Het was een korte nacht, maar we hadden beiden goed geslapen. Rond 9.30u laadden we de fietsen op de mobilhome - wat een luxe en wat een gemak om zo aan de dag te kunnen beginnen. We moesten ons geen zorgen maken over hoe we de tunnel voor Kristiansund zouden kunnen passeren en we moesten geen schrik hebben dat onze fietsen beschadigd uit het ruim van een bus zouden komen. Bovendien konden we een kleine dertig kilometer lang gezellig verder babbelen met Uwe en Siglinde.
In het centrum van Krisitansund namen we over een kop thee en een stuk cake uitgebreid afscheid. Zij hadden al twee weken Noorwegen achter de rug en zouden na een bezoek aan de stad stilaan terug richting Duitsland fahren.
Wat ze nog voor ons konden betekenen? We moesten lachen. Ze hadden ons al een hoop geregel bespaard dankzij deze lift en dat was meer dan genoeg. Toch konden ze het niet laten ons nog enkele Knoppers, een pak koekjes en een fles water toe te steken. Recht vielen Dank und wir treffen uns vielleicht wieder unterm Schwanz.
We stapten onze fietsen weer op toen het begon te regenen. Eerst miezerde het alleen en konden we nog enkele foto’s nemen aan het water, maar toen het harder begon te druppelen vonden we het toch een beter idee eerst wat te schuilen. Zo verloren we misschien wel wat tijd, maar met de gewonnen kilometers in de mobilhome hadden we meer dan genoeg marge.
Met zicht op de mooie, gekleurde gevels fietsten we Kristiansund uit. Tien kilometer later maakten we een prachtige oversteek met de ferry naar Tommervag. Voor het eerst voelden we deining op het schip, wellicht door de invloed van de open oceaan waar we zo dichtbij voeren. Vanop het bovendek zagen we een vrachtwagen onder ons van links naar rechts wiegen. Gelukkig waren we niet enkel met goede fietsbenen, maar ook met zeemansbenen gezegend.
Er stond een krachtige wind - in de goede richting -, maar lunchen konden we gelukkig ietwat beschut op ons picknickdeken achter een bushokje.
Het was kalm en mooi fietsen op het eiland Tunsta. Enkel wanneer er een ferry aanmeerde, passeerde een colonne auto’s ons waarna de rust terugkeerde. De afwisseling tussen zicht op de oceaan, bergen en meren wist ons te bekoren, zeker wanneer we vanop verschillende bruggen een goed uitzicht kregen.
“Kijk, herten!” hoorde ik Wouter fluisteren. We hebben er sinds ons vertrek drie maand geleden dan wel al veel gezien, maar de elegante dieren blijven ons fascineren. Niet veel later zagen we ook nog een, zij het iets kleinere dan de vorige keer, white tailed eagle. Dit exemplaar vloog veel dichterbij, maar hij was ons te snel af waardoor we er jammer genoeg geen foto van konden nemen.
Het begon opnieuw te regenen en we besloten voor die avond een camping te nemen. In de gemeenschappelijke ruimte installeerden we ons om de blog bij te werken, want er was veel om over te vertellen.
Tijdens het diner maakten we kennis met leeftijdsgenoten Manon en Pablo, een francospaans koppel uit Munchen dat voor drie weken in Noorwegen kwam fietsen (Trondheim - Bergen). Na ons luxeverblijf bij de familie Sande-Loseth in het Engels en een Duitse avond in de mobilhome, schakelde de voertaal voor de gelegenheid om naar Frans. In mei 2016 willen zij graag van start gaan met een fietstocht van Barcelona naar Turkije. Wie weet kruisen onze paden ergens onderweg…
Opnieuw was het veel later dan “we kruipen vanavond eens vroeg onder de veren”. Tegen 1u ritsten we het tentzeil dicht, met nog steeds veel te veel verslagen te schrijven.
In het centrum van Krisitansund namen we over een kop thee en een stuk cake uitgebreid afscheid. Zij hadden al twee weken Noorwegen achter de rug en zouden na een bezoek aan de stad stilaan terug richting Duitsland fahren.
Wat ze nog voor ons konden betekenen? We moesten lachen. Ze hadden ons al een hoop geregel bespaard dankzij deze lift en dat was meer dan genoeg. Toch konden ze het niet laten ons nog enkele Knoppers, een pak koekjes en een fles water toe te steken. Recht vielen Dank und wir treffen uns vielleicht wieder unterm Schwanz.
We stapten onze fietsen weer op toen het begon te regenen. Eerst miezerde het alleen en konden we nog enkele foto’s nemen aan het water, maar toen het harder begon te druppelen vonden we het toch een beter idee eerst wat te schuilen. Zo verloren we misschien wel wat tijd, maar met de gewonnen kilometers in de mobilhome hadden we meer dan genoeg marge.
Met zicht op de mooie, gekleurde gevels fietsten we Kristiansund uit. Tien kilometer later maakten we een prachtige oversteek met de ferry naar Tommervag. Voor het eerst voelden we deining op het schip, wellicht door de invloed van de open oceaan waar we zo dichtbij voeren. Vanop het bovendek zagen we een vrachtwagen onder ons van links naar rechts wiegen. Gelukkig waren we niet enkel met goede fietsbenen, maar ook met zeemansbenen gezegend.
Er stond een krachtige wind - in de goede richting -, maar lunchen konden we gelukkig ietwat beschut op ons picknickdeken achter een bushokje.
Het was kalm en mooi fietsen op het eiland Tunsta. Enkel wanneer er een ferry aanmeerde, passeerde een colonne auto’s ons waarna de rust terugkeerde. De afwisseling tussen zicht op de oceaan, bergen en meren wist ons te bekoren, zeker wanneer we vanop verschillende bruggen een goed uitzicht kregen.
“Kijk, herten!” hoorde ik Wouter fluisteren. We hebben er sinds ons vertrek drie maand geleden dan wel al veel gezien, maar de elegante dieren blijven ons fascineren. Niet veel later zagen we ook nog een, zij het iets kleinere dan de vorige keer, white tailed eagle. Dit exemplaar vloog veel dichterbij, maar hij was ons te snel af waardoor we er jammer genoeg geen foto van konden nemen.
Het begon opnieuw te regenen en we besloten voor die avond een camping te nemen. In de gemeenschappelijke ruimte installeerden we ons om de blog bij te werken, want er was veel om over te vertellen.
Tijdens het diner maakten we kennis met leeftijdsgenoten Manon en Pablo, een francospaans koppel uit Munchen dat voor drie weken in Noorwegen kwam fietsen (Trondheim - Bergen). Na ons luxeverblijf bij de familie Sande-Loseth in het Engels en een Duitse avond in de mobilhome, schakelde de voertaal voor de gelegenheid om naar Frans. In mei 2016 willen zij graag van start gaan met een fietstocht van Barcelona naar Turkije. Wie weet kruisen onze paden ergens onderweg…
Opnieuw was het veel later dan “we kruipen vanavond eens vroeg onder de veren”. Tegen 1u ritsten we het tentzeil dicht, met nog steeds veel te veel verslagen te schrijven.
