Tegen die tijd waren we al tweemaal ‘in’t zak gezet’ en dat zou niet de laatste keer zijn die dag: we betaalden teveel voor de peren op de markt, aten een matige croissant van €2, vloekten op een busrit van nog geen tien minuten voor €3,80, brachten een bezoek aan het Teatro Greco voor €20 dat de dag daarop gratis bleek te zijn en dronken tot slot te dure wijn en aten een pizza die slechts de helft van ons bord vulde. Je hebt zo van die dagen…
Desondanks was Taormina, dankzij de prachtige vergezichten over de Middellandse Zee, het betoverende amfitheater, het verrassende stadspark en de kronkelende steegjes en gezellige pleintjes het bezoek meer dan waard!
Zondagvoormiddag startten we met een pittige klim naar de kasteelruïne hoog op de rotsen. Het uitzicht was spectaculair en de zee, met zijn duizend tinten blauw, zag er zo aanlokkelijk uit dat we besloten om tot op zeeniveau af te dalen en Isola Bella van dichtbij te inspecteren. De bus, die als vervangmiddel werd ingezet voor de defecte kabelbaan, was niet te bespeuren en dus was het zelfs in t-shirt goed zweten om onze wandeltocht af te ronden en terug in het centrum te geraken.
Na een welverdiende gelato - ik koos voor de gelegenheid beter dan Katrien -, belden we tijdens de siësta met Moeke en kregen we een berichtje van de Sint uit Zoersel. Onze tweedaagse Taormina werd afgesloten met een lekkere karaf witte huiswijn en (volgens Katrien) de beste bruschetta die ze ooit had gegeten. Een boude uitspraak voor iemand die zes maanden in Italië heeft gewoond.
Liften was ons blijkbaar op het lijf geschreven. We moesten weliswaar een stuk wandelen alvorens we een geschikt plekje hadden gevonden, maar eens op post duurde het slechts een vijftiental minuten alvorens we mochten instappen bij Carmelo. De sympathieke dokter vertelde honderduit over Messina en zette ons om vijf voor twaalf af aan de dom. Precies op tijd voor het dagelijkse spektakel van de brullende leeuw, de kraaiende haan en de bewegende engelen, onder een instrumentale versie van Schuberts Ave Maria.
We dropten onze rugzakken bij de Polizia Provinciale, maar realiseerden ons al snel dat Messina niet veel voorstelde. Naast een geslaagde kennismaking met de granita (limoensorbet met brioche) en een blij weerzien met de Costa Fortuna, een van de cruiseschepen die eerder in Noorwegen ons pad kruiste, waren we relatief snel uitgekeken op de chaotische en vuile stad. Onze hosts, Hicham en zijn vriendin Franscesca, maakten het imago van de stad gelukkig ruimschoots goed en de eerste avond was het 1.30u alvorens we ons bed inkropen.
De altijd lachende Marokkaan die een heerlijke kok en polyglot bleek te zijn en de nieuwsgierige en enthousiaste neurochirurg in opleiding uit Sardinië bezorgden ons een hartverwarmend verblijf en vanaf het eerste moment leek het alsof we al jaren goede vrienden waren. Keer op keer blijven we ons verbazen over de generositeit en de hartelijkheid waarmee we door vreemden ontvangen worden en Hicham en Francesca kwamen zonder twijfel mee bovenaan in het lijstje van superhelden die ons doorheen onze trip hebben geholpen.
De twee dagen die we samen doorbrachten, genoten we van ontbijt in t-shirt en topje op hun zonovergoten terras (met zicht op zee en Calabrië), een trip naar de Etna, een gezellige avond in de pizzeria, een wandeling naar Dinnammare (jammer genoeg zonder overweldigend uitzicht wegens een plotse, dikke mist), heerlijke lokale dolci,… maar vooral van de eindeloze en interessante babbels over alles en niets.
Met pijn in het hart namen we op donderdagmorgen dan ook afscheid van dit fantastisch koppel. Een laatste keer toonde Hicham zich een geweldige host door niets aan het toeval over te laten en ons niet alleen af te zetten aan de bushalte, maar pas terug te vertrekken toen hij ons op de bus zag stappen richting Puglia.
Stipt om 10.45u vertrokken we voor een nieuw avontuur en lieten we Sicilië na een kleine maand achter ons. Doorheen Calabria en Basilicata, in weer en wind, bracht Interbus ons met een vertraging van vijfenveertig minuten tot in Brindisi, waar we werden opgewacht door David. Samen met Leonie woont hij al achtentwintig jaar in Italië en de twee Britse kunstenaars op rust hebben een prachtige B&B met een dito domein vol olijf- en fruitbomen. Na een korte rondleiding maakten we nader kennis tijdens een gezellige diner en voelden we meteen dat het hier wel goed zou komen: het huisje waarin we terecht konden was gezellig, het eten smaakte bijzonder goed, maar bovenal was de babbel uiterst hartelijk en hadden we vanaf het begin een goede klik.