Michal en Pawel hadden voor een lekker ontbijt gezorgd: homemade eiersalade en geroosterd brood met een kop zwarte thee. Jummie! 
Tegen dat we alle tassen en fietsen terug beneden hadden gekregen, was het na twaalf uur en we waren dan ook van plan slechts veertig kilometer te fietsen.

Verrassend snel bevonden we ons in het Kampinoskipark, waar meerdere informatieborden ons weer elanden beloofden. Intussen wisten we wel beter, opnieuw noppes natuurlijk.
We volgden een stukje van de Kampinos Szlak Rowerowy (Kampinos Cycling Trail). Jammer genoeg bestonden de meeste paden uit veel mul zand, maar het bos was fantastisch mooi in haar herfstjas. Veel wandelaars en fietsers waren op zondagnamiddag op de been en iedereen was winters ingeduffeld. 

We koelden goed af en een van de hotels die we hadden aangeduid in de gps kwam geen moment te vroeg. Helemaal verkleumd waren we maar wat blij dat we omstreeks half vijf naar een kamer voor twee konden informeren in Julinek. Het Engels van het personeel was eufemistisch gezegd gebrekkig, maar uiteindelijk slaagden we erin een kamer te bekomen en onze fietsen in een of ander tuinhuis te stallen. Gelukkig waren de kamers binnen een stuk interessanter dan wat de aftandse façade van het gebouw deed vermoeden. 

De lange wandeldag in Warschau en de twee korte nachten op rij hadden ons vermoeid. Geen van beiden had dan ook zin om het dagverslag neer te pennen en we droomden van een app die onze bullet points in een vloeiende tekst zou gieten.

We vulden de avond met een leuk telefoontje naar Griet om haar een gelukkige verjaardag te wensen, de Poolse Harry Potter en de Steen der Wijzen tot het eerste reclameblok, het einde van de kwalificatiematch Polen - Ierland en het uploaden van foto’s en verslagen. Energie voor meer was onvindbaar en voor we het wisten lagen we te slapen.

Net zoals de avond ervoor verplaatsten we ons met de metro richting het oude centrum van Warschau. In Lonely Planet werd de Poolse hoofdstad niet meteen omschreven als hoogst aantrekkelijk en de mensen met wie we over de stad praatten waren niet allemaal even enthousiast. We waren dan ook benieuwd.

Wij zijn heel blij dat we besloten niet rond de stad te fietsen, maar via WarmShowers een host te zoeken zodat we het centrum onder de loep konden nemen. Onder een stralend zonnetje, weliswaar goed ingeduffeld, genoten we van de heropgebouwde ‘old town’ en van de levendige metropool die de stad zonder twijfel is. 

Via de Krakowskie Przedmiescie trokken we steeds dieper het hart van de stad in. We stootten op een groot beeld van Nicolaj Copernicus, maar de bekendste inwoner was zonder twijfel Frederyk Chopin, naar wie op elke hoek van de straat wel een of andere verwijzing te vinden was.

Via de brede laan met zijn statige gevels, een dozijn standbeelden, de universiteit en het presidentieel paleis kwamen we op het mooie Zamkowyplein waar we in de toeristische dienst zeer uitvoerig en uitermate vriendelijk werden verder geholpen. Een toonvoorbeeld voor vele andere steden waar het vooral snel moet gaan.

Het oude centrum van Warschau moest na WOII dan wel helemaal heropgebouwd worden, het is met verve gedaan. Het koninklijk paleis, de grote markt, de oude stadsmuur,… stuk voor stuk de moeite en naar ons aanvoelen moet Warschau niet onderdoen voor zijn Baltische buren. 

Ondanks de aanwezige zon was het aardig koud en we warmden op in een chocoladeadresje waar we smulden van cheesecake met witte chocolade en een ‘bitter sweet hot chocolate’. Via het graf van de ongekende soldaat en de lokale Louisalaan (Nowy Swiat) trokken we naar een ander deel van de stad. We rondden er ons dagje sightseeing af in het Lazienkowskipark waar naast een reusachtig standbeeld van Chopin vooral het Lazienkipaleis in het oog sprong. Het gebouw wordt ook wel Palac Na Wodzie genoemd, ‘paleis op het water’, omdat het op een eilandje midden in een meer staat.

