Eerste uitdaging: een langgerekte klim die ons van 500 meter naar 1100 meter zou brengen. We volgden een klein riviertje stroomopwaarts en wisselden regelmatig tussen linker- en rechteroever. Geen betoverende vergezichten deze keer, maar de weg was zo goed als autoloos en tussen de bomen, langs het kabbelende water was het aangenaam toeven.
We bevonden ons nu in het nationaal park Nizke Tatry (Lage Tatra). De Lage Tatra is groener dan zijn hogere broer en een stuk uitgestrekter en behoort vreemd genoeg, ondanks zijn naam, niet tot het Tatragebergte.
Het eerste deel van de klim fietsten we zonder problemen weg en het kon niet anders dan dat het venijn in de staart zat. De laatste drie kilometer was het effectief zwoegen en zweten; de stijgingspercentages flirtten met dubbele cijfers.
Klokslag twaalf uur kwamen we boven en duffelden we ons in voor de afdaling. In het eerste stuk hadden we een mooi zicht op de groene vallei en de achterliggende bergen. Het tweede deel was jammer genoeg iets minder aantrekkelijk door de vele bebouwing langs de weg. Steeds verrassend overigens hoe snel je terug beneden bent, hoewel we hier toch meer dan tien kilometer daalden en vijfhonderd hoogtemeters opgaven. Het deed ons denken aan de lange wachtrijen in een attractiepark voor het minuutje plezier op de rollercoaster.
Met een peer en twee koffiekoeken als lunch hoopten we voldoende energie verzameld te hebben voor uitdaging twee: de klim naar het skioord Donovaly. Jammer genoeg was het nu te doen op een drukkere weg die heel wat personen- en vrachtverkeer te verwerken kreeg. Ook nu weer werd het lastigste stuk tot laatste bewaard, maar we geraakten zonder enig probleem boven en met een totaal van 994 hoogtemeters waren we best trots.
Omdat we onze routes hadden aangepast en we sowieso wat tijd over hadden om tot in Boedapest te fietsen, hadden we een hotelletje op het oog met appartementen en speelden we met de idee om twee nachtjes in Donovaly te blijven. Het skioord liet echter (zonder sneeuw) geen grootste indruk en aangezien het hotel in kwestie niet geopend bleek te zijn en er nergens een receptie was, begonnen we aan de afdaling.
Heerlijk dalen was het! Over een perfect aangelegd wegdek zoefden we tegen 55 km/h naar beneden en genoten we volop van onze beloning. In Stare Hory gingen we in de remmen. Hier zouden volgens een tip van twee mannen in Donovaly nog enkele betaalbare adresjes te vinden zijn. Het hostel waarvan ze spraken was, te zien aan de spinnenwebben op ramen en deuren, al even niet meer ‘the place to be’ en in de twee daaropvolgende pensions was de receptie onbemand.
Er zat niets anders op dan door te fietsen, maar het begon af te koelen en binnen minder dan een uur zou het donker worden. Gelukkig stootten we een paar kilometer verder op een klein pension, waar we een mooie kamer versierden. Wegens gebrek aan supermarkten en/of eetgelegenheden moesten we ons tevreden stellen met muesli als avondmaal, maar gelukkig zat er nog een Snickers in de tassen om het diner toch wat op te smukken.
De invulling voor de komende anderhalve week was nog niet helemaal duidelijk en we tobden wat af over waar, wat en hoe. Wat een luxeprobleem!