De volgende dag stond, zonder dat we het wilden, volledig in het teken van het vinden van verkleedkledij voor Wouters verjaardagsfeestje. Wat we in gedachten hadden vonden we niet, en volledige kostuums in verkleedwinkels waren onbetaalbaar. Uiteindelijk werd het een tweedehands ‘onesie’ van Superman (de cape en attributen voor Lois Lane zouden we later wel vinden). ’s Avonds trakteerden we Gabor op een etentje in Vapiano en vonden we een gezellige kroeg om over koetjes en kalfjes te praten.
Op zeven november wachtten we, nadat we in een stoffenwinkel een grote, rode lap stof op de kop hadden getikt, Jeroen, Stefanie, Korneel en Elise op aan de metrohalte Blaha Lujza. Allen waren we aangenaam verrast door het ruime appartement dat we hadden geboekt. Omdat we pas tegen 19u hadden afgesproken om iets te eten met Gabor, vulden we de namiddag met een eerste sightseeing toer waarbij de opera, de basiliek, de kettingbrug en een goedkoop happyhourcafé de revue passeerden. De volgende dagen zouden we onze tijd verdelen over het parlement, het schoenenmonument en een wandeling langs de Donau (Pest) en het kasteel van Buda, het vissersbastion en de Matthiaskerk (Buda).
De citytrip was een uitstekende mix tussen cultuur, uitgaan, spanning (zie verder) en lekker eten. We gingen nochtans niet elke dag op restaurant. Op Wouters verjaardag bijvoorbeeld was elk koppel verantwoordelijk voor een gang: Korneel en Elise (Mario en Luigi voor de gelegenheid) schotelden ons heerlijke en originele Mario-hapjes voor, wij bereidden een volauvent met kroketjes en Jeroen en Stefanie (als Mickey en Minnie Mouse) zorgden voor een topdessert met verse pannenkoeken, ijs en Oreo. Het feestje nadien was er een om U tegen te zeggen en we amuseerden ons kostelijk in de bekende “ruin pub” Instant.
Dat we pas om 5u45 gingen slapen, had zo zijn gevolgen voor het ontwaken op hun laatste dag. Tegen dat iedereen goed en wel wakker was, had ik samen met Elise al een dikke stapel pannenkoeken gebakken. Het was dan ook al tegen tweeën toen we enkele namiddagactiviteiten overwogen waarbij een “escape game” het won van de baden. We kregen een uur de tijd om raadsels op te lossen, codes te kraken, sleutels te vinden en de seriemoordenaar te ontmaskeren. Spannend en vooral heel plezant!
Het laatste avondmaal was naar D’Huyse traditie een kaasplank met veel te veel kaas en worst. Niet erg, de overschot diende als reislunch de volgende dag. Na de obligate vier strofen van “Lang zal hij leven” blies Wouter de kaarsjes uit en kropen we moe, maar voldaan, kort voor middernacht ons bed in.
Het gebrek aan slaap was ongetwijfeld recht evenredig met het gebrek aan activiteit op elf november. De familie was reeds om 5u15 met de taxi naar de luchthaven vertrokken en wij kraamden vier uur later op om te verhuizen naar een kleinere studio in een ander deel van de stad. ’s Avonds kwam Gabor bij ons eten en kraakten we het heerlijke flesje wijn dat we van zijn ouders hadden meegekregen. Een perfecte match bij de pasta met chorizo, kerstomaatjes, lente-uitjes en blauwe kaas die ons al het Italiaanse gevoel bijbracht.
Voor we afscheid namen van Hongarije, bezochten we onder een stralende zon het Heldenplein en de Budapest Zoo. Een dagje dieren kijken bracht jeugdherinneringen terug en het was vooral leuk dat we heel dicht bij enkele exemplaren konden komen (we aaiden een kangoeroe, liepen in de kooi van de gieren, wandelden tussen de maki’s en voederden een giraf). Als kers op de taart gunden we onszelf een diner in een Vietnamees restaurantje, tegelijkertijd de perfecte afsluiter van een fantastische week in Budapest.