Onze fietsen stonden dan wel op stal, we hadden op onze rustdag heel wat wandelkilometers gemaakt. We waren dan ook niet malcontent dat we tegen 18u even konden opwarmen in de metro en dat onze benen wat rust werd gegund. 

Op het appartement had Michal niet stilgezeten. Hij had kip gemarineerd en alle voorbereidingen waren getroffen voor een lekkere salade. Hij beweerde dan wel geen keukenprins te zijn, het smaakte voortreffelijk. Wij hadden voor een klein dessertje gezorgd en de gesprekken werden, begeleid door een variatie aan Poolse pilsbieren, opgepikt waar ze de vorige avond/nacht werden afgebroken. Wat een aangename gesprekspartner en een uitstekende host!

Met nog minder dan vijftig kilometer tot de Poolse hoofdstad hadden we ’s morgens niet de minste haast om te vertrekken en de spirituele omgeving waarin we verbleven achter ons te laten. Een uur later dan de voorbije dagen lieten we de trappers om hun as draaien en fietsten we voor de zesde dag op rij onder een wolkenloze hemel. Het was dan misschien een paar graden warmer dan anders, de dikke handschoenen waren geen luxe. 

De eerste vijf kilometer moesten we laveren tussen druk verkeer. Chauffeurs nemen hier - net zoals in de Baltische Staten - enkel een grote bocht rondom ons wanneer er geen tegenligger aankomt. Is dat wel het geval, dan is afremmen niet het alternatief, wel rakelings langs ons heen scheren en claxonneren. 
Gelukkig konden we ons al snel begeven op een leuk fietspad naast de Zalew Zegrzynski. Deze rivier zouden we blijven volgen tot we overschakelden op het Zeranskikanaal. Daarlangs fietsten we voor het eerst sinds… geen idee zelfs, op een jaagpad. Biljartvlak, enkele zwanen op het water, een groene berm omzoomd met bomen, een paar vissers en een vertakking in het kanaal hier en daar. We waanden ons in Vlaanderen. 

Op een ponton gooiden we ons picknickdeken neer en aten we nog eens buiten. Eerst in de zon - en dat was prima -, maar van zodra ze achter de bomen verdween kroop de schaduw dichterbij en koelden we instant af. We pakten onze biezen meteen, maar jammer genoeg ging het heropwarmproces niet zo snel.

Voor we het kanaal verlieten en ons aan de verkeersjungle van Warschau waagden, zagen we plots een honderdtal vissers als sardienen opeengehoopt zitten. Ofwel waren de vissen op dat plekje wel zeer bijtgraag, of er was iets anders gaande. De vissers-Grand Prix Warschau vond blijkbaar dat weekend plaats, maar veel randanimatie was er niet voorzien dus fietsten we maar verder. 

Het fietsnetwerk om de stad binnen te rijden was misschien niet door het groen zoals in Glasgow, Edinburgh of Helsinki, maar het was modern en goed aangelegd met aparte stroken voor voetgangers en fietsers. Brussel hinkt ver achterop wat dit betreft. 

We waren aan de vroege kant en we hadden nog iets te vieren. Enkele jaren geleden veranderde onze relatie van ‘collega’s’ naar ‘vriend-vriendin’. We zijn dan intussen misschien wel getrouwd, een pateetje kon wel voor de gelegenheid. Vanuit de vitrine van een patisserie, met een tompoes voor Wouter en een merveilleux voor mezelf, lieten we Michal weten dat we in de buurt waren. 

In de flat maakten we, nog nablazend van onze fietsen tot en met het vierde verdiep te hebben getild, kennis met Pawel, Zuza en hun dochtertje Rose. Michal had nog les en zouden we pas later die avond leren kennen.

