Aan de péage versierden we een lift tot in Narbonne van een gepensioneerd man die jarenlang voor het Belgische Ziegler had gewerkt, vervolgens een van een jonge kok tot juist voor Perpignan en nadien nam Hassan ons mee tot iets na Perpignan. Twee rasechte Catalanen brachten ons naar Figueres en uiteindelijk was er onze laatste helpende hand die ons afzette in het centrum van Barcelona, waar we de metro namen naar Joanic.
Op vijf minuten wandelen van deze halte woont Lies, de nicht van Wouter. Een hoeraatje voor de familie Robert die ons voor de zoveelste keer uit de brand hielp door ons zes dagen lang van onderdak te voorzien.
Al hadden we Lies onlangs gezien toen we in België waren ter gelegenheid van Opa’s 90ste verjaardag, het was erg leuk om haar terug te zien in haar eigen stekje in de wijk Gracia. Haar mooie, grote appartement is gebouwd op het dak van een appartementsgebouw. Jullie kunnen wel raden wat voor indrukwekkende views dat gaf. Ideaal om bij een hapje en een drankje op het terras bij te babbelen en te horen hoe ze het stelt op haar werk aan de universiteit van Barcelona.
’s Avonds namen we haar mee uit naar een typisch restaurantje op haar aanraden. Zoals gangbaar is in Catalunya, deelden we raciones van inktvis, kroketjes van kip, gegrilde groene pepers en uiteraard patatas bravas. Afsluiten deden we met, eveneens gedeelde, crème catalan, cheesecake en profiteroles.