Ons enthousiasme kreeg wel meteen een serieuze deuk toen ik merkte dat mijn zadel beschadigd was tijdens de nacht. De fietsen stonden samen tegen een boom en het gelzadel moet vermoedelijk tegen een scherp uitsteeksel zijn geschuurd. We probeerden de schade te depanneren met een bandenplakker, maar dit was duidelijk slechts een oplossing op korte termijn.
Via een prachtige cycleway (Route 7 - National Cycle Network) reden we richting Glasgow een vijftigtal kilometer verderop. Wat een verschil met Ierland dat op dat vlak in onze ogen een serieuze onvoldoende krijgt. Het Verenigd Koninkrijk daarentegen is een echte aanrader en een paradijs voor (vakantie)fietsers.
Op speciaal aangelegde fietspaden, oude spoorwegbeddingen en voor fietsers gereserveerde wegen reden we langs rivieren, kanalen en door de velden. Een pluim voor het Cycle Network aangezien we de hele dag het gevoel hadden dat we door de natuur fietsten, terwijl drukke wegen, industrie en een hoge bevolkingsgraad in deze regio dat niet gemakkelijk maakten.
Het was een dag zoals we die in de eerste dagen in Ierland ook enkele keren beleefd hebben. Op het ene moment fietsten we onder een stralende zon en was het heerlijk genieten, luttele minuten later was het kop in kas in de gietende regen. Telkens moesten we afwegen of het de moeite was om onze regenkledij uit of aan te trekken en op den duur besloten we om van tactiek te veranderen. Onze nieuwe slogan luidde: ‘Don’t buy Gore-Tex, just shelter’. Aangezien de buien zelden langer duurden dan tien minuten, was het minder vermoeiend om gewoon een plekje te zoeken om te schuilen.
Ook voor de lunch anticipeerden we op een eventuele regenbui en installeerden we ons in een wind- en regenbestendige wachtruimte aan een klein treinstation in Paisley.
Glasgow was nu nog slechts een klein uurtje trappen en we wisten niet goed wat te verwachten. De dag ervoor hadden we nog even overwogen om de stad in dit geval rechts te laten liggen en een stuk van de route af te snijden. We beslisten echter om de grootste stad van Schotland toch een kans te geven en gelukkig maar!
We reden Glasgow binnen via een groot park en even later staken we The River Clyde over met zicht op twee hypermoderne, futuristische gebouwen. Een knap staaltje moderne architectuur en in combinatie met de zon en de blauwe lucht was onze eerste indruk van de stad dik OK. Langs de Clyde vervolgenden we onze weg en aan het centraal station doken we de stad in.
Via mooie, verzorgde winkelstraten reden we zigzag tot op het centrale George Square. Onze adempauze op een bankje in de zon mocht blijkbaar niet te lang duren want de volgende stortbui was alweer daar. We schuilden in de hal van een gebouw, met onze fietsen netjes gestald tegen een van de zuilen. Het was duidelijk niet naar de zin van de portier. Met de gevleugelde woorden “People might tripple over your bikes”, stuurde hij ons de laan uit. Hoe mensen over onze fietsen zouden kunnen struikelen, was ons een raadsel maar intussen was de hevigheid van de bui in ieder geval al afgenomen.
Af en toe een grote(re) stad op het parcours is een leuke verandering van decor. We genoten er ook nu weer van om door het drukke verkeer te laveren en de stad per fiets te ontdekken. Op een bepaald moment begin je echter weer te verlangen naar de rust en de kleine wegen en in Glasgow was het fietspad langs het water net op het juiste moment daar.
Ondanks de ver uitgestrekte buitenwijken fietsten we via het Forth & Clyde-kanaal door het groen de voorsteden uit. Het was een prettig weerzien met een oude bekende: de manuele sluizen waar we enkele weken geleden reeds over schreven kleurden ook hier het kanaal.
Het viel ons op dat de Schotten minder vriendelijk overkwamen dan de Ieren. Een stuk bescheidener in het begroeten van andere mensen en in vele gevallen was zelfs een hoofdknik al teveel gevraagd. Klopt het cliché van hartelijke Ieren en kille Schotten dan effectief?
In en rond het stadscentrum is het natuurlijk niet abnormaal dat je niet iedereen even enthousiast begroet. De vriendelijke uitzondering die de regel bevestigde en een praatje met ons sloeg langs het kanaal verzekerde ons dat dit zou beteren eens we de stad uit waren. We leerden van hem dat je je tent in principe overal mag opslaan zolang je niet te dicht bij wegen of bebouwing staat.
We keken al even uit voor een geschikte plaats, maar stootten niet meteen op een goede plek. Het was al bijna 19u en met honderd fietskilometers snakten onze benen naar rust. Loch Lomond was nog net iets te ver om door te fietsen en toen we aan enkele aaneengesloten weien kwamen, bekeken we de opties. Het was weliswaar een afgesloten land, maar het zag er droog uit en er werd niets verbouwd.
Katrien hakte de knoop door en we zouden hier bivakkeren. Net voor een serieuze plensbui stond ons opvouwbaar huis recht. Zonder enige voorzieningen, maar met een rackpack vol lekkers smaakte onze schotel met aardappelen, gehakt, champignons en tomatensaus uitstekend. Een groot stuk chocolade was een welkom dessert om onze eerste geslaagde fietsdag in Schotland af te sluiten.