De eerste vijf kilometer moesten we laveren tussen druk verkeer. Chauffeurs nemen hier - net zoals in de Baltische Staten - enkel een grote bocht rondom ons wanneer er geen tegenligger aankomt. Is dat wel het geval, dan is afremmen niet het alternatief, wel rakelings langs ons heen scheren en claxonneren.
Gelukkig konden we ons al snel begeven op een leuk fietspad naast de Zalew Zegrzynski. Deze rivier zouden we blijven volgen tot we overschakelden op het Zeranskikanaal. Daarlangs fietsten we voor het eerst sinds… geen idee zelfs, op een jaagpad. Biljartvlak, enkele zwanen op het water, een groene berm omzoomd met bomen, een paar vissers en een vertakking in het kanaal hier en daar. We waanden ons in Vlaanderen.
Op een ponton gooiden we ons picknickdeken neer en aten we nog eens buiten. Eerst in de zon - en dat was prima -, maar van zodra ze achter de bomen verdween kroop de schaduw dichterbij en koelden we instant af. We pakten onze biezen meteen, maar jammer genoeg ging het heropwarmproces niet zo snel.
Voor we het kanaal verlieten en ons aan de verkeersjungle van Warschau waagden, zagen we plots een honderdtal vissers als sardienen opeengehoopt zitten. Ofwel waren de vissen op dat plekje wel zeer bijtgraag, of er was iets anders gaande. De vissers-Grand Prix Warschau vond blijkbaar dat weekend plaats, maar veel randanimatie was er niet voorzien dus fietsten we maar verder.
Het fietsnetwerk om de stad binnen te rijden was misschien niet door het groen zoals in Glasgow, Edinburgh of Helsinki, maar het was modern en goed aangelegd met aparte stroken voor voetgangers en fietsers. Brussel hinkt ver achterop wat dit betreft.
We waren aan de vroege kant en we hadden nog iets te vieren. Enkele jaren geleden veranderde onze relatie van ‘collega’s’ naar ‘vriend-vriendin’. We zijn dan intussen misschien wel getrouwd, een pateetje kon wel voor de gelegenheid. Vanuit de vitrine van een patisserie, met een tompoes voor Wouter en een merveilleux voor mezelf, lieten we Michal weten dat we in de buurt waren.
In de flat maakten we, nog nablazend van onze fietsen tot en met het vierde verdiep te hebben getild, kennis met Pawel, Zuza en hun dochtertje Rose. Michal had nog les en zouden we pas later die avond leren kennen.
Nog steeds ter ere van vier jaar Wouter en Katrien gingen we ’s avonds uiteten in het centrum. In de Warschause Louizalaan zochten we naar een geschikte eetplek en in een zijstraatje vonden we waar we naar op zoek waren: een Aziatisch restaurant dat er niet al te fastfood uitzag. Alles was jammer genoeg volzet in Springroll, maar als we een half uurtje later terug zouden komen, was er vast wel een tafeltje vrij. Vijftig minuten later zaten we effectief te genieten van onze bestelde dim sums, kingsize springroll en wachtten we vol ongeduld op een fantastisch noodlehoofdgerecht.
Terug op het appartement vertelden Michal en Pawel dat ze drie jaar geleden met een neef een fietstocht naar Tallinn hadden gemaakt. Michal hoopte volgend jaar een nieuwe fietsreis te doen in Duitsland en/of Denemarken. Tot 2u babbelden we honderduit over uiteenlopende onderwerpen zoals muziek, film, sport en politiek. Toch straf dat het - weer, zoals met Joya in Cork - zo goed kan klikken met een onbekende die je online slechts enkele dagen vooraf hebt gevraagd of hij/zij je kan hosten.