Nog steeds ter ere van vier jaar Wouter en Katrien gingen we ’s avonds uiteten in het centrum. In de Warschause Louizalaan zochten we naar een geschikte eetplek en in een zijstraatje vonden we waar we naar op zoek waren: een Aziatisch restaurant dat er niet al te fastfood uitzag. Alles was jammer genoeg volzet in Springroll, maar als we een half uurtje later terug zouden komen, was er vast wel een tafeltje vrij. Vijftig minuten later zaten we effectief te genieten van onze bestelde dim sums, kingsize springroll en wachtten we vol ongeduld op een fantastisch noodlehoofdgerecht.

Terug op het appartement vertelden Michal en Pawel dat ze drie jaar geleden met een neef een fietstocht naar Tallinn hadden gemaakt. Michal hoopte volgend jaar een nieuwe fietsreis te doen in Duitsland en/of Denemarken. Tot 2u babbelden we honderduit over uiteenlopende onderwerpen zoals muziek, film, sport en politiek. Toch straf dat het - weer, zoals met Joya in Cork - zo goed kan klikken met een onbekende die je online slechts enkele dagen vooraf hebt gevraagd of hij/zij je kan hosten.

Omdat de internetverbinding vrij goed en stabiel was, hadden we de avond ervoor de film ‘Focus’ met Will Smith gestreamd. Zonder Litouwse of Poolse dubstem, fantastisch! Onder de warme donsdekens hadden we nog lang kunnen blijven liggen, maar met ruim honderdtwintig kilometer tot onze host in Warschau wilden we liefst wat afstand maken. 
Getooid in dikke kousen, beenstukken, hoofdband en dikke handschoenen trotseerde ik de koude ochtendtemperaturen. Wouter hield het bij dikke handschoenen. 

We legden tachtig kilometer af, maar het was niet het mooiste stuk Polen tot nu toe. De wegen waren drukker en we passeerden meer bebouwing, zeker in de voormiddag. Na een spelletje “Wie ben ik?” - met Annie M.G. Schmitt, Fanny Kiekeboe en Eddy Murphy in de hoofdrollen - stopten we aan een bushokje voor een stevige voormiddagsnack. Een banaan, pruim en twee koekjes elk later, moesten we spijtig genoeg vaststellen dat we onze fietsbroeken hadden geruïneerd - ik stel het iets erger voor dan het was om mijn frustratie te ventileren. De bank in het bushokje was gemaakt van een houten plank waarop nog hars zat. Grrrr! Mijn witte fietsbroek, zo had ik daags voordien plots ontdekt, had al een grote, zwarte smeervlek die er nooit meer uit zou gaan en nu was ook mijn rode exemplaar besmeurd.

In Wyszkow warmden we op bij twee burgers met frietjes vooraleer we de natuur opnieuw indoken. We kregen zelfs éindelijk een hert te zien, en goed! In het weiland zagen we het sierlijk wegspringen tot het uit ons gezichtsveld verdween. 
In de gerooide velden, met de zon op ons gezicht konden we onze dikke voor dunne handschoenen ruilen en genoten we op kronkelende landweggetjes van het mooie weer. Van zodra we het bos weer opzochten voelden we echter meteen dat de zomer achter ons lag. In de schaduw fietsen betekende stante pede koude handen. 

Twee maal moesten we onze weg zoeken door wegenwerken. Gelukkig konden we mits enkele manoeuvres en een paar honderd meter met de fiets aan de hand toch doorrijden. Ik wil er niet aan denken hoeveel nutteloze kilometers we zouden moeten omrijden had dat niet gelukt.

De laatste loodjes van de dag fietsten we door een bos naar een hotel dat veel weghad van een parochiaal centrum. In de grote eetzaal rook het naar grootkeuken, de gangen leken op die van een modern klooster waar grote schilderijen van paus Johannes Paulus te bewonderen waren en boven onze deur hing een kruisje. Ook het tv-aanbod was anders dan wat we gewoon waren. Geen buitenlandse versies van EEN, Vier of 2BE, maar TVPolonia, TVKultura en TVHistoria. Helaas liet de tv het later die avond afweten en zullen we nooit weten wat de Poolse Marc Reynebeau te vertellen had. 

