De mist bracht een hogere vochtigheidsgraad als anders met zich mee en onze kleren voelden ietwat klam aan. Niets geklaagd en om 8u30 duwden we onze fiets het padje naar beneden om vervolgens richting Hirtshals, onze laatste stop in Denemarken, te vertrekken.
De Kollerup Plantage was mooi en best speciaal. De combinatie van duinen, dennenbos en heide wist ons aangenaam te verrassen. Het was in dit decor dat we een hertje zagen wegspringen toen het onze luidruchtige fietsen hoorde aankomen.
Na de plantage - we weten niet waarom dit plantage noemt - zagen we op de gps dat de zee op vijfhonderd meter van ons moest liggen, maar de route liet spijtig genoeg niet toe om ze te bewonderen. In Slettestrand (we verzinnen dit niet) stalden we toch maar onze fietsen op de parking zodat we ten minsten een keer in de Deense Noordzee konden pootje baden. De boten op het strand maakten het plaatje af. Achteraf bleek dat we een goede keuze hadden gemaakt om hier een kuststop in te lassen; het pad liep nadien terug de duinen in tot in het veel te toeristische Blokhus.
De fietsroute van EuroVelo (12) loopt na Blokhus over een afstand van veertien kilometer over het strand. Wij dachten over een verhard pad of via knuppelbruggetjes, maar helaas bleek bovenstaande verwoording ‘over het strand’ letterlijk te nemen. Onze wielen slibden meermaals weg op plaatsen waar het zand te mul was en het plezier was ver te zoeken. Wouter vloekte dat het een lieve lust was. “Hoe kunnen ze hier nu een fietsroute laten lopen, ze kunnen toch wel een alternatief verzinnen.” Ik kon hem geen ongelijk geven, maar eens je een stuk gefietst hebt (nu ja, fietsen…), keer je niet meer op je stappen terug.
Na negen kilometer hard labeur vonden we op de gps een alternatief en kozen we het hazenpad. De mist was intussen nog steeds niet weggetrokken, integendeel. In een dikke smog aten we onze lunch op - het was intussen 14u - en koelden we sterk af. Ik trok bij vertrek boven mijn lange fietstruitje zelfs opnieuw mijn regenjas aan.
Het traject in de namiddag liep voor het grootste deel door een toeristisch stuk Denemarken. Vakantiehuisjes schoten als paddestoelen uit de grond en elk van hen had een Deense vlag in zijn tuin staan. De duinen ertussen waren mooi, maar we waren toch blij dat we op een bepaald moment het bos weer indoken en de toeristen achter ons lieten.
Tijdens een sanitaire stop aan de voorzieningen van een schuilhut kwamen we onze Zwitserse vrienden van de vorige dag opnieuw tegen. Zij zouden hun intrek hier nemen terwijl wij een tiental kilometer verderop een camping op het oog hadden. Zo was het de dag nadien nog slechts tien kilometer naar de ferry die ons naar Noorwegen zou varen.
Het laatste stukje fietsen, door de bossen van Tornby, was mooi en verdrong de domper van de fietsen-op-het-strandervaring naar de achtergrond. Onze doortocht in Denemarken was meer dan een succes en werd op een verzorgde camping afgesloten. De prijzen liggen hier dan misschien iets hoger, maar wat je ervoor krijg is om U tegen te zeggen: een ruime keuken - met koelkast om de hier nog betaalbare pintjes te koelen, vult Wouter aan -, heel proper sanitair, een zwembad, een gezellige eetplaats,… Wij zijn fan!