Het was gezellig druk ’s morgens omdat ook de twee flatgenoten erbij waren komen zitten. Hoe we ertoe kwamen weet ik niet meer, maar plots haalde Dalia enkele komkommers boven om ons te laten proeven van de nationale lekkernij “komkommer met honing”. Voor ons een niet voor de hand liggende combinatie, maar fris en lekker bevonden.
Dalia’s vader heeft, zoals bijna iedereen op het platteland, enkele bijenkasten en we staken veel op over het maken van honing en de verzorging van bijen. Van wat we tijdens het imkerbezoek in de lagere school hadden geleerd was duidelijk niet veel blijven hangen.
Met twee in plaats van twaalf fietszakken, reden we naar het andere deel van de stad waar we tegen 12u gelukkig meteen op de kamer konden. In tegenstelling tot enkele reviews die we hadden gelezen, kregen we een mooie, ruime en rustige kamer met bad toegewezen. Wat een uitzonderlijke luxe dat we hier drie dagen zouden verblijven!
Met enkele koffiekoeken in de hand wandelden we de oude stad in en kuierden we over “the fair of nations” die ervoor had gezorgd dat we niet eerder een betaalbaar hotel hadden kunnen boeken. Er heerste een leuke sfeer, er was veel volk op straat en we proefden wat lokale specialiteiten: wortel- en rode bietenchips, cake met chocolade in de vorm van paddestoelen, kaas,… Na wat geslenter dronken we een glas bier terwijl we wachtten op Dalia die in de namiddag op een vlooienmarkt had gestaan. De avond ervoor had ze ons voorgesteld ons rond te leiden en tegen een privégids zeiden wij natuurlijk niet nee.
Niet alleen liet ze ons een leuke, Italiaanse binnenplaats, de tuin van het presidentieel paleis, Literatų gatvė en ontelbare hoekjes, plekjes, gevels en torens zien, maar zat ze tevens boordevol weetjes en anekdotes. Zo moest ik met mijn ogen dicht drie maal ronddraaien op een wenssteen, konden we een echo horen in het midden van het plein (zonder muren) en wist ze gehurkt de juiste hoek aan te tonen waardoor het standbeeld van de stichter van de stad zijn zwaard in het achterwerk van een engel op de kathedraal stak.
We eindigden de rondleiding in Užupis, waar we in een leuk cafeetje napraatten bij een pint bier. Dit deel van de stad wordt vaak vergeleken met Montmartre, maar dan krijgt de wijk naar onze mening net wat te veel krediet.
Zij moest naar een meeting en wij hadden honger. Het diner wat verder in de straat was jammer genoeg geen voltreffer. De bediening was onvriendelijk - als ze drie woorden gezegd hebben zal het veel zijn - en tot twee maal toe kreeg ik het verkeerde gerecht, waardoor Wouter natuurlijk al lang klaar was met eten toen ik kon beginnen.
Ietwat misnoegd wandelden we door de regen terug naar de andere kant van de Vilniarivier, waar we hoopten een café te vinden om de finale van het EK basket te bekijken. Helaas lagen er geen geschikte bars op onze route en belandden we in ons hotel waar we het moesten stellen met een Duits gedubde versie van The Dark Knight Rises.