Vanuit de badkamer hoorde ik Wouter plots lachen. Hij had zich verdiept in Lonely Planet en las daar ‘Zurek’ als eerste aanbeveling in de Poolse categorie ‘essential food and drinks’: a hearthy sour soup with sausage and boiled eggs. Dat konden wij alvast afvinken en hoefden we niet per se te herhalen.
​ 
Dat onze sociale contacten de laatste dagen op een laag pitje stonden gezien ons luxeleven in hotels en agriturismo’s, noopte ons als avondactiviteit tot een spelletje OXO en een discussie of het ‘okso’ of ‘oo maal oo’ genoemd wordt. Gelukkig zou daar zeer binnenkort verandering in komen en we keken uit naar onze ontmoeting met Michal, zijn broer Pawel en diens vrouw Zuza in Warschau.

Een stralende zon aan een helderblauwe hemel… heerlijk om zo aan de dag te beginnen. Mispak jullie echter niet aan de foto’s, de ijzige wind zorgde voor een temperatuur rond de zes graden en het was bibberen tijdens de eerste kilometers. 
Na een paar honderd meter lasten we een stop in zodat Katrien de winterhandschoenen kon opgraven. Waar de zon zijn opwachting nog niet had gemaakt, stond er nog vorst op de velden en de dunne handschoentjes volstonden niet langer bij deze temperaturen. 

Een landschapsschets van de dag kan snel en eenvoudig: velden, zover het oog reikte. Geen adembenemend decor, maar door het uitgestrekte karakter toch de moeite.
De avond voordien hadden we onze route nog lichtjes gewijzigd zodat we minder onverharde wegen voorgeschoteld kregen. Deze keuze was een schot in de roos. Over verzorgde asfaltwegen was het aangenaam fietsen, van verkeer hadden we nauwelijks last en we vorderden goed. Voor de lunch fietsten we drieënveertig kilometer bij mekaar en rond de middag hielden we halt in Zambrow. 

Het was veel te koud om buiten te eten en in Pizzeria Diavolo installeerden we ons, met de zon op ons gezicht, aan een tafeltje achter het raam. Een Engelse kaart was niet voorhanden en het was hier en daar gissen hoe de pizza’s waren samengesteld. Net toen we onze bestelling wilden plaatsen bleek de kok, een Pool, vlot Italiaans te praten. Een meevaller en een kwartiertje later stonden er twee uit de kluiten gewassen, authentieke pizza’s voor onze neus, begeleid door een halve liter bier en een Nestea. ‘Vivre comme un dieu en Pologne’, hoewel we voor omgerekend 9,4 euro moeilijk kunnen zeggen dat we een gat in onze hand hadden. 

Van achter het venster leek het wel zomer buiten, maar de shock bij het buitengaan werd er alleen maar groter door. De enige remedie was stevig doortrappen en we prezen ons gelukkig met weer als dit. Liever wat kouder en zon dan tien graden warmer en regen. 

Een constante naast velden in alle maten, vormen en kleuren waren de versierde kruisen op elke straathoek. Hoe groter hoe beter en de versieringen met lintjes, bloemen en kaarsen waren de moeite; alsof ze wedijveren met elkaar. Dat ze in Polen nog een stuk geloviger zijn dan in België lijkt ons een understatement. 

De goede fietsvorm van de laatste dagen werd doorgetrokken en rond vier uur overschreden we de tachtig kilometer. Agriturismo’s hadden we sinds het verlaten van het Bierbza National Park niet meer gezien en we gingen noodgedwongen op zoek naar een alternatief. 
We vonden dit in de vorm van een weghotel net buiten Ostrow Mazowiecka. De oorspronkelijke prijs lag wat boven ons budget, maar na een kleine onderhandelingsronde, waarin we wel het ontbijt moesten prijsgeven, bleven we toch binnen ons dagbudget. We hoefden ons dus geen zorgen te maken dat we met enkele bevroren tenen of vingers zouden wakker worden en de ruime kamer met moderne badkamer was voor twee eenvoudige fietsers meer dan voldoende om er een geslaagde avond van te maken. 

Met een bezorgde “Oei, oei, er is veel wind vandaag” maakte Wouter me wakker terwijl hij door de gordijnen tuurde. De bezorgdheid was gelukkig ongegrond, want eens we in het zadel zaten kregen we een stevig duwtje in de rug. 

