Het ontbijt was met verschillende warme bereidingen, een brede selectie van koud beleg, yoghurt en platte kaas, cornflakes, fruitsla, cake,… uitgebreid en best lekker. Het enige minpuntje bleek, weeral, het matige brood en het gebrek aan een toaster om dit te maskeren.
Het weer was niet erg denderend en de regenwolken die de avond voordien waren komen aanzetten, waren nog niet weggetrokken. Gezien de ‘kwakkel' weersomstandigheden waren we dan ook allesbehalve gehaast om de stad in te trekken en werkten we liever wat aan de blog.
Het was al na 14u toen we in het hart van de stad het centrale gebouw van de universiteit indoken. Met zijn dertien binnenplaatsen en mooie fresco’s zeker de moeite, maar het hoogtepunt was letterlijk en figuurlijk de klokkentoren, tevens het hoogste gebouw van de stad. Na een tip van Dalia wisten we dat de toren ons een uniek zicht over stad zou geven. Ook de tocht met de glazen lift die mooi was ingewerkt in het houten gebinte was een belevenis op zich.
Geen uitstapje voor mensen met hoogtevrees, maar eenmaal boven stonden we versteld van het zicht. We keken uit over de oranje daken, de oude burcht, het presidentiële paleis, de ontelbare kerken en de vele andere monumentale gebouwen die het centrum rijk is tot aan de skyline met moderne wolkenkrabbers. Een absolute aanrader voor al wie in de toekomst overweegt om naar de Litouwse hoofdstad af te zakken.
De regen was voltooid verleden tijd en af en toe kregen we zelfs een streepje zon te zien. De wind bovenop de toren had ons echter goed afgekoeld en we besloten om op te warmen in een van gezellige drink- en eetgelegenheden in de buurt van het stadhuis.
Het was in de supermarkt op het plein aan het stadhuis dat een verrassende avond werd ingezet. Sinds het ontbijt hadden we niets meer gegeten en in de Rimi zochten we ons een koffiekoek uit als namiddagsnack. Aan de kassa merkten we dezelfde chefkok op die we de dag ervoor in de bar in Užupis hadden gezien - niet moeilijk aangezien hij opnieuw zijn genaamtekend kokshemd aanhad. Christian Mathis herkende ons ook en en français raakten we aan de praat.
Hij was gehaast want hij had twee restaurants te runnen, maar hij trakteerde ons graag op une tarte flambée. Gewoon opdagen, naar de chef vragen en dat zou in orde komen. Hij was nog maar net de hoek om toen we beseften dat we niet wisten in welk restaurant we moesten zijn. We liepen hem snel achterna en vanaf toen ging het in een stroomversnelling.
Hij nam ons mee naar zijn nieuwste resto, Gunther Stub, dat slechts enkele dagen eerder zijn deuren had geopend. Voor we het wisten zaten we in de gezellige restaurantkelder achter een glas wijn uit de Alsace, lurkten we van een sisha met appeltabak en smulden niet alleen van de heerlijke tarte flambée die hij had laten aanrukken, maar evenzeer van de smakelijk verhalen die de 49-jarige chef uit zijn mouw schudde. Negentien jaar lang had hij in een van de beste restaurants van Oekraïne gewerkt alvorens naar Litouwen af te zakken.
Vanzelfsprekend installeerden we ons na het voorgerecht in het restaurant zelf om van een hoofdgerecht en dessert te genieten. Katriens visgerecht en mijn lamsvlees smaakten voortreffelijk en ook de fondant au chocolat et sa crème anglaise en de panna cotta avec coulis de framboises waren delicieus.
In de keuken liep alles blijkbaar op wieltjes want Christian had veel tijd om een babbeltje te komen slaan en gaf reeds aan dat we na het diner terug in de kelder welkom waren. We babbelden honderduit en op een bepaald moment stond hij erop ons een van zijn favoriete films te laten zien. Misschien maar een geluk dat net toen Massimo, een Italiaanse vriend, kwam binnengewandeld. Tontons Flingueurs, een zwart-witfilm uit de jaren stillekes, zouden we een andere keer moeten bekijken. Iets later vervoegde ons nog een Koreaanse vriendin en was het hartelijke, internationale gezelschap compleet. We amuseerden ons kostelijk en deze belevenis grifte zich à la minute in ons geheugen!