Het hooggebergte lag dan wel achter ons, de hoogtemeters die we te verwerken kregen - ok, we hadden het zelf gezocht - waren er niet minder om. Opnieuw net geen duizend en we waren blij dat de laatste kilometers een dalende lijn vormden.
Het was erg koud die dag. Het gebrek aan zon had de gevoelstemperatuur fors doen zakken en we koelden af van zodra we stopten voor een drink- en/of eetpauze. Het grootste nadeel van de kou is dat je het bergop snel warm krijgt van de inspanning en dat het zweet afkoelt door de ijzige wind. Geen aangename combinatie en al zeker niet bevorderlijk voor verkleumde spieren.
Ergens te velde werden we plots rakelings voorbij gescheerd door een bus die ons op een haar na miste. Hoewel een tegenligger al van mijlenver te zien was, had de buschauffeur duidelijk niet de reflex om te vertragen. Ons tegelijkertijd met de wagen kruisen zou ook wel lukken. Gek dat er niet meer accidenten gebeuren, alle zotten op de baan in acht genomen.
Nadat we onze benen een dikke twintig kilometer hadden losgetrapt, begon de eerste noemenswaardige klim. Tien kilometer in stijgende lijn, waarvan de eerste zeven gematigd en de laatste drie venijnig kuitenbijtend.
Het was nu en dan vloeken geblazen op de steile stukken, maar van zodra de afdaling was ingezet, vergat ik hoe zwaar ik het had tijdens het klimmen. Eigenlijk was dat toch een fluitje van een cent? Tot het weer bergop ging…
Ons doel om de eerste top te halen tegen de middag was bereikt en in een bushokje zochten we beschutting tegen de wind. Ik trok alle mogelijke lagen aan (windstopper én regenjas) en had het nog koud. De tijd dat we lang en uitgebreid lunchten op ons picknickdeken lag duidelijk achter ons. Wat jammer.
Tijdens het vervolg van de afdaling hoorden we ergens op een boerderij een haan kraaien. Niet erg vermeldenswaardig, maar we horen ze vaak en daarom haalt dit gevogelte toch onze blog. Wie de mens ooit heeft kunnen inpeperen dat een haan enkel kraait bij het opkomen van de zon mogen ze de prijs geven voor ‘meest verspreide en geaccepteerde leugen’.
In Sasa was het uit met de pret en lag de laatste heuvel van de dag voor ons. Gemotiveerd schakelden we terug en lieten we onze benen hun werk doen. Wel jammer dat de asfaltweg plots stopte en overging in een steil pad met grote, losse keien en veel modder. We beten op onze tanden, maar toen het pad zelfs geen pad meer was, maar een platgetrapt stuk gras in de wei, gaven we het op. Waarom ze de fietsroute per se daarlangs moesten sturen was ons een raadsel. Veel plezier beleefden we er in ieder geval niet aan.
Ook de afdaling liep nog een stuk door de wei vooraleer we terug op de gewone weg kwamen. Gelukkig konden we van toen af gewoon met onze vingers werken. De remmen toeknijpen in bochten zonder zicht en voor de rest naar beneden bollen. De leukste stukjes waren de kleine hellinkjes die we zonder bijtrappen meepikten. Heerlijk!
Omdat we aan de vroege kant in Krupina waren aangekomen, dronken we in een caféetje met gezellig interieur ons merk (warme choco en bier) terwijl we de blog bijwerkten. Marek had ons laten weten dat we welkom waren, maar we wisten niet vanaf hoe laat hij thuis zou zijn.
Tegen een uur of 17 waagden we onze kans. In de hoofdstraat zochten we naar huisnummer 48. Verwarrend aangezien sommige huizen twee nummers hadden. Een straatnummer en een districtnummer, zo legde Marek achteraf uit. Hij liet net zijn hond uit en herkende ons (niet zo’n verwezenlijking, maar we waren blij dat we in het donker niet langer zelf moesten zoeken naar het juiste huis).
Marek heeft, nog veel meer dan ons, gereisd met zijn fiets. Vooral in Zuid-Amerika, op de Canarische Eilanden en in Europa trok hij rond met zijn gitaar en enkele vrienden met accordeon en trompet om als straatmuzikant wat geld in het laatje te brengen. Heel boeiend.
Op zijn initiatief bereidden we samen een rijstschotel met groeten en tofu. Hij is geen volledige vegetariër, maar koopt zelf geen vlees. Tofu is dan misschien niet meteen mijn ding, het resultaat mocht er best zijn. Voor we onze slaapzak - ja, die werden nog eens vanonder het stof gehaald - inkropen, kregen we nog een rondleiding in zijn atelier. Hij maakt zelf juwelen en met de kerstperiode die voor de deur staat heeft hij nog heel wat orders af te werken.