Terwijl we onze kleren bijeen zochten, maakten we de balans op over ons verblijf in het Ecotel. Naar onze mening zeker een aanrader met een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding.
Iets voor twaalf zetten we koers richting het Museum of Genocide Victims, wederom een tip van Dalia. Aan de ticketbalie wisten ze ons te zeggen dat een bezoek die dag gratis was; een meevaller. Het museum is gevestigd in het voormalige KGB-hoofdwartier, waar de misdaden van het Sovjetregime gedurende vijftig jaar werden gepland en uitgevoerd.
Aangezien er in België op de schoolbanken zo goed als geen aandacht wordt besteed aan (de geschiedenis van) de Baltische staten waren we nieuwsgierig naar het incidentrijke verleden van Litouwen. Zo is het voor ons moeilijk te vatten dat Litouwen na WOII tot 1991 (!) werd bezet door de Russen. Onderschriften bij foto’s van deportatieslachtoffers leerden ons dat sommigen onder hen pas terugkeerden naar hun vaderland in 1989. Toen waren wij al drie en twee jaar…
Daar waar in België de generatie van onze ouders geen oorlog meer kende, hebben in Litouwen ook jonge mensen nog eigen herinneringen aan de onderdrukking door de Sovjets.
’s Avonds zouden we kennis maken met Jurate, een vriendin van Dalia, wiens oudere zus nog uren in de rij heeft gestaan om een rol toiletpapier of een elektriciteitscoupon te kopen. Onvoorstelbaar.
Na het imponerende museumbezoek fietsten we richting de Hale Turgus, de centrale markthal van de stad. We slenterden er even rond en aten, op aanraden van topgids Dalia, een lekkere bagel in de Hale Bistro. Bij het naar buiten wandelen stootten we op Justas, waar we de eerste avond ook mee hadden opgetrokken. Hij wees ons een kruidenwinkeltje aan waar we voor Dalia een cadeautje uitzochten en toonde ons zijn zelfgemaakte vierenhalf meter lange fiets aan. Daar konden wij nog een puntje aan zuigen.
Op weg naar huis passeerden we bij de fietsenmaker waar we onze fietsen enkele dagen veilig weg konden zetten. Indirect konden we dankzij hem naar het trouwfeest van Tom en Troyka. Dalia had laten weten dat er die avond ook een andere vriendin van haar zou blijven slapen en zo maakten we kennis met de Duitse Hannah die in Riga woont. De dames stonden erop te koken, dus wij keken gedwee toe en vroegen meermaals of we konden helpen. Meer dan een paprika snijden lieten ze niet toe, maar helpen konden we des te meer bij het opeten van een heerlijke quiche met pompoen en broccoli en een smakelijke pasta met kruiden uit ons cadeautje. Ook in Vilnius werd er goed voor ons gezorgd.
Spijtig genoeg had Dalia de late shift bij de jongerenlijn, maar we maakten er nog een gezellige avond van met Hannah, Jurate, waarover we daarstraks reeds schreven, en Justas die ook nog kwam binnenwaaien.