We ontdekten ’s morgen hoe mooi het plekje was waar we de tent hadden neergepoot. Een rustige baai, een zandstrand, een wandelpad, een proper toitoi-toilet… Een uurtje later fietsten we een stukje terug richting het centrum. Zon en wolken wisselden elkaar af, maar een felle wind deed de temperaturen zakken tot slechts 15 graden volgens een lokale apotheek.
Wouter had de route zo samengesteld dat alle highlights aandacht kregen: de zee met haven, het gerechtsgebouw, het museum van moderne kunst, een Lutheriaanse kerk, het centrale plein met markthal en tot slot een mooie orthodoxe kerk.
Ontbijten deden we mensen kijkend op een bankje op het plein, hoewel wij met onze gamellen met muesli eveneens voer waren voor anderen met dezelfde bezigheid. Aan de orthodoxe kerk sprak een schoolmeester op wandel met zijn klasje ons aan. Voor ons een gek zicht, zo half augustus, maar in Finland was de vakantie sinds twee dagen gedaan en daarmee ook de herfst ingezet.
De wind was dan misschien koud, ze zat vanuit het noordwesten gelukkig gedeeltelijk mee. We reden immers oostelijk en dat door een vlak landschap met enorme korenvelden. Groen koren, geel koren, goudbruin koren,… Daarbovenop zorgde de wind die met de aren speelde voor mooie kleurschakeringen.
In Laihia deden we in een S-Market onze eerste shopping experience op. Van productnamen in het Fins konden we niets opmaken en het was dan ook even zoeken toen we, terug buiten, het rekeningetje overliepen.
Op een breed fietspad langs een drukke weg lieten we het stadje achter ons en fietsten we verder tot we over de Kyronjokirivier op een paralelweg konden overschakelen.
Aan een - hoe kan het ook anders - graanboerderij, zetten we ons met de rug tegen het gebouw uit de wind en nog net in de zon. Een half uur later zou deze echter al achter het dak wegdraaien, maar we genoten van de rust.
We vervolgden de weg tot ’s avonds langs de brede, mooie rivier en stopten voor de avondinkopen in Ylistaro. Een vijfenzeventigjarige Finse vrouw die redelijk goed Engels sprak hielp ons met de vertaling van het rekeningetje. Een andere, Zweeds-Finse, vrouw fietste nog even met ons mee naar een plekje aan de rivier waar ze dacht dat we konden kamperen, maar aangezien de eigenaar niet thuis was besloten we verder te rijden.
Twintig kilometer zouden we uiteindelijk nog fietsen, want de oever was overal overwoekerd met struiken, in de weinige huizen die we passeerden waren de mensen niet thuis en van sommige stukken gras was het niet duidelijk of ze eigendom waren van een boer of niet.
Aan een monumentje vonden we na zevenentachtig kilometer een geschikte kampeerplaats. De tent stond snel op en we gooiden net de pasta in het kokende water toen een Finse vrouw ons kwam aanspreken. Ze woonde in de buurt en vroeg zich af wie die mensen in een tent waren; daar moest ze toch het fijne van weten. Maarit stond versteld van onze tocht en slaakte minstens zes keer “Really????” uit.
Ze moest ons op een of andere manier kunnen helpen, vond zij, maar we verzekerden haar dat we op alles voorzien waren. Toen ze ons tot driemaal toe hun tweede huis aanbood (momenteel te koop aangezien ze enkel in de zomer in Finland zijn en de resterende tien maanden op de Malediven), konden we niet langer weigeren. En gelukkig maar, want waar we terecht zouden komen was te zot voor woorden. Ter onzer beschikking stond een moderne villa met vijf slaapkamers, zwembad, bbq, sauna, leuk terras, open keuken, prachtige living, wasmachine,… zelfs de koelkast had ze nog voor ons gevuld. Ongelofelijk.
(Voor de geïnteresseerden: dit stekje middenin de velden, op tien kilometer van Lapua en twintig van Seinajoki staat te koop voor 170K.)
We aten onze carbonara en braken de tent op om haar wegbeschrijving te volgen naar het huis twee kilometer verderop. Met pijlen op de grond had Maarit aangegeven waar we moesten zijn en we kwamen via een verlaten grindweg aan op nr. 601.
We dronken samen nog iets op het terras en hadden we een hele leuke babbel met deze enthousiaste en warme vrouw. Wouter verliet de tuintafel nog even voor een gepland telefoontje met zijn grootmoeder en met zijn ouders en kwam opgewekt terug aanschuiven.
Voor we in bed - comfort, altijd een plezier - kropen, genoten we van de sauna en een warme douche en namen we nog een stukje taart dat Maarit voor ons had achtergelaten. Van een hartelijke ontvangst in Finland gesproken.