Omdat we het eens over een andere boeg wilden gooien, hadden we een gezonde snack voorzien. Geen koekjes of snoepjes, maar een glanzende appel. Na een flinke hap hadden we toch heimwee naar de koekjes. Onder de rode schil ging een bruine, rotte appel schuil waarvan we niet bepaald vrolijk werden.
Langs de Great Western Greenway vervolgden we onze weg. Kleine, glooiende wegen brachten ons in de regen tot in Castlebar waar we proviand insloegen. Om onze gezonde flater goed te maken, trakteerden we onszelf toch maar op een triple chocolate cookie.
Onze laatste volledige fietsdag in Ierland liep grotendeels over de Plains of Mayo. Je zou verwachten dat het traject dan ook vlak was, maar niets was minder waar. De glooiing zorgde wel voor een mooi landschap, zonder spectaculair te zijn.
De combinatie van onze getrainde benen, kalme wegen en een gunstige wind zorgde ervoor dat we tegen lunchtijd bijna zestig kilometer hadden gefietst.
Rond 15.40 stonden er 92 kilometer op de teller en besloten we onze benen wat rust te gunnen. We wilden immers niet dezelfde fout maken als in het begin van ons avontuur. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, we besloten niet verder te fietsen en zo overbelasting door teveel afstand af te leggen op een dag te vermijden. Het alternatief, een glas Bulmers - Irish Cider - voor Katrien en een grote pint voor mij.
Aan de toog geraakten we aan de praat met een van de stamgasten. Jerry, een kloeke 73-jarige, woonde op nog geen mile van de pub en stelde prompt voor om onze tent bij hem op te slaan. Voor ons was dat natuurlijk interessant, zeker aangezien het voorstel werd bezegeld met een traktatie van zijn kant.
In zijn jeep reed de truck driver op rust ons voor. Net toen we dachten dat de dag niet meer beter kon, trok hij het eerdere voorstel in en gaf hij ons een upgrade naar de double bedroom ensuite. Een warme douche, een dubbel bed met verse lakens, een uitgeruste keuken ter onzer beschikking en een gezellige babbel met een sympathieke Ier. Geweldig!
Terwijl de tent aan de wasdraad hing te drogen, kookten we een heerlijke pasta met kip, broccoli en een kaasroomsaus en luisterden met gespitste oren naar Jerry’s levensverhaal. Slechts vier van zijn tien (!) kinderen wonen nog in Ierland. De rest is uitgezwermd over de hele wereld, waardoor hij op reis moet naar o.a. Australië, Nieuw-Zeeland en Amerika, wil hij zijn 32 kleinkinderen zien.
Zoveel gastvrijheid hadden we op onze laatste avond in Ierland niet verwacht en we beloonden Jerry dan ook graag met een Guinness. De cocktail van +90 km en enkele pints deden ons nog meer verlangen naar het dubbel bed en moe, maar meer als voldaan vielen we rond 23u als een blok in slaap.