Wat een verschil met de grauwe dag voordien en toen we merkten dat de wind in het voordeel blies, was het plaatje compleet. Wat een geluk overigens dat we grotendeels in de goede richting fietsten. Aangezien de route op bepaalde momenten goed draaide en keerde, was het duidelijk dat het tegen de wind enorm zwoegen was om vooruit te geraken.
De fietsroute had zijn naam niet gestolen. Voor iedereen die van mooie, ongerepte zandstranden houdt en er geen problemen mee heeft dat er af en toe een statige burcht, ruïne of kasteel opduikt, is dit een absolute aanrader. Het traject lag overigens bezaaid met kleine, leuke dorpjes die het geheel afmaakten.
Dit stukje oostkust van Engeland was voor ons misschien wel de grootste ontdekking tot nu toe, aangezien we hier absoluut geen verwachting bij hadden. Bovendien fietsten we een heel stuk van de voormiddag op prachtige, onverharde paden wat de beleving alleen maar mooier maakte. Op deze manier hadden wij als fietser toch ook het gevoel dat we buiten de bewoonde wereld op pad waren. De enige keerzijde waren de tientallen hekjes en poortjes die blijkbaar standaard bij het National Cycle Network horen, maar tegelijk de autoloze garantie zijn.
De onverharde paden maakten slachtoffers. Het mooie weer op zondag - hoewel de wind de temperatuur naar beneden trok - lokte heel wat dagjesfietsers naar buiten. Niet minder dan drie van hen stonden langs de kant om een lekke band te vervangen en zonder het hardop te durven zeggen, hoopten we dat onze banden stand zouden houden. Onze gebeden werden verhoord en we bereikten onze lunchplek zonder pech.
Op een uitgestrekt zandstrand installeerden we ons op de rotsen en genoten beschut tegen de wind van een stokbrood met philladelphia en ham. Het moet er blijkbaar idyllisch en comfortabel hebben uitgezien, getuigt de uitspraak “Life is hard, isn’t it,... but someone’s gotta do it I guess” die we al lachend van een wandelaar kregen toegeroepen.
In tegenstelling tot de eerder landelijke voormiddag, fietsten we gedurende de namiddag meer door dorpjes en stadjes. Een leuke afwisseling zeker gezien we steeds op mooie fietspaden terecht konden.
Na een verplichte omweg van negen kilometer in Blythe om de rivier over te steken, kregen we op weg naar Newcastle het ene pareltje na het andere op ons traject. De grillige kliffen, mooie zandstranden, statige boulevards en gezellige restaurantjes en pubs misten hun effect niet. Er heerste een gezellige, uitnodigende drukte in aaneensluitend South Beach, Whitley Bay en Tynemouth alvorens we in North Shields arriveerden.
Reeds vanaf Whitley Bay keken we uit naar een camping, maar jammer genoeg is ook aan de oostkust de ‘no tent policy’ op veel plaatsen van toepassing. In Tynemouth stonden er wederom meer dan negentig kilometer op de teller toen we van een voorbijganger vernamen dat de laatste voetgangersferry over de Tyne van North naar South Shields vermoedelijk al was uitgevaren.
Aangezien er geen plekjes waren om onze tent op te zetten en we ondertussen in verstedelijkt gebied waren beland, reden we toch maar tot aan de pier om te constateren dat we op tien minuten na de laatste boot hadden gemist.
De klok had 18u10 geslagen en de opties waren beperkt. Vlakbij de opstapplaats zagen we een deur openstaan en we gingen tot aan de poort waar een hond ons luid blaffend verwelkomde. Een jonge, hoogzwangere vrouw wist ook niet meteen waar we in de buurt terecht konden. De heuvel op raadde ze stellig af wegens een ongure buurt en van campings had zij geen weet. We mochten ons gerust installeren op de koer voor hun huis, maar onze piketten inslaan op kasseien leek niemand een goed idee. Intussen was haar man erbij komen staan, die in eerste instantie ook geen oplossing leek te weten.
We stonden net op het punt om verder te fietsen richting de voetgangerstunnel een paar mijl verderop toen de man met een briljant idee kwam. Ze waren het huis naast het hunne aan het renoveren en hij zag er geen graten in dat we daar onze matjes zouden uitrollen. Na een aarzelende, maar goedkeurende knik van de vrouw werden de sleutels erbij gehaald en konden we ons, met een prachtig zicht op de Tyne en volledig beschut tegen de wind, installeren.
In wat zonder enige twijfel een formidabel huis zal worden, genoten wij van een lekkere pasta met kip, perzik, rozijnen, noten, kerstomaatjes, rucola en roomkaas. Ons flesje Italiaanse wijn smaakte er heerlijk bij en we bedachten ons hoeveel geluk we al hadden gehad zoveel hartelijke, genereuze en fantastische mensen te ontmoetten.
Op het bovenste, reeds volledig geïsoleerde, verdiep was het zelfs behoorlijk warm en op een boogscheut van de ferry vielen we in ons huis voor een nacht gelukzalig in slaap.