Stipt om tien uur vleiden we ons neer op de massagetafel en werden we maar liefst vijfenveertig minuten lang onder professionele handen genomen. En of we er deugd van gehad hebben, zalig!
Helemaal zen checkten we rond kwart voor twaalf uit en bekeken we in de lobby van het hotel hoe we onze tocht zouden verderzetten. Na een gedetailleerde blik op de wegenkaarten besloten we om de Donau te laten voor wat ze was. Nu ja, niet helemaal. We zouden nog steeds naar de monding van de rivier fietsen, maar dan door het binnenland van Roemenië. We zadelden ons op deze manier op met meer hoogtemeters, maar waren ervan overtuigd dat het traject afwisselender en mooier zou zijn.
De volgende etappe kenmerkte zich door een pittige start met een klim van een dikke dertig kilometer en door ons late vertrekuur besloten we nog een nachtje langer in Baile Herculane te blijven. Na een paar honderd meter fietsen, wisselden we ons sterrenhotel in voor een aardig pension met een uitermate vriendelijke eigenaar en gunden we onze spieren op deze manier nog wat extra rust.
Ook hier een mini wellness. Op het terras was er een warmwaterbad met bronwater van rond de 55°C. De ietwat muffe geur moest je erbij nemen, maar wel leuk dat onze kuuroordervaring zo nog wat werd uitgerekt.
Met gemengde gevoelens keken we vooruit tijdens het avondmaal. Het beloofde een mooie tocht te worden en zelfs de zon zou volgens de voorspellingen van de partij zijn. Maar een klim tot op bijna duizend meter hoogte is toch altijd bang afwachten, zeker na onze winterstop. We zullen zien hoe we het ervan afbrengen!