Omdat we nog geen rustdag genomen hadden, deelden we het traject tussen Bac en Novi Sad op in twee. Met slechts drieëndertig kilometer te fietsen, konden we het ’s morgens dus rustig aan doen. Het kind in ons kwam boven toen we de kleine Anja en Andrej gelukkig maakten met twee balletjes die we van Agnes en Otto hadden meegekregen. Ze waren er de hele voormiddag zoet mee en wij hoopten maar dat er geen al te grote brokken zouden vallen.
Net voor vertrek toonde Zoran ons zijn fietsatelier en niet veel later stonden we buiten in een ijskoude 2°C. Medelijden stond op Milana’s gezicht af te lezen. Het miezerde de hele voormiddag en hoewel we in de plassen geen druppels zagen vallen, waren we na een paar uur goed nat.
We hadden tijd genoeg en in Mladenovo lag een cafeetje op onze weg niets te vroeg. Twee warme chocomelken om op te warmen en we konden er weer tegenaan. Ook in het centrum van Backa Palanka gingen we op zoek naar een warme drank. Met de fiets aan de hand liepen we voorbij enkele eetgelegenheden, en meteen sprak iemand ons aan “How can I help you?” Heel vriendelijk, dat wel, maar soms zou je zelf eens twee seconden willen nadenken in plaats van halsoverkop ergens mee naartoe te worden getroond.
Na een lekkere soep zochten we het adres van Zoran op die ons die dag zou hosten. Zijn moeder Mira was op bezoek en ontving ons met open armen. Alsof we haar kinderen waren die ze in geen jaren had gezien, kuste ze ons welkom.
Toen Zoran na zijn werk thuiskwam, zette hij onmiddellijk bier en Rakya (de lokale schnaps) op tafel. We trokken ogen toen hij - net zoals Zoran de dag ervoor en Borislav de dag erna - vertelde over de Balkanoorlog. De ene dag had hij alles, de andere dag niets. Toen wij dertien waren, wisten we niets van de wereld. Hij had een brute oorlog overleefd.
De shotglaasjes waren nooit leeg en zijn weekend was duidelijk begonnen. De trend voor de avond was gezet. Op de WarmShowers website hadden we in verschillende reviews gelezen dat er geen ontsnappen was aan een cafébezoek. Graag! En met 9999 kilometer op de gps hadden we iets te vieren! We beleefden een gezellige (en stevige) avond in het gezelschap van Zoran en zijn vrienden. Gelukkig was de dag erop eveneens een korte fietsdag.
Net voor vertrek toonde Zoran ons zijn fietsatelier en niet veel later stonden we buiten in een ijskoude 2°C. Medelijden stond op Milana’s gezicht af te lezen. Het miezerde de hele voormiddag en hoewel we in de plassen geen druppels zagen vallen, waren we na een paar uur goed nat.
We hadden tijd genoeg en in Mladenovo lag een cafeetje op onze weg niets te vroeg. Twee warme chocomelken om op te warmen en we konden er weer tegenaan. Ook in het centrum van Backa Palanka gingen we op zoek naar een warme drank. Met de fiets aan de hand liepen we voorbij enkele eetgelegenheden, en meteen sprak iemand ons aan “How can I help you?” Heel vriendelijk, dat wel, maar soms zou je zelf eens twee seconden willen nadenken in plaats van halsoverkop ergens mee naartoe te worden getroond.
Na een lekkere soep zochten we het adres van Zoran op die ons die dag zou hosten. Zijn moeder Mira was op bezoek en ontving ons met open armen. Alsof we haar kinderen waren die ze in geen jaren had gezien, kuste ze ons welkom.
Toen Zoran na zijn werk thuiskwam, zette hij onmiddellijk bier en Rakya (de lokale schnaps) op tafel. We trokken ogen toen hij - net zoals Zoran de dag ervoor en Borislav de dag erna - vertelde over de Balkanoorlog. De ene dag had hij alles, de andere dag niets. Toen wij dertien waren, wisten we niets van de wereld. Hij had een brute oorlog overleefd.
De shotglaasjes waren nooit leeg en zijn weekend was duidelijk begonnen. De trend voor de avond was gezet. Op de WarmShowers website hadden we in verschillende reviews gelezen dat er geen ontsnappen was aan een cafébezoek. Graag! En met 9999 kilometer op de gps hadden we iets te vieren! We beleefden een gezellige (en stevige) avond in het gezelschap van Zoran en zijn vrienden. Gelukkig was de dag erop eveneens een korte fietsdag.
