We beginnen het verslag met een kleine terugblik op de vorige avond. De biertjes in Dave zijn familietent - hoewel hij alleen op tocht is - hebben goed gesmaakt en ook de lokale, ijsgekoelde cider konden we best pruimen. We hoefden overigens niet zelf te koken aangezien Dave ons een kom soep aanbood. Iets later bleek dat ons gedacht over soep net iets anders was dan het zijne. Een grote kom dampende ‘stew’ met volledige aardappelen, grof gesneden groenten en mals, Iers rundvlees zorgden ervoor dat we ons kookgerief die avond niet hoefden uit te halen.
De avond eindigde alsnog in mineur. Terwijl Katrien haar tanden poetste, blies ik de matjes voor de zekerheid nog even bij. Ineens een doffe knal en wat twee minuten eerder nog doorging voor een uitstekende slaapmat, leek nu meer weg te hebben van een grote opblaasworst. Twee naden hadden het begeven en de bedenkelijke eer om er alsnog een geslaagde nacht van te maken viel mij te beurt. Toch teleurstellend snel schade aan een matje van 130 euro uit een gespecialiseerde kampeerwinkel.
De volgende morgen vertrokken we, ondanks iets strammere spieren dan normaal, met heel veel goesting op pad. We keken echt uit naar Ierland en zelfs het gure weer en de ietwat koude temperaturen voor de tijd van het jaar konden ons niet deren. Met de wind op kop trokken we het binnenland in. De waarschuwingen voor de slechte, hobbelige wegen van de campinguitbater en Dave bleken al snel gegrond. Van begin tot eind dokkerden onze fietsen in, over en rond putten in de weg.
De tegenwind en de slechte staat van de weg waren echter niet de elementen die onze teleurstelling voedden. Het landschap en de gevolgde route beantwoordden niet aan onze torenhoge verwachting. Tot 50 km na vetrek fietsten we door residentieel gebied en vatten we slechts een zeldzame glimp op van het Ierland dat wij in ons inbeeldden. We zagen dat er potentieel was, maar we bevonden ons er niet middenin.
Halverwege maakten we opnieuw kennis met de wisselvallige weersomstandigheden. Gevolg: tot twee maal toe fietsen parkeren, regenkledij uithalen en aantrekken om eens aangekleed tot de constatatie te komen dat de bui is verder getrokken.
Eens voorbij New Ross veranderde het landschap. Plotsklaps verschenen impressionante heuvels aan weerszijde van de kronkelende weg. De auto’s en de vele huizen verdwenen en maakten plaats voor natuur. Toen op een zevental kilometer van ons eindpunt een stoet koeien met volle uiers wat oponthoud veroorzaakten, wisten we dat het wel goed zou komen.
Aan een huis met mooie oprijlaan - we weten ze er wel uit te kiezen - besloten we ons geluk te wagen om onze tent voor een nacht op te zetten. Door het raam vertelde James ons dat de eigenares nog niet thuis was. Na het zien van onze onschuldige gezichten en bepakte fietsen kregen we toch zijn goedkeuring en ging het paard op stal en wij de wei in. Een mooie plek om te genieten van onze pasta met chorizo, geitenkaas, kerstomaatjes en rucola (bedankt Korneel voor het recept, het is een aanrader).
Tijdens de afwas klommen Kathryn, Hannah en Daniel, de sympathieke eigenares en haar kinderen, nog even over de omheining voor een praatje met hun eerste kampeerders. Ierse gastvrijheid ten top en zo toch nog een positief gevoel om de dag mee af te ronden!
De avond eindigde alsnog in mineur. Terwijl Katrien haar tanden poetste, blies ik de matjes voor de zekerheid nog even bij. Ineens een doffe knal en wat twee minuten eerder nog doorging voor een uitstekende slaapmat, leek nu meer weg te hebben van een grote opblaasworst. Twee naden hadden het begeven en de bedenkelijke eer om er alsnog een geslaagde nacht van te maken viel mij te beurt. Toch teleurstellend snel schade aan een matje van 130 euro uit een gespecialiseerde kampeerwinkel.
De volgende morgen vertrokken we, ondanks iets strammere spieren dan normaal, met heel veel goesting op pad. We keken echt uit naar Ierland en zelfs het gure weer en de ietwat koude temperaturen voor de tijd van het jaar konden ons niet deren. Met de wind op kop trokken we het binnenland in. De waarschuwingen voor de slechte, hobbelige wegen van de campinguitbater en Dave bleken al snel gegrond. Van begin tot eind dokkerden onze fietsen in, over en rond putten in de weg.
De tegenwind en de slechte staat van de weg waren echter niet de elementen die onze teleurstelling voedden. Het landschap en de gevolgde route beantwoordden niet aan onze torenhoge verwachting. Tot 50 km na vetrek fietsten we door residentieel gebied en vatten we slechts een zeldzame glimp op van het Ierland dat wij in ons inbeeldden. We zagen dat er potentieel was, maar we bevonden ons er niet middenin.
Halverwege maakten we opnieuw kennis met de wisselvallige weersomstandigheden. Gevolg: tot twee maal toe fietsen parkeren, regenkledij uithalen en aantrekken om eens aangekleed tot de constatatie te komen dat de bui is verder getrokken.
Eens voorbij New Ross veranderde het landschap. Plotsklaps verschenen impressionante heuvels aan weerszijde van de kronkelende weg. De auto’s en de vele huizen verdwenen en maakten plaats voor natuur. Toen op een zevental kilometer van ons eindpunt een stoet koeien met volle uiers wat oponthoud veroorzaakten, wisten we dat het wel goed zou komen.
Aan een huis met mooie oprijlaan - we weten ze er wel uit te kiezen - besloten we ons geluk te wagen om onze tent voor een nacht op te zetten. Door het raam vertelde James ons dat de eigenares nog niet thuis was. Na het zien van onze onschuldige gezichten en bepakte fietsen kregen we toch zijn goedkeuring en ging het paard op stal en wij de wei in. Een mooie plek om te genieten van onze pasta met chorizo, geitenkaas, kerstomaatjes en rucola (bedankt Korneel voor het recept, het is een aanrader).
Tijdens de afwas klommen Kathryn, Hannah en Daniel, de sympathieke eigenares en haar kinderen, nog even over de omheining voor een praatje met hun eerste kampeerders. Ierse gastvrijheid ten top en zo toch nog een positief gevoel om de dag mee af te ronden!