Terwijl ik nog lag te slapen, waren veel wandelaars al voor dag en dauw verzameld om in de ochtendvrieskou de bergen in te trekken. Wouter mengde zich kortstondig onder hen om ontbijt te halen en tegen dat hij terug was, was ook ik er helemaal klaar voor.
De uitgestippelde wandeling was elf kilometer lang en maakte een lus rond het Popradske bergmeer. Popradske Pleso is een van de meest bezochte plaatsen in de Hoge Tatra en dat zullen we geweten hebben. Het was dan misschien geen zomervakantie meer, in het begin van onze tocht was het rijtjes lopen. De drukte nam gelukkig snel af en toen we alleen op het wandelpad waren was het op en top genieten van het adembenemend mooie uitzicht. De herfstkleuren, de blauwe lucht, de besneeuwde bergtoppen, de rotsen onder onze voeten… alles was aanwezig en we hadden werkelijk geen betere dag kunnen treffen.
Rond het middaguur waren we aan het meer waar we in de zon onze pistolets opaten en maar niet uitgekeken raakten op het driehonderdzestig graden zicht. De top drie van mooiste plaatsen tijdens onze reis werd instant gewijzigd. Popradske Pleso en omgeving stond nu zeker op nummer een, op de voet gevolgd door de Rallarvegen en the Gap of Dunloe. Bergen zijn duidelijk een constante in ons favorietenlijstje.
Tijdens de lunch speurden we de bergen af naar gemzen op de rotsen, maar we kregen er geen te zien. Een verrekijker had geen slecht hulpmiddel geweest, maar goed, je kan niet alles hebben.
We doken terug het bos in en bevonden ons aan de schaduwkant van de bergen. Het pad was er veel ijziger en voorzichtigheid was een must. Begrijpelijk dat veel van de trails niet toegankelijk zijn in het sneeuwseizoen dat een week later van start ging.
Langs Symbolicky Cintorin, de kapel voor slachtoffers van de Hoge Tatra, daalden we af. De gekleurde, houten kruisen zijn alle gemaakt onder het motto “To those who are dead for remembrance, to those who are alive for warning”.
Niet veel later kwamen we op een geasfalteerde weg waarmee het einde van leuk wandelen getekend werd. Het was er veel drukker, o.a. met koppels met buggy’s en fietsers, maar het zicht bleef verbluffen.
Deze dag zouden ze ons niet meer afnemen. We zijn heel blij dat we de omweg rond dit gebergte gemaakt hebben, zelfs al zijn we er zeker van dat we hier nog terug komen (zonder fiets dan). Aan alle wandelaars: het is een paradijs.
In Strbske Pleso genoten we van een koude pint bier en een warme chocomelk. De choco was zonder tegenspraak de beste van de trip, en misschien wel de beste ooit. Wouter was tevreden over zijn blonde Saris, maar was toch minder lyrisch dan ik.
In hetzelfde restaurant als de avond ervoor reserveerden we een tafeltje voor twee tegen 19u. Andere restaurants waren iets duurder en chiquer and why change a winning team? Op onze kamer pasten we in de tussentijd onze routes aan. Er zat niets anders op. Het gebied dat voor ons lag was zo desolaat dat er geen kans op overnachtingsmogelijkheden was. Tot mijn grote spijt moest ik tegelijkertijd vaststellen dat het einde van ons bezoek aan de Hoge Tatra niet per definitie gelijkstond aan het einde van serieus klimwerk. We zouden zakken tot op vijfhonderd meter, om daarna gewoon opnieuw te klimmen naar duizendhonderd. Pffff. En terug naar zeshonderd en daarna weer naar duizend. Pfffffffffff.
Het eten ’s avonds was lekker en ik probeerde nog niet te veel te denken aan de volgende bergen. Mijn kippenfilet in kaassaus met kroketballetjes was meer dan degelijke kost en ook Wouter genoot van zijn varkensgerecht met frietjes.
Als afsluiter lieten Oleg, Han en Sophie ons goed lachen in de laatste vier afleveringen van het eerste seizoen van 2 Broke Girls en we gaven onze benen de platte rust die ze verdienden.