Ons luxearrangement in Hotel Koener liep op zijn laatste benen, maar tijdens het ontbijt profiteerden we er nog een laatste maal optimaal van. In al mijn enthousiasme passeerde ik iets te vaak aan het buffet en hing ik tijdens de eerste klim uit de put van Clervaux aan de elastiek. Katrien nam mij gelukkig op sleeptouw en na een tiental kilometer ging het al iets vlotter.
Het zomerse weer bleek verleden tijd en we waren al blij dat we droog konden vertrekken. De lange mouwen en dichte schoenen logen niet, de zomer was ten einde. Door een groen en heuvelend landschap ging het nu naar onze allerlaatste grensovergang.
Best een speciaal gevoel; we waren weliswaar enkele keren met het vliegtuig teruggekeerd naar België, voor onze fietsen was het bijna 1 jaar en vijf maanden geleden dat ze op 21 april 2015 het Belgisch grondgebied verlieten. Straf!
Toch waren we wat teleurgesteld. Er stond geen grensbord - we hadden op z’n minst “welkom terug” verwacht - en we moesten zelf een papier knutselen om een foto te nemen op de grens. De teleurstelling maakte echter snel plaats voor een zeker gevoel van trots. We hadden het toch maar mooi klaargespeeld!
Toch bracht België ons niet meteen veel voorspoed. Na amper een kilometer in la Belgique kreeg Katrien een platte band. Zuur!
Vervangen maar en met vier volle banden vervolgden we onze weg over de RAVeL-fietspaden. Mooi fietsen in ‘onze’ Ardennen en in Houffalize staken we de eerste keer de Ourthe over.
Wat naast de veelheid aan Nederlanders opviel was de erbarmelijke staat van de wegen. Ik dacht altijd dat het een huizenhoog cliché was dat in realiteit wel meeviel, maar het verschil tussen de kwaliteit van het wegdek in Luxemburg en België was frappant. Putten, bubbels, scheuren, gleuven,… Bij momenten simpelweg gevaarlijk en allerminst aangenaam.
Of we de oorzaak daar moesten zoeken weten we niet, maar niet veel later maakte Katrien gewag van weer een platte band, terug de achterste. 6-3 (Katrien-Wouter) en we hoopten dat het daarbij zou blijven.
We hadden geen binnenbanden meer op overschot en dus zat er niets anders op dan ter plaatste te plakken. Gelukkig konden we onze vouwteil vullen in de Ourthe en zo stonden we iets later gaatjes te zoeken en banden te schuren, te plakken en te pompen.
Na een wat langere klim volgde gelukkig ook een langgerekte afdaling naar La Roche-en-Ardenne. In het gezellige centrum trakteerden we ons op twee Choufkes van het vat. Vlakbij de bron en perfect getapt. It’s good to be back!
Ondanks de grijze dag bleef regen uit en we waagden het erop om inkopen te doen voor een verse spaghetti. Het enige wat ons restte was een plaats vinden om onze tent te stellen. We voelden er niet veel voor om tussen de caravans ergens op een onpersoonlijke camping te staan en gelukkig hadden we rond 18.30u meteen prijs bij het eerste huis waar we aanbelden. Vlak aan de fietsroute konden we ons installeren in de wei waar normaal de paarden stonden. Weeral goed geregeld. Het zal aanpassen worden wanneer we binnenkort terug elke dag weten waar ons bed staat.
Het zomerse weer bleek verleden tijd en we waren al blij dat we droog konden vertrekken. De lange mouwen en dichte schoenen logen niet, de zomer was ten einde. Door een groen en heuvelend landschap ging het nu naar onze allerlaatste grensovergang.
Best een speciaal gevoel; we waren weliswaar enkele keren met het vliegtuig teruggekeerd naar België, voor onze fietsen was het bijna 1 jaar en vijf maanden geleden dat ze op 21 april 2015 het Belgisch grondgebied verlieten. Straf!
Toch waren we wat teleurgesteld. Er stond geen grensbord - we hadden op z’n minst “welkom terug” verwacht - en we moesten zelf een papier knutselen om een foto te nemen op de grens. De teleurstelling maakte echter snel plaats voor een zeker gevoel van trots. We hadden het toch maar mooi klaargespeeld!
Toch bracht België ons niet meteen veel voorspoed. Na amper een kilometer in la Belgique kreeg Katrien een platte band. Zuur!
Vervangen maar en met vier volle banden vervolgden we onze weg over de RAVeL-fietspaden. Mooi fietsen in ‘onze’ Ardennen en in Houffalize staken we de eerste keer de Ourthe over.
Wat naast de veelheid aan Nederlanders opviel was de erbarmelijke staat van de wegen. Ik dacht altijd dat het een huizenhoog cliché was dat in realiteit wel meeviel, maar het verschil tussen de kwaliteit van het wegdek in Luxemburg en België was frappant. Putten, bubbels, scheuren, gleuven,… Bij momenten simpelweg gevaarlijk en allerminst aangenaam.
Of we de oorzaak daar moesten zoeken weten we niet, maar niet veel later maakte Katrien gewag van weer een platte band, terug de achterste. 6-3 (Katrien-Wouter) en we hoopten dat het daarbij zou blijven.
We hadden geen binnenbanden meer op overschot en dus zat er niets anders op dan ter plaatste te plakken. Gelukkig konden we onze vouwteil vullen in de Ourthe en zo stonden we iets later gaatjes te zoeken en banden te schuren, te plakken en te pompen.
Na een wat langere klim volgde gelukkig ook een langgerekte afdaling naar La Roche-en-Ardenne. In het gezellige centrum trakteerden we ons op twee Choufkes van het vat. Vlakbij de bron en perfect getapt. It’s good to be back!
Ondanks de grijze dag bleef regen uit en we waagden het erop om inkopen te doen voor een verse spaghetti. Het enige wat ons restte was een plaats vinden om onze tent te stellen. We voelden er niet veel voor om tussen de caravans ergens op een onpersoonlijke camping te staan en gelukkig hadden we rond 18.30u meteen prijs bij het eerste huis waar we aanbelden. Vlak aan de fietsroute konden we ons installeren in de wei waar normaal de paarden stonden. Weeral goed geregeld. Het zal aanpassen worden wanneer we binnenkort terug elke dag weten waar ons bed staat.
