Na enkele kilometers lieten we het strand links van ons en reden landinwaarts. Een weinig inspirerende etappe, maar we stootten wel op een wat oudere, Franse vakantiefietser. “Seulement un petit tour,” vertelde hij ons. Wij hebben dan al wel aanzienlijk wat afstand op de teller, een trip van Split over Ohrid naar Dubrovnik zouden wij bezwaarlijk omschrijven als een klein fietstochtje. Uiterst licht bepakt trapte hij rond en we bekeken samen met hem de kaart om onze bevindingen over de staat van de wegen te delen. “Je file” en weg was hij.
Het inrijden van Tirana was misschien wel het spectaculairste moment van de dag. Lonely Planet had ons al gewaarschuwd voor het chaotische verkeer, maar hier moesten we effectief bij de pinken zijn om niet van onze fiets te worden gereden. De beste strategie was om onze plaats op de weg op te eisen en de automobilisten niet de kans te geven om toch nog een gaatje te vinden en zich tussen ons en een andere wagen in te wurmen.
Rond 13u arriveerden we aan Pension Andrea waar we van vakantiefietser transformeerden naar citytripper. Gemakkelijke kledij, sandalen en een stadsplan, veel meer hadden we niet nodig.
Het was lekker weer en over de wandelboulevard ging het richting het centrale Skanderbegplein, waar de meeste bezienswaardigheden terug te vinden waren. Statige gebouwen zonder al te veel franje, een groot standbeeld voor de nationale held, een moskee, een klokkentoren en het National Historical Museum met een grote wandtekening. Zo, de helft van de te bezoeken zaken konden we al afvinken.
We slenterden door de levendige stad en genoten van het mensen kijken, van de vele monumenten die de geaccidenteerde geschiedenis van het land in kaart brachten en van een stuk byrek als namiddagsnack.
Als voetganger waren we overigens niet veel beter af dan als fietser. In de straten van Tirana was alles op minstens vier wielen koning. Zebrapaden waren er niet overal en door de overheid was duidelijk nog niet al te veel budget uitgetrokken voor campagnes rond sensibilisering van de zwakke weggebruiker. Het kwam er als voetganger op aan zoveel mogelijk samen te troepen bij het oversteken en de auto’s zo te dwingen om te stoppen. Zelfs bij groen licht was het aangewezen om steevast goed te kijken vooraleer over te lopen.
Na een douche met douchegordijn - overbodige luxe in de meeste balkanlanden - maakten we ons op voor een avondje uit in de hippe wijk Blloku. Op ons huwelijksreisbudget smulden we van een heerlijk menu in het enige Indisch restaurant van het land en vervolgens trokken we naar beursbar Checkpoint Charlie, waar de bierprijs bepaald wordt door vraag en aanbod. Ietwat teleurgesteld constateerden we een gebrek aan volk in de normaal zeer levendige bar en je moest geen economie gestudeerd hebben om te merken dat de (hoge) prijszetting niet veel te maken had met wat er besteld werd door het cliënteel.
Op de kleine valse noot als afsluiter na een meer dan geslaagde kennismaking met Tirana. Gezien de voorspelde regen hadden we een dag extra geboekt om deze stad wat meer in detail te leren kennen en als start van het weekend regelden we voor de volgende avond een ‘date’ met een Australische CS-host, haar gast uit Singapore en enkele Albanese vrienden.