Ook nu weer voerden perfect aangelegde en geasfalteerde fietspaden ons door het groene landschap. Naast het VK en Nederland hoort Slovenië bij de meest geciviliseerde fietslanden van Europa en we kunnen dus niet anders dan dit mooie land aanraden bij collega-trappers.
Na een gematigde klim van vijftien kilometer ging het een hele poos lichtjes naar beneden. Het was dan wel iets minder warm dan de voorbije dagen, toch leek het nog steeds of we tegen een blazende haardroger in fietsten. Bij momenten kregen we wat beschutting van de hoog opgebonden hopplanten, maar veelal was het kop in kas en beuken. Hop hop, kom op!
Het tweede luik van de dag bestond uit acht korte, maar zware beklimmingen. Net voor de top van de eerste aten we een heerlijke, zelfgemaakte sandwich. Olijfolie uit Kroatië, Oostenrijkse gedroogde ham, mozzarella, tomaat en veel peper van onze minimolen. Het eten smaakte zo goed dat we nog ruim een uur op ons picknickdeken bleven zitten/liggen en zelfs kort even indommelden.
Met een halve slaapkop startten we aan de zware fietsnamiddag. Op, af, op, af, op, af,… maar wel door een charmant landschap. Geen spectaculaire vergezichten of ruwe rotsformaties, maar een mooi groen decor waarin beboste heuvels en bewerkte velden doorsneden werden door de statig stromende Drava.
Ondanks de hoge densiteit aan spothutten kregen we maar weinig wilde dieren te zien, op twee schuchtere vossen na die er als de kippen bij waren om de maïs in te duiken toen ze ons voorbij zagen rijden.
Tegen 17u arriveerden we in het bescheiden Podvelka, aan de oevers van de rivier. Geen camping of ho(s)tel te bespeuren en dus zat er niets anders op dan net buiten het centrum een plekje te zoeken om onze tent op te zetten. Van een vriendelijk buurtbewoner die het Duits machtig was, kregen we toestemming om onze tent aan de kleine speeltuin te plaatsen. Andere passanten lachten ons vriendelijk toe en zorgeloos genoten we van onze noodles.
Tijdens het eten sloegen we een praatje met een mama die aan het joggen was met haar twee kinderen. Blijkbaar hadden ze bij de grootouders ons verhaal verteld en prompt stopten ze ons op de terugweg twee cornetto’s in de handen. Leuk zo’n onverwacht dessertje.
Net toen we ons goed hadden geïnstalleerd om een memorabel verslag neer te pennen begon het te druppelen en ging het noodgedwongen de tent in. Een gewoon blograpport dan maar en nog even de routes bekeken voor de dag erop. Nog 14 kilometer naar de grens met Oostenrijk, als 29e fietsland weer een mijlpaal.