Onze reis verliep vlot en zonder vertraging. In Charleroi stonden Marieke en Jürgen ons op te wachten en babbelden we honderduit in de wagen en op het appartement tot Jürgen opeens besefte dat hij nog slechts drieënhalf uur slaap voor de boeg had. Wij stonden heel wat later op en Marieke deed haar titel ‘uitmuntende host’ alle eer aan met een topontbijtje. Na een wandeling over de recentelijk autovrij gemaakte Anspachlaan gingen we met de wagen richting West-Vlaanderen. We waren nog maar half bijgepraat, maar tegen 16u20 parkeerden we gedrieën in Avelgem voor bezoek nr. 2.
Iedereen was van de partij en met enkele lekkere hapjes en drankjes was het gezellig bijkletsen. Jammer dat Gwendolien nachtdienst had en er dus niet de hele avond bij kon zijn. Einsteins relativiteitstheorie bewees zichzelf want voor we het wisten was het 2u. Een bevreemdend gevoel dat terug thuis zijn eigenlijk heel vanzelfsprekend aanvoelde.
Uitslapen was er niet bij op zaterdag. Enkele administratieve zaken moesten afgehandeld worden, er was een onverwachts blitzbezoek van Lise en Nicolaas en van tante Nelly en om 14u werden we bij Hermien en Felix verwacht om naar de kerk en het trouwfeest van Tom en Troyka af te zakken.
Het feest was, zoals het een trouwfeest betaamd, prachtig, heel leuk en lekker. De bruid straalde en de bruidegom was blij dat er o.a. frietjes op het menu stonden (net zoals wij). We gooiden onze benen helemaal los op de dansvloer. Neen hoor, wij lieten niets aan het toeval over: terug de fiets opkruipen zou ons na enkele dagen geen spierpijn opleveren.
Zondag konden we gelukkig rekenen op taxi Verriest die ons naar Kortrijk bracht, waar we de trein naar Antwerpen namen. Daar nam taxi D’Huys het over en was het in eerste instantie een leuk weerzien met Korneel, Stefanie en Elise. In Zoersel vierden we met de hele compagnie enkele gepasseerde en toekomstige verjaardagen en smaakten de zelfgemaakte pizza’s van Viktor als nooit tevoren.
Maandag was misschien wel de drukste dag van de vijfdaagse. Om 10u10 stonden we al in Tongeren om Moeke een bezoekje te brengen. Wat leuk om haar na vijf maanden terug te zien en een dikke knuffel te kunnen geven. Tijd schoot ons te kort en net na de middag trokken we alweer verder naar Rocourt waar de kleine Mathis en zijn kersverse ouders Pieter en Elisabeth ons opwachtten. Van een perfecte timing gesproken; slechts vier dagen oud was hij.
Voor we het wisten diende de derde afspraak van die dag zich aan. Hoog tijd om verder te rijden naar Oma en Opa in Hasselt. Net zoals Moeke hadden zij onze (geprinte) blog op de voet gevolgd, maar waren ze blij ons eens in levende lijve te horen vertellen over onze fietsavonturen. Karel, tante Mia en toevallig ook tante Lieve en nonkel François passeerden eveneens de revue en na ‘frietjes van de frituur’ kwam ook hier het afscheid te snel.
In Zoersel babbelden we nog even na met Griet, Viktor en Katrien en was Wouter blij dat er nog een stukje verjaardagstaart over was. We zouden eindelijk een volledige nacht kunnen slapen, dat was ook niet slecht.
De dag nadien had enkel reizen voor ons in petto: Zoersel - Antwerpen, Antwerpen - Charleroi-Zuid, Charleroi-Zuid - Brussels South Airport, Brussels South Airport - Vilnius Airport, Vilnius Airport - Dalia. Of dat dachten we tenminste. Dalia had in de keuken het beste van zichzelf gegeven en toen we binnenstapten kwamen heerlijke geuren ons tegemoet. Een lekkere quiche met zelf geplukte paddenstoelen kregen we meteen op ons bord en een cake met wortel, kruidnagel en noten stond nog in de oven. Na vier verwendagen in België, gingen we in Vilnius op hetzelfde elan verder.
Plots ging de bel; een vriend van Dalia zou nog langskomen. Wij maakten van dat intermezzo gebruik om onze matjes op te blazen en verschoten ons een ongeluk toen Frans plots in de kamer stond. Wat een verrassing! Mr. Baltics was voor vertrek naar België nog even afgezakt naar de Litouwse hoofdstad om er afscheid te nemen van zijn vrienden… en van BlijvenTrappen.