We verlieten Corbu door haar industriezone, maar hadden snel een lach op ons gezicht toen we onze trucker-makker opnieuw zagen voorbij rijden. De volgende keer moesten we toch absoluut naar zijn naam vragen.
Na een kleine twintig kilometer verlieten we in Mamaia de hoofdbaan om op de dijk te fietsen. Eindelijk zagen we de Zwarte Zee. Wie goed naar de kaart van Roemenië kijkt, ziet namelijk dat tussen Enisala en Mamaia enkel meren liggen, gescheiden van de zee door een grote zandbank.
Op het strand en op de dijk was geen kat te zien, maar in de straten zag je dat alles klaargestoomd werd voor het nieuwe zomerseizoen. Wij maakten van de rust gebruik om handje te baden; nog véél te koud voor een duik (dat moest zelfs Wouter beamen).
Constanta verraste ons aangenaam met haar gezellige centrum. Het beroemde casino op de dijk (en symbool van de stad) is vergane glorie, maar was het decor van niet minder dan tweeëntwintig foto’s van Wouter en Katrien op de fiets. Aan een voorbijganger hadden we gevraagd of hij een foto kon nemen van ons beiden, en dat deed hij vol overgave.
Terug in het centrum werden we aangesproken door Juliana en Cristina. Zij lanceerden onlangs een project ‘Visitors of Constanta’ en onze fietsen verraadden natuurlijk dat wij geen locals waren. ’s Avonds stond onze foto en een korte introductie al op hun Facebookpagina.
Via de drukke Dn39 verlieten we de belangrijkste havenstad van Roemenië. Gelukkig lagen alle grote winkelketens langs deze weg en konden we in de Auchan lekkere koffiekoeken kopen als lunchpakket. Eens het Donau-Zwarte Zeekanaal overgestoken, ploften we uitgehongerd neer op een allesbehalve idyllisch bankje aan een carwash.
Het zou nog vijf kilometer duren vooraleer we de verkeersdrukte achter ons konden laten. Net voor we wilden afslaan op een aardeweg, zagen we twee grote vluchten pelikanen over ons heen vliegen. Wat voor machtige vogels waren dat toch. Sierlijk zweefden ze op de thermiek, zonder hun vleugels al te veel op en neer te slaan.
We stonden nog maar half op de trappers toen twee buurtbewoners ons terug naar de drukke weg wilden sturen. “Naar Mangalia? Dat kan niet langs dit padje. Jullie moeten rechtsomkeer maken.” Met de gps toonden we aan dat we liever rechtdoor reden, maar met een stokje tekenden zij in het zand dat dat niet de juiste route was.
Gelukkig hebben we voet bij stuk gehouden! Tweehonderd meter verder vloog een nog veel grotere groep pelikanen. Honderden zagen we er. Onbeschrijfelijk hoe we meemaakten dat ze helemaal vanuit Afrika aankwamen op hun Roemeense eindbestemming.
Hoewel de twee heren gelijk kregen dat het geen gemakkelijke weg was - we hadden het trouwens kunnen weten: de Google Car was hier nog niet geweest en dat is meestal een goede indicatie -, was het tractorpad wondermooi.
Behalve met de pelikanen, deelden we het traject met een tiental hoppen (we werden kenners), een kudde schapen en hun herder, enkele koeien en meerdere roofvogels. Alleen vier agressieve honden zorgden heel even voor een grimas. Een van hen trok aan mijn linkerachteras waardoor ik tot stilstand kwam. Zoveel kracht had die hond dat hij een rijdende fiets kon laten stoppen! Liever mijn tas dan mijn kuit, maar toch… Zijn baasje riep hem uiteindelijk tot de orde en verder hadden we er geen last van.
In het centrum van Constanta had een thermometer 85°C aangegeven. Dat was wat overdreven, maar het was wel warm genoeg om zonder trui te fietsen, zeker bergop en op de gekozen ondergrond. Tot een kilometer voor ons pension bleven we op aardewegen fietsen.
70 lei lichter waren we gedoucht en geïnstalleerd en trokken we het centrum in. Geen kuststad zoals in België met mooi aangelegde dijken, verzorgde boulevards en een charmante pier. Mangalia zag er net uit zoals een dorp op het platteland, maar dan groter: afval op straat, kapotte wegen en overal brokstukken.
Na onze avondwandeling moesten we dringend gespijsd en gelaafd worden. We vonden onze gading in een pizzeria en prezen onszelf gelukkig met het feit dat de kostprijs van een dagelijks hotel en frequente restaurantbezoekjes hier geen gat in onze portefeuille hoefde te betekenen.