In Slowakije waren ze blijkbaar ook om drie uur terug naar twee uur gegaan en de gsm en de laptop hadden zich geruisloos aangepast. Best aangenaam zo’n uurtje extra slaap, hoewel we snel beseften dat dit betekende dat voor het donker ‘thuis’ nu vijf in plaats van zes uur betekende.
Rond iets na negen bolden we Strbske Pleso uit en kwamen we na enkele minuten sinds lang nog eens een vakantiefietser tegen. De Pool Szymon uit Gdansk was bezig aan een rondje Tatra. We hadden een leuke babbel en wisselden gegevens uit. Hij had trouwens geprobeerd om twee nachten ervoor in zijn tent te slapen, maar was proefondervindelijk tot de constatatie gekomen dat dat verschrikkelijk koud was. Gelukkig hadden wij ons die bedenking al enkele weken geleden gemaakt en ook hij nam nu zijn toevlucht tot goedkope accommodatie. Hij wilde met de fiets tot aan het meer rijden waar wij de vorige dag naartoe waren gewandeld en vervolgde dan ook zijn weg in de tegenovergestelde richting van die van ons.
Er werden wolken voorspeld, maar die waren gelukkig in het dal blijven hangen. Wij maalden hier (voorlopig) niet om, het leverde ons een zonnige start en mooie beelden op. Het overgrote deel van de dag zouden we in dalende lijn van 1350 meter tot 500 meter zakken.
Met de kilometers die vorderden doken er enkele mooie nieuwe toppen op en genoten we zowel links als rechts van ons van een mooi zicht op bergruggen, de ene al grilliger dan de andere. Naarmate we meer hoogtemeters prijsgaven kwamen de wolken dichterbij en rond half elf zaten we in de mist. De temperatuur ging meteen de dieperik in en onze vingertoppen werden gevoelloos.
Net buiten Pribilyna aten we een Snickers en vroegen we ons af hoe het gebergte er van daar zou uitzien. Alles was namelijk in een mysterieuze nevel gehuld en veel van het landschap kregen we niet te zien. Net toen we terug de fiets wilden opstappen beantwoordden enkele mooie bergen de zonet gestelde vraag.
Over een glooiende, halfverharde weg zetten we onze tocht verder. We wisten niet waar eerst te kijken. Bergtop na bergtop verscheen achter ons, terwijl ook links en rechts heuvels en bergen het landschap tekenden. Panoramisch fietsen heet dat. Om de haverklap stopten we om met het fototoestel te proberen vast te leggen wat we zagen, maar geen van de foto’s kon het machtige gevoel dat we ervoeren vertalen.
In Liptovsky Mikulas sloegen we een broodmaaltijd in voor ’s avonds en installeerden we ons in een klein restaurantje voor een kom kippensoep. Deze werd geserveerd per vijfentwintig centiliter en dat vonden we toch wat weinig voor een fietslunch. We bestelden dan maar vier porties en twee maal de kruidenbroodjes. Onze ogen waren bijna groter dan onze maag en maar net kregen we alles weggewerkt. Volgende keer toch maar iets kariger bestellen.
In de namiddag daalden we lustig verder en kwamen langs het Liptovska Marameer nieuwe bergen tevoorschijn. We hadden ons laagste punt bereikt, maar wisten dat er nog een heuvel te verwerken was vooraleer we de poot van onze fiets konden uitklappen. Ter hoogte van Bobrovnik hielden we de hoofdbaan aan in plaats van langs het meer te fietsen wat ons vijf extra kilometers zou opleveren. De klim was relatief verteerbaar en het uitzicht op de mooie, glooiende weiden een navenante beloning.
In Besenova was in de Agrothermal nog een kamer vrij - de naam klinkt alsof het een vijfsterrenspa is, maar als je je een wegmotel inbeeldt kom je dichter in de buurt. Gelukkig. We boeken zelden of nooit via Booking omdat we geen pech onderweg kunnen incalculeren en bijgevolg niet zeker zijn of we de eindbestemming halen. Het is telkens opgelucht ademhalen als ze fronsend naar het computerscherm turen en bevestigen dat er nog ‘one room for two peoples’ beschikbaar is.