Na een goede vijftien kilometer kwamen we aan in het kleine dorpje Osowiec, waar het bezoekerscentrum van het Biebrza National Park gelegen is. Een van de parkwachters hielp ons in gebrekkig Engels verder met twee kaarten waarop hij drie plaatsen aanduidde waar we mogelijk elanden zouden kunnen zien. (Merk op: zòuden kunnen - nochtans zitten er nog steeds zo’n zeshonderd in het park.) Daarnaast is het natuurgebied een waar paradijs voor vogelliefhebbers… toch in de lente. Wij zagen de hele dag geen vuiltje aan de lucht, behalve twee mussen en een troep Vlaamse gaaien in de namiddag. 

Onze verwachtingen waren in ieder geval hoog gespannen. Om de driehonderd meter waarschuwden verkeersborden voor overstekende elanden. Beter zou de zeldzame automobilist attent gemaakt worden op overglijdende slangen; tientallen zagen we er. De grootste, langste en dikste meestal dood, de iets kleinere zigzaggend naar de berm toen we eraan kwamen. 
Ook bevers vinden hier hun biotoop, maar we bleven op onze honger zitten. Jammer genoeg gold dit ook letterlijk. De soep die we bestelden in het enige etablissement dat we passeerden - het was toen al bijna 14u -, was niet meteen onze meug. Waarvan de soep precies was gemaakt, konden we niet achterhalen, wel dreven er enkele stukken worst en twee halve gekookte eieren per persoon in onze kommen. 

Dat de wilde dieren schitterden door afwezigheid was zeker een teleurstelling, maar de fietsdag op zich was heel aangenaam. 95% van het parcours liep over de Tsarenweg: een nieuw aangelegde asfaltweg, dwars door het park en zeer autoluw. Aan de rand van het park konden we verschillende kijktorens bereiken via vlonderpaden. Het gebrek aan andere toeristen en de mooie herfsttinten groen, geel en rood waren bovendien een absolute troef. 

Tegen 16u was het al flink afgekoeld en ik was blij dat mijn handschoenen bovenaan in de fietstas staken. Het contrast met de voorbije dagen was duidelijk merkbaar. Bij de eerste agriturismo op ons pad belden we dan ook aan in de hoop dat ze nog een kamertje voor ons vrij hadden. We kregen, nog beter, een volledige studio met wifi ter onzer beschikking. Ideaal om, onder andere, via WarmShowers een host in Warschau te proberen regelen. Enkele uren later hadden we al een slaapplaats op zak voor het komende weekend.

In onze slaapzak onder een deken hadden we gelukkig geen last gehad van onze koelcel. Goed uitgerust ontdekten we dat het een prachtige dag beloofde te worden en nog voor vertrek gaf Wouter de fietsen een poetsbeurt terwijl ik de tassen pakte. 

Het was aangenaam warm - of misschien kregen we die indruk omdat het temperatuurverschil met onze kamer zo groot was - en we vertrokken zonder jas. Na onze rotzomer was het tweehonderd procent genieten van mooie herfstdagen zoals deze.

Het Wigierski Nationaal Park, zo lazen we achteraf, staat bekend om zijn prachtige meren, aaneengesloten door rivieren. De aalscholvers die we onderweg zagen moeten dat ook ergens gelezen hebben, want de paaltjes in het water waren alle ingenomen. We reden over een bed van dorre dennennaalden en waar boomwortels de ondergrond te oneffen maakten, waren verzorgde knuppelbrugjes aangelegd. Het bos was mooi door zijn eenvoud: de stilte (toch als we stilstonden en onze fietsen niet rammelden), de kleuren, de occasionele specht die zich liet horen, het water,… 

