Het bleek ijdele hoop en na een ontbijt uit het vuistje trapten we rond tien uur de eerste klimmeters omhoog. We stonden al snel terug stil; het begon te hard te regenen om zonder regenbroek verder te gaan. Gevolg: niet nat door de regen, maar wel door de inspanningen. Drieëntwintig kilometer lang duizendvijftig hoogtemeters maken in een hermetisch regenpak… we kunnen jullie verzekeren dat er aangenamer zaken zijn. De truitjes en t-shirts werden nat gezweet en van zodra we stil stonden om even op adem te komen, koelden we af.
Van het landschap zagen we niets en dat was zonde. Fietsen zonder beloning is niet fijn. Bovendien schommelden de stijgingspercentages constant, waardoor het moeilijk was een goed ritme te vinden. Toen het geasfalteerde wegdek een paar kilometer voor de top niet langer bleek te bestaan werd het er al helemaal niet gemakkelijker op.
Na vier uur klimmen hadden we de col bedwongen en bevonden we ons op een winderig plateau in het Park Prirode Blidinje, naar het gelijknamige meer. De donkergrijze wolken kleurden zwart en dertig kilometer verder fietsen naar Tomislavgard - ons oorspronkelijke plan - zag vooral ik niet meer zitten.
Wildkamperen was niet alleen omwille van de weersomstandigheden geen optie. Verscheidene informatieborden waarschuwden voor landmijnen en dus stapten we het Hajducke Hotel binnen. Duurder dan onze maatstaf, maar goed, het kon niet alle dagen (bijna) voor niets zijn.
Een warme douche zorgde ervoor dat we terug op krachten kwamen en we profiteerden van ons verblijf in het berghotel. Tegen de vooravond installeerden we ons strategisch in het gezellige restaurant, waar we in eerste instantie onze blog bijwerkten.
Na een heerlijk avondmaal - kip in pancetta met kroketjes (K) en gegrilde forel met frietjes (W) - zaten we perfect gepositioneerd voor de openingsmatch van het EK voetbal. Jammer dat we de zeemzoete Bosnische/Servische/Kroatische schlagers als achtergrond erbij moesten nemen, maar in ons tentje hadden we er niets van meegepikt.
Na een meer dan geslaagde avond doken we al duimend voor beter weer ons bed in. Nog een dikke zestig kilometer fietsen en het was weeral tijd om Bosnië-Herzegovina vaarwel te zeggen.