Met ons tweetjes was het toch maar eenzaam aan de ontbijttafel. De rest schoof een uur later aan om 10u. Ook op tijd, in het oude uur. En ondertussen bleef Sonja zich maar afvragen hoe het kwam dat haar horloge niet correct was aangepast. Maar dat stond natuurlijk nog in haar Duitse tijd, 9u dus.
We namen afscheid van het Duits-Roemeense gezelschap en bespraken met Gibi de mogelijkheden om de Donaudelta te bezoeken. In Murighiol kende hij iemand die ons per boot de delta kon laten zien. Waarom we er niet met de fiets naartoe gingen? Gibi dacht waarschijnlijk dat wij veertig kilometer per uur fietsten. We konden hem gelukkig aan het verstand brengen dat liften een beter idee was en mochten onze fietsen en zware tassen bij hem achterlaten.
Op het Roemeense platteland maken de locals zelden verre verplaatsingen. Auto’s die we zien passeren, zijn meestal op weg naar het volgende dorp. We wisten dan ook dat we meerdere lifts zouden moeten zien te versieren, maar met vijf vlotte chauffeurs van dienst kwamen we al om 14u30 aan in het centrum van Murighiol.
We stuurden een berichtje naar Florica en wachtten hem in café Girus op bij een drankje. Tien minuten later toonde hij ons, in redelijk Frans, op de kaart hoe we zouden varen de dag nadien. De excursie van een vijf- à zestal uur, een overnachting en een avondmaal in zijn pension konden voor 530 RON (ca. €125). Perfect!
We vulden de rest van de namiddag met een wandelingetje naar het Murighiol-meer en zochten op internet welke vogel we in de voormiddag hadden weten te kieken. Een hop, zo bleek. Vurig hoopten we de volgende dag pelikanen, zeearenden, bijeneters, scharrelaars en otters te zien, maar we legden onze boontjes er maar niet te veel op te week.
Voor het avondeten (snoek met de traditionele mămăligă) zagen we via FaceTime Moeke glunderen op het Paasfeest te Riksingen. Leuk om haar en de familie D’Huys - net zoals Oma en Opa en het thuisfront in Avelgem enkele weken geleden - te spreken en te vernemen hoe ze het allemaal stelden.