Al snel merkten we dat het vervolg van Route 1 richting Greenwich in niets te vergelijken was met het stuk dat we de dagen ervoor hadden gefietst. Hoe lyrisch we nog berichtten over de eerste etappes, des te teleurgestelder waren we over het gebrek aan autoluwe wegen, de aanwezigheid van industrie en de eindeloze stukken fietspad langs drukke banen op deze dag. We vroegen ons af of we in die mate verwend waren geweest dat we nu te veel verwachtten.
We zagen automobilisten denken wat wij daar in godsnaam met onze zwaar beladen fietsen kwamen doen. Eerlijk gezegd, we dachten er exact hetzelfde over. Het toppunt werd bereikt toen we na kilometers autoweg eindelijk terug in de natuur terechtkwamen. Niets was minder waar. Na een kort intermezzo op een veldweg bevonden we ons zowaar op een fietspad naast de immense autostrade tussen Dover, Canterbury en Londen, van ons gescheiden door een smalle berm met vangrail.
Was het minder aangenaam fietsen? Absoluut. Maar dit wil zeker en vast niet zeggen dat het geen leuke, soms verrassende dag was. Wederom fietsten we onder een stralende zon. Reeds na een tiental kilometer gingen de warme kleren uit en werd een eerste laag zonnecrème aangebracht.
Het hoogtepunt van de dag was onze ontmoeting met twee andere wereldfietsers. Net voor Chatham zagen we van ver dat uit de andere richting ook twee zwaar beladen, kleurrijke fietsers kwamen aangereden. Uit het enthousiaste belgerinkel en de ‘yihaaaaaas’ van de tegenliggers konden we opmaken dat ook zij ons hadden gespot. Fran en Janis, twee dames van zestig, helemaal uit Australië afgezakt naar Europa om er zes maanden rond te trekken met de fiets. In tegenstelling tot ons waren zij al toe aan hun vierde grote avontuur. Een heerlijke babbel later en na het uitwisselen van de blogs trokken we met een grote glimlach op ons gezicht verder richting Londen.
Een vijftiental kilometer voor Greenwich verlieten we eindelijk de drukke wegen en konden we langs de Thames onze weg vervolgen. Opeens, uit het niets, verschenen de eerste wolkenkrabbers aan de horizon. Met de zon glinsterend op water en het silhouet van ‘the city’ dat zich steeds scherper aftekende, zetten we met hernieuwde krachten de eindspurt in richting Greenwich park.
Hoewel, eindspurt is veel gezegd. Op de steile klim richting het observatorium was er van spurten niet veel sprake. De beloning was er wel naar. Het uitgestrekte park met zijn mooie uitzichten over de stad was meer dan de moeite waard.
Ben Brown, onze host voor de avond verwelkomde ons met een frisse pint en met de vraag of we zin hadden in zelfgemaakte pizza. Dat lieten we ons geen twee keer vragen en na een gezellige apéro, waar nog enkele interessante biertjes de revue passeerden, smaakten de pizza’s overheerlijk.
Naast pizzabakker is Ben ook een fietsenverzamelaar. Maar liefst zes stuks heeft hij in zijn appartement staan, de een al exclusiever dan de ander, maar allemaal even zorgvuldig afgemonteerd met zelf uitgekozen onderdelen. Op deze fietsen heeft hij al prachtige tochten gemaakt door heel wat delen van de UK die voor ons nog op het programma staan. Zijn foto’s beloven alvast veel voor de komende weken!