Het slechte weer begon mentaal door te wegen. Het weer zat al te lang tegen en nu het officieel zomer was, werd het steeds moeilijker om de regenvlagen, de tegenwind en de kou te relativeren. Een ding was zeker, we hadden dringend nood aan zon!
Het fietsen warmde ons wel wat op en gelukkig was de route mooi. Via kleine landbouwwegen -de Britse fietser Alastair die we in Engeland ontmoetten had hier al vol lof over verteld - doorkruisten we een leuk stuk Noord-Duitsland en wederom deelden herten en hazen met ons het pad.
Relatief vroeg op de dag gingen we op zoek naar lunch aangezien we lange stukken door de natuur voor de boeg hadden. De zoektocht verliep niet van een leien dakje en bijna een volledig uur later kwamen we pas terug de supermarkt uit. In de regen staken we de inkopen weg en we namen ons voor om op het einde van de dag een Gaststätte te zoeken voor die nacht. We hadden immers al twee dagen op rij in een tuin geslapen en eens we in Denemarken zouden zijn, zou het er zeker niet goedkoper op worden.
Het was een lastige fietsdag en met nog maar zevenendertig kilometer en onze lunch al achter de kiezen vreesden we voor een mager dagtotaal. In de mooie bossen en glooiende velden lanceerden we dan maar een wedstrijdje herten spotten om de moraal wat op te krikken. Katrien had het eerst prijs, maar ik had het niet gezien en dus betrof het geen geldige trofee. Iets later zag ik twee prachtexemplaren (met groot gewei, goed voor een extra bol ijs), maar ze doken net het bos in alvorens Katrien op haar passen was teruggekeerd. Nog geen kilometer verder knepen we allebei gelijktijdig onze remmen dicht voor een vinnig exemplaar dat slechts op een tiental meter tussen de bomen door te bewonderen viel. Opnieuw geen winnaar. Iets later op het pad trok ik dan toch aan het langste eind toen ik, in tegenstelling tot Katrien, niet de koeien in de weide, maar een goed gecamoufleerd hert kon ontwaren in het struikgewas.
Een Gaststätte waren we nog niet tegenkomen, maar ondertussen hadden we toch weeral wat kilometers weggetrapt en Rendsburg was nu niet ver meer. We waren ervan overtuigd dat we daar een leuk onderkomen konden vinden voor de nacht, maar niets was minder waar. Een pension waar niemand opendeed, een volgeboekt hotel, prijzen van boven de €100 per nacht,…Gedesillusioneerd reden we verder en hoopten we in Fockbek meer geluk te hebben.
Net voor het centrum van het stadje stopte een dame in Mercedes om ons te vragen of ze kon helpen. We zeiden haar dat we op zoek waren naar een slaapplaats en voor we het wisten had ze niet alleen het hele kruispunt geblokkeerd, maar had ze ook een van de plaatselijke hotels opgebeld. Alles volzet, buiten een eenpersoonskamer zonder douche waar ze een bed konden bijplaatsen. Heel vriendelijk van de vrouw, maar als we dan toch betalen voor een bed willen we dat het in orde is. De twee overige opties vielen af wegens veel te duur en Rühetag en dus doken we het Sorgwold in.
We hadden het tijdens onze lunch niet gedacht, maar de gps gaf negentig kilometer aan en we wilden ons liefst zo snel mogelijk installeren. Toen we in het woud een mooie plek zagen, twijfelden we dan ook niet.
Meer in de natuur konden we niet zitten en aangezien er een soort van hut stond, vermoedden we dat het hier geen kwaad zou kunnen dat we onze tent zouden opslaan. Soms moet het ook eens tegenzitten om dan vervolgens extra geluk te hebben. Wat een wondermooie plek!
Net toen we dachten dat de avond perfect zou worden afgesloten met een macaroni met ham en kaas - we hadden toch nog bloem over van de pannenkoeken - sloeg het noodlot toe. Het gasvuur begon te sputteren en gaf de geest. Geen man overboord, we wisten dat de fles niet eindeloos kon meegaan en hadden al een nieuwe bus lampolie in de tassen zitten. Met de pasta reeds half gekookt en de mis-en-pace volledig uitgevoerd, veranderde Katrien de olie en de aansluiting. Tot onze grote frustratie gebeurde er echter niets meer. In tegenstelling tot ons gemoed was de torch oil allesbehalve ontvlambaar en na enkele verwoede pogingen gaven we er de brui aan.
Dit konden we er op een dag als vandaag niet meer bij hebben en zonder avondeten kropen we grommelend de slaapzak in.