Na een lange, warme douche waagden we het er op om onze tent te verlaten. Onze zware fietstassen zetten we in plaats van in de voortent in onze binnentent en we vertrokken voor lunchtijd naar het centrum van Seahouses een kleine drie kilometer terug.
Na een broodmaaltijd informeerden we ons in de plaatselijke toeristische dienst naar wifi zodat we onze online blog- en fotoachterstand konden wegwerken. De taverne van het zwembad zou in aanmerking moeten komen en zo kwam het dat we de hele namiddag, beschut tegen de harde wind, in de cafetaria van de Ocean’s Club zaten.
Met avondeten op zak en een bang hartje keerden we terug naar de camping waar we gelukkig ons huis in een stuk aantroffen.
Zoals vaak ’s avonds, wanneer we helemaal ingeduffeld zijn in onze slaapzakken, speelden we nog een woordspelletje om in slaap te vallen. Ze duren nooit lang en de vermoeidheid wint het telkens van de drang om het spel te winnen. Die avond moest de ene door middel van ja-neevragen raden welke plaats waar we al doorgefietst waren de andere in zijn hoofd had. Na tweeëneenhalve ronde kon zelfs de luide wind ons niet meer wakker houden. Zzzzzzz…