Tegen 9u stonden onze fietsen al gepakt en gezakt en reden we de oprit van het pension af naar het fietspad langs de Donau. We genoten van de zon en Wouter had zelfs spijt dat hij zijn lange niet voor zijn korte fietsbroek had gewisseld. Helaas was haar aangename aanwezigheid slechts van korte duur. Nog voor we het fort van Golubac bereikten, zagen we heel wat laaghangende wolken in en boven de kloof waardoor we zouden fietsen.
Een drietal kilometer voor de vestiging, ontmoetten we Hannah en Ian, twee wandelaars uit Manchester. Zij liftten naar de Zwarte Zee nadat ze in negen maanden van Londen naar Ankara waren gewandeld. Ze bestaan dus, grotere zotten dan wij. Nog twee maal zouden we hen opnieuw zien die dag.
Ontsteld zagen we dat de burcht volledig in de steigers stond. Postkaartfoto’s konden we dus wel vergeten. Achja, we waren al lang blij dat we het droog hielden. Het bouwwerk markeert het begin van het kloofdal van de IJzeren Poort en wij waren benieuwd want in heel wat blogs hadden we hier lovende woorden over gelezen.
Een beetje teleurgesteld passeerden de eerste kilometers. De bergen bleken heuvels en de rivier was nog steeds erg breed. Gelukkig veranderde dat naarmate we vorderden en we een voor een de zeventien tunnels op de route doorfietsten.
Net voor de eerste tunnel stopten we langs de kant van de weg om te lunchen. Restaurants, cafés of andere etablissementen waar we eventueel binnen konden zitten waren er niet. Mijn warme windstopper zat niet in de tas waar hij moest zitten en ik zag als het ware de camera inzoomen op de stoel waarover mijn jas hing in het pension vijfendertig kilometer terug. Ik weet niet wie de pechvloek over mij heeft uitgesproken, maar het mocht beginnen ophouden.
We aten snel een pistolet met smeerkaas en hesp en besloten verder te rijden naar Donji Milanovac. Daar zouden we een pension zoeken, de fietsen achterlaten en terugliften naar Vinci.
Ik vloekte nog wat op mezelf, maar Wouter monterde mij op en en we klommen en daalden op de Donau-oevers. De hoogtemeters die we te verwerken kregen stemden niet echt overeen met de hoogtegrafiek die we de dag ervoor bestudeerd hadden. Behalve een stevige korte en pittige lange klim, viel het traject veel beter mee dan gevreesd.
Op het hoogste punt (225m) keken we precies neer op een Noors fjord. De afdaling was fris, maar snel en een vijftal kilometer voor we het stadje Donji Milanovac konden afvinken, toeterde een voorbijrijdende auto ons vrolijk toe. Hannah en Ian hadden een lift gevonden!
Ook in het centrum kwamen we hen opnieuw tegen en vertelden we hen dat we noodgedwongen terug moesten. De moed zakte ons even in de schoenen toen ze vertelden dat zij vrij lang op een lift hadden moeten wachten, maar achteraf bekeken waren zij waarschijnlijk gewoon niet zo getalenteerd (ons fietspak incl. helm zat daar misschien wel voor iets tussen).
We vonden een pensionnetje en probeerden met gebarentaal uit te leggen dat we er zouden overnachten, maar eerst terug moesten naar Golubac. Het was niet zo’n succes, maar uiteindelijk lukte het met Google Translate. De eigenaar was zelfs zo lief om eerst naar de Servische 1207 te bellen om het telefoonnummer van het vorige pension op te zoeken, en hen daarna te telefoneren om te vragen of ze thuis waren en wij mijn jas konden oppikken.
‘All set’ en na vijf minuten versierden we een lift bij trucker Slavas. Engels of Duits sprak hij niet, dus het was een stille rit, maar wel helemaal tot in Golubac. Op een rit naar Vinci moesten we moesten eveneens niet lang wachten, de volgende auto diende zich meteen aan en reed ons helemaal tot ons adresje van de vorige dag. Op nog geen uur tijd hadden we de drieënzestig gefietste kilometers overbrugd.
Ook de terugweg verliep zonder problemen: de zoon van de eigenaars voerde ons terug tot de hoofdweg in Golubac en daarna pikte een jongeman ons op.
Uitgehongerd vonden we in de supermarkt een diepvriespizza en kwamen we terug op krachten. Hoog tijd om op te zoeken hoe we onze eerste huwelijksverjaardag zouden vieren. Agnes en Otto (uit Mohacs) hadden ons aangeraden naar Baile Herculane te gaan. Een wellnessarrangement in de thermische baden klonk ons alvast als muziek in de oren.