De planning van de laatste dagen noopte ons allerminst tot haast en pas rond 9.30u ontbeten we samen met Moeke. Heel wat toespijs, een gekookt eitje en een volle fruitmand vulden de tafel en we moesten zeker niet twijfelen om nog een lunchpakketje te maken.
Na het uitgebreide ontbijt was het weeral tijd om onze twaalf tassen weer op de fietsen te hangen. Onze stop in Riksingen was voorbij gevlogen, maar zo stopten we weer een heel mooi souvenir in onze rijkelijk gevulde lade met herinneringen.
Alvorens we richting Hasselt fietsten stopten we nog even bij Tanteke. Ook de zus van Moeke, die iets verderop woont, volgde ons het voorbije anderhalf jaar via een geprinte versie van onze blog en zo kon ook zij ons eens in levende lijve aanschouwen.
Door glooiende heuvels vol appel- en perenbomen ging het door kleine dorpjes en gehuchten ‘achterdoor’ naar de hoofdstad van de smaak. Sint-Huibrechts-Hern, Vliermaalroot,… namen die tot de verbeelding spraken, maar gelukkig geen drukke dorpskernen en zo reden we mooi door het groen.
Het traject van een dikke twintig kilometer was snel weggetrapt en het meeste tijd besteedden we aan het zoeken van een winkel in de rand van Hasselt. We waren blijkbaar niet aan de juiste kant van de stad, want we deden nog wat extra kilometers om een presentje te zoeken voor Tante Mia en Nonkel Jos waar we die dag bij terecht konden.
Nonkel Jos troffen we in de tuin en we zaten nog maar net op het terras - leve de nazomer - toen tante Mia toekwam. We werden ontvangen met een grote glimlach en een stuk lekkere appelcake.
Met al het lekkers dat we overal kregen voorgeschoteld, hadden we een sterk vermoeden we dat we deze dagen meer calorieën opnamen dan verbrandden. We knepen gemakkelijk een oogje dicht; voor de laatste dagen van onze reis moesten we nog volop genieten. Eens terug zullen we iets vaker de weegschaal in het oog moeten houden.
In de late namiddag trokken we met z’n vieren naar de abdijsite van Herkenrode. De prachtig gerestaureerde hoevegebouwen temidden van 100 hectare natuurgebied waren meer dan de moeite waard. Aan de hand van de deskundig uitleg van onze twee gidsen kregen we heel wat info mee en zo leerden we dat in 1217 Herkenrode de eerste vrouwenabdij van de cisterciënzerorde in de Nederlanden werd.
Terug in de Heidestraat konden we de was al op de draad hangen en doken wij de douche in. Niet veel later mochten we onze voeten onder tafel schuiven voor een overheerlijke spaghetti en vervoegden mijn nicht Hilde en haar vriendin Dana het gezelschap.
We hadden een heerlijke familieavond en babbelden en babbelden. Wanneer het zo plezant is, gaan de wijzers van de klok razendsnel vooruit en het was al tegen 1u toen we naar de oranje slaapkamer trokken.
Na het uitgebreide ontbijt was het weeral tijd om onze twaalf tassen weer op de fietsen te hangen. Onze stop in Riksingen was voorbij gevlogen, maar zo stopten we weer een heel mooi souvenir in onze rijkelijk gevulde lade met herinneringen.
Alvorens we richting Hasselt fietsten stopten we nog even bij Tanteke. Ook de zus van Moeke, die iets verderop woont, volgde ons het voorbije anderhalf jaar via een geprinte versie van onze blog en zo kon ook zij ons eens in levende lijve aanschouwen.
Door glooiende heuvels vol appel- en perenbomen ging het door kleine dorpjes en gehuchten ‘achterdoor’ naar de hoofdstad van de smaak. Sint-Huibrechts-Hern, Vliermaalroot,… namen die tot de verbeelding spraken, maar gelukkig geen drukke dorpskernen en zo reden we mooi door het groen.
Het traject van een dikke twintig kilometer was snel weggetrapt en het meeste tijd besteedden we aan het zoeken van een winkel in de rand van Hasselt. We waren blijkbaar niet aan de juiste kant van de stad, want we deden nog wat extra kilometers om een presentje te zoeken voor Tante Mia en Nonkel Jos waar we die dag bij terecht konden.
Nonkel Jos troffen we in de tuin en we zaten nog maar net op het terras - leve de nazomer - toen tante Mia toekwam. We werden ontvangen met een grote glimlach en een stuk lekkere appelcake.
Met al het lekkers dat we overal kregen voorgeschoteld, hadden we een sterk vermoeden we dat we deze dagen meer calorieën opnamen dan verbrandden. We knepen gemakkelijk een oogje dicht; voor de laatste dagen van onze reis moesten we nog volop genieten. Eens terug zullen we iets vaker de weegschaal in het oog moeten houden.
In de late namiddag trokken we met z’n vieren naar de abdijsite van Herkenrode. De prachtig gerestaureerde hoevegebouwen temidden van 100 hectare natuurgebied waren meer dan de moeite waard. Aan de hand van de deskundig uitleg van onze twee gidsen kregen we heel wat info mee en zo leerden we dat in 1217 Herkenrode de eerste vrouwenabdij van de cisterciënzerorde in de Nederlanden werd.
Terug in de Heidestraat konden we de was al op de draad hangen en doken wij de douche in. Niet veel later mochten we onze voeten onder tafel schuiven voor een overheerlijke spaghetti en vervoegden mijn nicht Hilde en haar vriendin Dana het gezelschap.
We hadden een heerlijke familieavond en babbelden en babbelden. Wanneer het zo plezant is, gaan de wijzers van de klok razendsnel vooruit en het was al tegen 1u toen we naar de oranje slaapkamer trokken.
