Iets na tien verlieten we de Bore Stankovića nummer 19 en namen we afscheid van Borislavs moeder. Van hem en Tamara konden we op het perron afscheid nemen aangezien Tamara dezelfde trein nam.
Voor 388 dinar elk (in totaal zo’n goeie €6) hadden we ticketjes op zak naar Novi Beograd, het nieuwe stadsdeel waar we Ilja zouden ontmoeten. Ilja leidt een volksdansensemble waarmee hij o.a. aan internationale festivals deelneemt. Driemaal vond zo’n festival plaats in Hasselt en werden hij en zijn broer Milos er gehost door Wouters tante Mia en nonkel Jos.
Toen we onze fietsen de grote trap naar de sporen moesten hijsen, keken we bedenkelijk rond om een gemakkelijkere manier te vinden. Een gootje om de fiets omhoog te rijden was er niet, laat staan een lift. Een oudere vrouw die wat Duits sprak zag ons aan de klus beginnen en riep “Das ist schwer”, druk wijzend naar de uitgang van het station. Ze nam ons aan de arm mee naar buiten en wees naar het einde van de straat waar het gemakkelijker zou zijn om de fiets naar boven te krijgen.
Op de aangeduide plaats vonden we een trap. Wat er aan die trap minder ‘schwer’ was dan aan de andere wisten we niet goed, maar we kregen alles gelukkig boven waar intussen ook Tamara en Borislav waren aangekomen.
Toen we de fietsen naar binnen rolden, knikte de treinconducteur heftig van nee onder een resem Servisch waaruit we begrepen dat onze fietsen onder geen beding de trein op konden. Nochtans stond er duidelijk een fietssymbool op de deuren. Volgens hem konden enkel plooifietsen mee en - daar moeten we eerlijk in zijn - daar konden de onze zelfs met een beetje fantasie niet voor doorgaan.
We lieten hem wat razen, maar tilden toch onze tweewielers de wagon in. Toen hij zag dat we voet bij stuk hielden, zei hij “OK, for 100 dinar”. Het rook wat naar corruptie, maar hij haalde een boekje boven met fietsfiches. Opgelost!
De rit verliep zo’n tachtig km/h vlotter dan per fiets en we waren snel op onze bestemming. Tamara reed verder naar het centrum en wij daalden de trappen af. Drie kilometer verder was Ilja’s clubhuis, waar we enthousiast verwelkomd werden door hem, zijn broer en enkele vrienden.
“Ik zal voorrijden naar mijn appartement,” stelde hij voor. Ik denk dat hij wat onderschat had hoe traag wij vooruit gaan en wij zwoegden om hem achterna te gaan tijdens zijn waarschijnlijk traagste rit naar huis ooit.
In zijn appartement was alles wat we nodig hadden en tijdens de rondleiding genoten we van de passie in Ilja’s stem die we al ervoeren toen hij eerder over zijn dansgroep babbelde. Om 18u45 zou hij ons oppikken om een danstraining bij te wonen. Deze begon pas om 21u, maar zo hadden we de tijd om in de buurt iets te eten.
Met een lekker bord pasta achter de kiezen, haastten we ons terug naar de danszaal. Na de opwarming maande hij iedereen aan om te zitten, want hij had twee gasten voor te stellen. Ons verhaal vond hij zo inspirerend dat hij ons gevraagd had of we het zagen zitten voor een zestigtal jongeren een kleine motivatiespeech te geven. Of course! Leuk dat, na de oefensessie, verschillenden onder hen met ons kwamen babbelen over hun dromen en toekomstplannen.
We waren danig onder de indruk van de dansformaties en waren van een ding zeker: zoveel verschillende stapjes per minuut, dat konden we hen niet nadoen. Tussen pot en pint vernamen we nadien in het clubhuis dat de meesten onder hen als kind in de groep zijn gerold en er intussen meer dan vijftien jaar het beste van zichzelf gaven. Dat verklaart natuurlijk veel!
Voor 388 dinar elk (in totaal zo’n goeie €6) hadden we ticketjes op zak naar Novi Beograd, het nieuwe stadsdeel waar we Ilja zouden ontmoeten. Ilja leidt een volksdansensemble waarmee hij o.a. aan internationale festivals deelneemt. Driemaal vond zo’n festival plaats in Hasselt en werden hij en zijn broer Milos er gehost door Wouters tante Mia en nonkel Jos.
Toen we onze fietsen de grote trap naar de sporen moesten hijsen, keken we bedenkelijk rond om een gemakkelijkere manier te vinden. Een gootje om de fiets omhoog te rijden was er niet, laat staan een lift. Een oudere vrouw die wat Duits sprak zag ons aan de klus beginnen en riep “Das ist schwer”, druk wijzend naar de uitgang van het station. Ze nam ons aan de arm mee naar buiten en wees naar het einde van de straat waar het gemakkelijker zou zijn om de fiets naar boven te krijgen.
Op de aangeduide plaats vonden we een trap. Wat er aan die trap minder ‘schwer’ was dan aan de andere wisten we niet goed, maar we kregen alles gelukkig boven waar intussen ook Tamara en Borislav waren aangekomen.
Toen we de fietsen naar binnen rolden, knikte de treinconducteur heftig van nee onder een resem Servisch waaruit we begrepen dat onze fietsen onder geen beding de trein op konden. Nochtans stond er duidelijk een fietssymbool op de deuren. Volgens hem konden enkel plooifietsen mee en - daar moeten we eerlijk in zijn - daar konden de onze zelfs met een beetje fantasie niet voor doorgaan.
We lieten hem wat razen, maar tilden toch onze tweewielers de wagon in. Toen hij zag dat we voet bij stuk hielden, zei hij “OK, for 100 dinar”. Het rook wat naar corruptie, maar hij haalde een boekje boven met fietsfiches. Opgelost!
De rit verliep zo’n tachtig km/h vlotter dan per fiets en we waren snel op onze bestemming. Tamara reed verder naar het centrum en wij daalden de trappen af. Drie kilometer verder was Ilja’s clubhuis, waar we enthousiast verwelkomd werden door hem, zijn broer en enkele vrienden.
“Ik zal voorrijden naar mijn appartement,” stelde hij voor. Ik denk dat hij wat onderschat had hoe traag wij vooruit gaan en wij zwoegden om hem achterna te gaan tijdens zijn waarschijnlijk traagste rit naar huis ooit.
In zijn appartement was alles wat we nodig hadden en tijdens de rondleiding genoten we van de passie in Ilja’s stem die we al ervoeren toen hij eerder over zijn dansgroep babbelde. Om 18u45 zou hij ons oppikken om een danstraining bij te wonen. Deze begon pas om 21u, maar zo hadden we de tijd om in de buurt iets te eten.
Met een lekker bord pasta achter de kiezen, haastten we ons terug naar de danszaal. Na de opwarming maande hij iedereen aan om te zitten, want hij had twee gasten voor te stellen. Ons verhaal vond hij zo inspirerend dat hij ons gevraagd had of we het zagen zitten voor een zestigtal jongeren een kleine motivatiespeech te geven. Of course! Leuk dat, na de oefensessie, verschillenden onder hen met ons kwamen babbelen over hun dromen en toekomstplannen.
We waren danig onder de indruk van de dansformaties en waren van een ding zeker: zoveel verschillende stapjes per minuut, dat konden we hen niet nadoen. Tussen pot en pint vernamen we nadien in het clubhuis dat de meesten onder hen als kind in de groep zijn gerold en er intussen meer dan vijftien jaar het beste van zichzelf gaven. Dat verklaart natuurlijk veel!
