadden we een mooi zicht op de rotsformaties voor Omis en op het eiland Brac, aan de overkant van het water.
Het kon nu niet lang meer duren alvorens we de finale duik naar de zee zouden inzetten en na een dertien kilometer lange afdaling klopten we aan bij de receptie van de camping.
Het was meteen duidelijk dat dit niet ons ding was: veel te internationaal, veel te druk en veel te georganiseerd. Uit budgettaire overwegingen besloten we toch om te blijven, maar toen we de plek zagen waar we werden verondersteld onze tent op te zetten, maakten we rechtsomkeer. Tweeëntwintig euro betalen voor een licht hellend stuk grint op tien kilometer van het centrum vonden we een brug te ver.
Via Booking.com zochten we het goedkoopste guesthouse en we waren maar wat blij met onze keuze. De hartelijke eigenaar, de ruime en volledig te verduisteren kamer met comfortabele bedden en eigen badkamer, de ligging die ons toeliet naar het centrum te wandelen,… En dat alles voor een prijs die gelijkstond aan die van de camping als je het busvervoer van en naar het stadscentrum erbij zou rekenen.
Tegen 14.30u doken we het centrum van Split in. Niet met als doel om de UNESCO-oude stad te bezichtigen, wel om een sfeervol plein of café te zoeken waar we samen met de lokale bevolking Kroatië naar de overwinning konden schreeuwen.
Na wat zoekwerk belandden we op het terras van bar Koko. Tijdens de eerste helft geraakten we aan de praat met een Indiër en een koppel Nederlanders die hetzelfde idee hadden als ons. De Kroaten waren maar lauw enthousiast, maar toen Modric enig mooi de bal op de slof nam en de 0-1 maakte, ging het dak er toch even af.
We slenterden nog wat rond in de binnenstad, maar de vele hoogtemeters van de voorbije weken waren toch in onze benen gekropen en we deden het rustig aan. Na een tip van een passant op straat belandden we in een uitstekende pizzeria en we spraken af met Hélène en Martijn, onze nieuwbakken Nederlandse vrienden, om ’s avonds bij wat pintjes ook samen naar de Duitsers tegen Oekraïne te kijken. Gezelligheid troef!