Na veertig kilometer lunchten we in een brasserie in Augustow. Wouter vroeg de ober welk bier ze zou aanraden, maar was nogal misnoegd toen hij, op haar advies, een alcoholvrij bier gepresenteerd kreeg. Ze konden er gelukkig mee lachen en wisselden het zonder problemen in voor een degelijke pils.
De rekening die we nadien kregen was wel tien zloty duurder dan verwacht en toen we om uitleg vroegen toonde ze alles aan in het Poolse menu. Nochtans waren wij ervan overtuigd in het Engelse menu andere prijzen te hebben gezien. Twee minuten later stond ze opnieuw aan ons tafeltje, ditmaal met het Duitse menu, om haar gelijk aan te tonen. We hielden voet bij stuk en uiteindelijk gaf ze toe dat in de Engelse kaart de prijzen niet waren aangepast. Duidelijk tegen haar goesting betaalden we toch onze prijs. 
Vooraleer we de stad uitfietsten kochten we avondeten en ontbijt in de Lidl. Opvallend dat de prijzen er niet lager waren dan in andere landen, wel integendeel.

We moesten nog een heel stuk fietsen tot het hotelletje dat we hadden aangeduid en het was al laat. Gelukkig waren de wegen goed geasfalteerd, zagen we zo goed als geen verkeer en was het parcours vlak.

We hadden op voorhand schrik voor een saai landschap, maar niets was minder waar. Hoewel we op een bepaald moment elf kilometer zonder de minste kromming rechtdoor fietsten, genoten we enorm van de uitgestrekte, groene velden tegen een ondergaande zon en met bossen aan de horizon. De opkomende nevel zorgde zelfs voor een mystiek effect. Als toemaatje moesten we ons tweemaal een weg banen door een kudde koeien op weg naar de melkinstallatie.
De laatste vijf kilometer speelden zich helaas af op een slecht aangelegde grindweg met grote putten. Het mooie riviertje Biebrza waarlangs we reden maakte gelukkig veel goed en gulzig gaven we onze ogen de kost.

Het verhoopte hotel bestond uiteraard niet en we waren al van plan ergens aan te bellen toen ik plots wat verder een bordje met agritursimo zag. Voor honderd zloty, die we met onze gsm, veel gebarentaal en basic Engels herleidden tot tachtig zloty, konden we er overnachten en daar waren we maar wat blij mee. Heerlijk dat we hier voor de campingprijzen die we elders betaalden een bed en eigen badkamer kregen. 

’s Avonds kwam de eigenaar zo fier als een gieter aankloppen met een kruising tussen pannenkoekjes en oliebollen. Lekker, zo’n onverwacht dessertje! 

Voor de tweede nacht op rij genoten we van het heerlijke bed. Wat een luxe dat we van Helena ook nu weer gewoon onze voeten onder tafel mochten schuiven voor het ontbijt. Hoewel we de thermometer aan het raam slechts zes graden zagen aangeven, beloofde het een zonnige dag te worden. 

Na een hartelijke knuffel en een welgemeende ‘Alles Gute’ ging onze reis weer verder. Met nog slechts veertig kilometer in de eurozone spendeerden we onze laatste euro’s in de Maxima aan een nieuw noodrantsoen en - hoe kon het ook anders - een pak Milka oreo.

Op het eerste klimmetje van de dag gingen de jassen uit en aangezien de wind voor de verandering eens niet in het nadeel blies, vorderden we goed. Op slechts tien kilometer van de grens met Polen aten we onze lunch, waarvan we het overgrote deel hadden meegekregen van de vriendelijke oma van Jurate.

De laatste Litouwse kilometers bolden we over een aangename asfaltweg tot deze abrupt overging in een bedenkelijke combinatie van zand en kiezel. Hopelijk was dit geen voorbode voor wat we in Polen op ons bord zouden krijgen. 
Rond tien voor twee reden we temidden van het bos ons volgende land in. Er was  geen levende ziel te bespeuren, maar een grenspaal liet er geen twijfel over bestaan. 

Voor de tweede maal op ons fietsavontuur lieten we ons verrassen door de tijdzones. Na de oversteek van Zweden naar Finland - waar we een uur moesten prijsgeven - waren we ook nu verbaasd dat we in Polen een uurtje wonnen. Gelukkig schakelden de gps en onze gsm’s automatisch over en zo konden we het rustig aan doen in de namiddag. 

