Tijdens het uitrijden van Sapareva Banya maakten we nog een korte stop aan de warmste geiser van de Balkan. Jammer genoeg zagen we hem niet in actie, maar het continu opborrelende water van 103 °C (!) creëerde wel een heuse stoomwolk.
De eerste vijfentwintig kilometer gingen volgens de grafiek in Basecamp in dalende lijn. We schrokken ons dan ook een hoedje toen we ons in het centrum van Dupnica even op de Muur van Geraardsbergen waanden. Een verschrikkelijk steil stuk kasseien deed ons op de tanden bijten, maar we kunnen wel wat hebben tegenwoordig.
Pas na een kleine dertig kilometer was het echt mooi fietsen. We verlieten de grote weg en over een rustige landweg klommen we door het groen tot op 650 meter hoogte. Tijdens de klim hadden we een mooi zicht op het onvermijdelijke Vitosha-massief, de Rila Mountains en de Pirin Mountains in de verte. Over de kronkelende weg zigzagden we door het landschap en rond 13u arriveerden we in Hotel Centaur aan de rand van Rila.
Voor onze laatste nacht in het prachtige Bulgarije belandden we in een uiterst verzorgd en leuk familiehotel. Alvorens richting het Rilaklooster (een van de nationale hoogtepunten) te trekken, genoten we nog van een frisse douche en profiteerden we van het zomerweer om meteen onze fietsbroeken uit te wassen en te drogen te hangen.
Wanneer we niet op onze fiets zaten, waren we tegenwoordig te vinden in de wagen van een of andere Bulgaar. Ook nu weer liftten we met succes naar het klooster en hadden we tijdens onze tweede lift een plezierige conversatie met de bijna zesjarige Pepi op de achterbank.
Onze keuze om tot hier te komen was de moeite meer dan waard! Het ‘klooster met de zebrahuid’ was prachtig en had zijn plaats op de Unesco werelderfgoedlijst niet gestolen. Na een lange periode van bezetting en onderdrukking door de Turken, stond het Rilaklooster symbool voor de Slavische cultuur en werd het een bedevaartsoord voor de Bulgaren. Het wordt dan ook beschouwd als hét religieuze centrum van de Bulgaarse orthodoxe kerk.
Na anderhalf uur hadden we alle hoekjes en kantjes van het enorme bouwwerk gezien en maakten we aanstalten om terug naar Rila te liften. Deze maal moesten we zelfs onze duim niet opsteken. De eerste mensen die we op de parking aanspraken om te vragen of ze niet toevallig onze richting (er was er maar een) uit moesten, vonden het geen probleem dat we de achterbank vulden. благодаря Pawel, Borislava en Svetina!
Op het terras van het hotel hadden we een leuke babbel met een Hongaars koppel dat de laatste van hun vier weken durende vakantie inzette. Straf hoe vier weken voor ons zo kort lijken. Dat wordt aanpassen eens ons grote avontuur erop zit!
We sloten een succesvolle dag af met een heerlijk Bulgaars stoofpotje, klaargemaakt door de mama zelf. Smullen geblazen en de ideale gelegenheid om terug te blikken op twee topweken in dit land. Nog veertig kilometer en we zouden de grens naar fietsland nummer eenentwintig oversteken: Macedonië.