Na een paar honderd meter lasten we een stop in zodat Katrien de winterhandschoenen kon opgraven. Waar de zon zijn opwachting nog niet had gemaakt, stond er nog vorst op de velden en de dunne handschoentjes volstonden niet langer bij deze temperaturen.
Een landschapsschets van de dag kan snel en eenvoudig: velden, zover het oog reikte. Geen adembenemend decor, maar door het uitgestrekte karakter toch de moeite.
De avond voordien hadden we onze route nog lichtjes gewijzigd zodat we minder onverharde wegen voorgeschoteld kregen. Deze keuze was een schot in de roos. Over verzorgde asfaltwegen was het aangenaam fietsen, van verkeer hadden we nauwelijks last en we vorderden goed. Voor de lunch fietsten we drieënveertig kilometer bij mekaar en rond de middag hielden we halt in Zambrow.
Het was veel te koud om buiten te eten en in Pizzeria Diavolo installeerden we ons, met de zon op ons gezicht, aan een tafeltje achter het raam. Een Engelse kaart was niet voorhanden en het was hier en daar gissen hoe de pizza’s waren samengesteld. Net toen we onze bestelling wilden plaatsen bleek de kok, een Pool, vlot Italiaans te praten. Een meevaller en een kwartiertje later stonden er twee uit de kluiten gewassen, authentieke pizza’s voor onze neus, begeleid door een halve liter bier en een Nestea. ‘Vivre comme un dieu en Pologne’, hoewel we voor omgerekend 9,4 euro moeilijk kunnen zeggen dat we een gat in onze hand hadden.
Van achter het venster leek het wel zomer buiten, maar de shock bij het buitengaan werd er alleen maar groter door. De enige remedie was stevig doortrappen en we prezen ons gelukkig met weer als dit. Liever wat kouder en zon dan tien graden warmer en regen.
Een constante naast velden in alle maten, vormen en kleuren waren de versierde kruisen op elke straathoek. Hoe groter hoe beter en de versieringen met lintjes, bloemen en kaarsen waren de moeite; alsof ze wedijveren met elkaar. Dat ze in Polen nog een stuk geloviger zijn dan in België lijkt ons een understatement.
De goede fietsvorm van de laatste dagen werd doorgetrokken en rond vier uur overschreden we de tachtig kilometer. Agriturismo’s hadden we sinds het verlaten van het Bierbza National Park niet meer gezien en we gingen noodgedwongen op zoek naar een alternatief.
We vonden dit in de vorm van een weghotel net buiten Ostrow Mazowiecka. De oorspronkelijke prijs lag wat boven ons budget, maar na een kleine onderhandelingsronde, waarin we wel het ontbijt moesten prijsgeven, bleven we toch binnen ons dagbudget. We hoefden ons dus geen zorgen te maken dat we met enkele bevroren tenen of vingers zouden wakker worden en de ruime kamer met moderne badkamer was voor twee eenvoudige fietsers meer dan voldoende om er een geslaagde avond van te maken.