In Sejny, de eerste Poolse stad die naam waardig, haalden we voor de zekerheid Zloty’s uit de muur, deden we in een klein winkeltje inkopen voor het avondeten en gingen we vruchteloos op zoek naar een terras om van de zalige herfstzon te genieten. 
Het was pas een tiental kilometer glooiende velden verder dat we in een gehuchtje enkele houten banken met parasollen zagen staan voor een mini-bar/winkeltje. In de wetenschap dat het vanaf nu elke dag de laatste mooie dag kon zijn, lieten we dit terras niet aan onze neus voorbij gaan. Voor welgeteld 1,55 euro dronken we een halve liter bier, een watermeloensapje en deelden we een grote cornetto. 

Veel Pools spraken we nog niet, maar Katrien waagde toch haar kans om bij de jongens die de winkel openhielden te informeren naar het grote bord met pijl naar de agriturismo. In het huis aanpalend aan de winkel kon er worden overnacht in een kamer met douche voor zestig PLN, omgerekend vijftien euro. Met zevenzeventig kilometer achter de kiezen twijfelden we niet en wat later namen we onze intrek in de kamer. 
Het was er jammer genoeg een stuk kouder dan buiten en we zouden een klein uurtje moeten wachten op warm water. We bleven wel nog steeds een stuk onder ons dagbudget, we hadden een dak boven ons hoofd en er stonden twee opgemaakte bedden. 
De ruime kamer leende zich bovendien om onze pasta met tomatensaus klaar te maken en aangezien het reeds om kwart na zes begon te schemeren en rond kwart voor zeven pikdonker was, waren we wat blij dat we hier waren gestopt. 

Warm aangekleed keken we nog naar Wanderlust met o.a. Jennifer Aniston. De Litouwer die we eerder leerden kennen als dubber van CSI, sprak blijkbaar ook vloeiend Pools. Rond tien uur was de film eindelijk gedaan en kropen we de twee korte bedden in die elk aan een kant van de kamer stonden.

Hoewel we lang hadden geslapen en we aanstalten maakten om op te staan, foeterde Jurates oma lachend dat we er moesten van genieten en langer moesten uitslapen. Een gastvrouw kan je moeilijk iets weigeren natuurlijk…

Het ontbijt was veelzijdig en met een goede portie havermout, brood met beleg en enkele koffiekoeken waren we helemaal klaar voor onze rustdag. We waren van plan het Gruto Parkas te bezoeken, ook wel bekend als ‘Stalin’s World’ - hoewel wij er na ons bezoek eerder Lenin’s World van zouden maken.  
Via een acht kilometer lang bospad fietsten we naar het park waar monumentale beelden van Stalin, Lenin, Engels, Marx en andere sovjeticonen weelderig tierden.
There’s even a small zoo for the kiddies, schrijft Lonely Planet. Daarbij stelden wij ons twee lama’s, een pauw en een koppel geiten voor. We waren dan ook verbaasd toen we er volwassen beren met enkele jongen, een dromedaris, herten, twee bizons, een vos, papegaaien, een handvol roofvogels en een uitgebreide verzameling aan duiven en kippen aantroffen. De kooien zagen er nogal onverzorgd uit en de dieren keken droevig, maar nu hadden we ten minste een beer gezien tijdens onze reis. 

Terug in Druskininkai passeerden we op aanraden van Jurate langs de ‘zingende fontein’ in de wandelstraat en aten we een grote portie pannenkoeken met cottage cheese, bessencoulis en chocoladesaus. Lekker, maar best zwaar.
Nadat we onze blog onder handen hadden genomen, fietsten we terug naar ons adresje bij Helena. We zaten nog geen vijf minuten neer of ze schepte kordaat een groot bord dampende soep voor ons uit, gevolgd door een portie gebruneerde patatjes met worst. 

Gezellig praatten we met haar na, eerst in de keuken en nadien in de veranda die nog baadde in de zon. Helena heeft geluk dat ze voor haar pensioen kan rekenen op de Duitse overheid. Gepensioneerde Litouwers moeten het redden met een maandelijkse uitkering van tweehonderd euro. Tweehonderd euro! Daar stelden we ons toch alledrie vragen bij. Hoe kan men daar in godsnaam mee rondkomen - zelfs al is het leven er een stuk goedkoper? 

Nog voor 22u kropen we onder de lakens. Het was dan wel een rustdag geweest, we waren moe en ’s anderendaags was het weer fietsen geblazen.

Onder twee heerlijk dikke donsdekens sliepen we wonderwel. Wat een verschil met de nacht ervoor. Rond 8.30u stonden we zo fris als een hoentje op en konden we onze tent, die we voor de zekerheid toch hadden uitgelegd, kurkdroog wegsteken. 

De nacht had ons geen uitstekende kennis van het Litouws bijgebracht en het was nog steeds moeilijk om te begrijpen wat onze overvriendelijke gastvrouw ons wilde vertellen en/of duidelijk maken. Na een ontbijtje en honderden Aciu’s (bedankt) gaven we haar een dikke knuffel en beseften we dat dergelijke ontmoetingen onze reis zoveel authentieker maakt en zoveel meer waarde geeft.

Des te warmer het Litouwse moedertje, des te kouder en grijzer de fietsdag. De zon was in de verste verte niet te bespeuren en een kille wind blies ons venijnig om oren en poten. Onze dunne handschoentjes waren terug van weg geweest en het was duidelijk dat de korte broek zonder beenstukken aan zijn laatste successen bezig was.
De weersomstandigheden in combinatie met het eerder grauwe en eentonige landschap deden ons dan ook niet meteen kraaien van geluk.

Bij gebrek aan een bistro voor een warme maaltijd, voltrok de lunch zich die middag op het picknickdeken ergens te velde. Veel beschutting tegen de wind was er niet en uit ervaring - het was immers niet onze eerste frissere dag in vijf maanden - wisten we dat we best niet te lang bleven stilzitten. Vijftig keer kauwen op een hap zat er dus niet in, maar het verse brood met kaas, komkommer en honing smaakte er niet minder om. 

Het eerste stuk na de lunch was het lastigste van de dag. Het was zwoegen tegen de wind en na vijftig kilometer trappen overwogen we even om een bus te nemen tot in Druskininkai. We wisten immers dat we daar terecht konden bij de grootmoeder van Jurate, de vriendin van Dalia die we in Vilnius leerden kennen. Het had wat voeten in de aarde, maar op karakter bleven we doorgaan… en trappen!

Onze haat-liefdeverhouding met het het halfverharde pad, zoals mijn vader het tijden ons bezoek in Zoersel zo mooi verwoordde, bleef onverminderd aanhouden en kende deze namiddag een hoogtepunt. Spijtig genoeg niet in de vorm van een liefdesverklaring, dan wel een klaagzang. De grindweg, of beter zandweg, lag zodanig slecht dat onze wielen voortdurend wegslibden in het mulle zand. Zelfs het allerkleinste verzet bracht niet altijd zoden aan de dijk en meermaals moesten we van de fiets om onze logge tweewielers te voet door het zand te duwen. Vijfhonderd meter fietsen, tweehonderd meter wandelen, driehonderd meter fietsen, honderd meter wandelen,… Net toen we dachten dat Druskininkai niet meer haalbaar zou worden, belandden we op een asfaltweg die ons met een voornamelijk bergafwaarts parcours meer dan welgezind was. 

Na een serieuze hongerklop - gecounterd met een pruim, twee druivensuikers en enkele koekjes - maakten we rond 18.20u, na negenenzeventig kilometer, kennis met Helena, de grootmoeder van Jurate. Wat een hartelijke vrouw en enorm leuk dat zij ons wilde herbergen.
​Haar Duitse afkomst maakte het communiceren een stuk eenvoudiger en de heerlijke maaltijdsoep met brood, en de vele hartige en zoete snackjes achteraf zorgden ervoor dat we al snel weer helemaal op krachten kwamen. We mochten ons weer gelukkig prijzen met zoveel generositeit, zeker toen ze meteen akkoord ging om een tweede nachtje te blijven. Zo konden we onze benen wat rust gunnen en een uitstap inplannen naar het Gruto Parkas in de omgeving.