Rond 9.30u reden we via de oude hoofdstraat van de oude hoofdstad naar de rand van Veliko Tarnovo. Al snel bevonden we ons weer in het groen en toen we op de hoger gelegen hoofdweg wat verderop de vrachtwagens zagen en hoorden razen, wisten we dat we met de secundaire wegen de juiste keuze hadden gemaakt.
Aan een klein watervalletje smeerden we ons voor de eerste keer in, en we prezen ons gelukkig dat we onze craft (de thermische onderlaag) niet hadden aangetrokken. Zeker toen de weg linksaf draaide en het met enkele haarspeldbochten meteen menens was, beseften we hoe zwaar het moet zijn om dagen aan een stuk in temperaturen van boven de 30 °C rond te fietsen.
Ook nu weer veroverde het binnenland van Bulgarije ons hart. Soms met open mond en met heel wat ‘ooohs’ en ‘wows’ keken we links en rechts over beboste heuvelruggen. De benen zaten goed en slechts een maal tijdens de zeven kilometer lange - en steile - klim moesten we voet aan de grond zetten. Noodgedwongen weliswaar, wegens een afgevallen ketting bij het terugschakelen naar het kleinste verzet.
Eens we een respectabele hoogte bereikt hadden, zagen we voor de eerste, maar niet de laatste, keer deze dag de besneeuwde bergtoppen van het centrale Balkangebergte opduiken. Foto’s konden niet ontbreken en Katrien beleefde in een groene bloemenweide haar Julie Andrews-moment uit de Sound of Music. Wat ons betreft was het perfect mogelijk dat deze klassieker in deze streek werd opgenomen.
Door de steile kilometers vorderden we langzaam en toen we ons rond 12.30u in de schaduw op ons picknickdeken gooiden, hadden we nog maar een dikke dertig kilometer gefietst. Geen paniek, we waren niet gehaast en we zouden wel zien waar we ’s avonds strandden.
In de namiddag beschikten we blijkbaar over superkrachten. Gezwind bedwongen we, bij momenten onder een loden zon, de heuvels en voor we het wisten stonden we op de markt van Sevlievo. Hier verversten we voor de tweede maal ons water en smeerden we ons voor de derde maal in.
Het eindpunt van de route lag nog een dikke twintig kilometer verder en na een korte evaluatie besloten we dat dit haalbaar moest zijn.
Het klimwerk begon door te wegen en het zag ernaar uit dat we ook vandaag over de tachtig kilometer en de duizend hoogtemeters zouden gaan. Het was dan misschien niet altijd een pretje om alle zware tassen naar boven te trappen, als je bekijkt wat voor wondermooi landschap we ervoor terug kregen, was dit snel vergeten. Voor alle (toekomstige) vakantiefietsers die onze blog volgen, bevelen we onze fietsroute in Bulgarije in ieder geval warm aan!
Op een zucht van Berievo kregen we wat druppels over ons heen. Met zekerheid kunnen we zeggen dat dit de allereerste keer is dat we het ons niet beklaagden dat we nattigheid voelden en dat dit buitje zelfs een verfrissend effect had.
Na een korte check bij de mensen op het terras van de mini-market bleek het pension dat we hadden aangeduid in de gps effectief te bestaan, maar bevond het zich juist op een andere plaats. Gelukkig maar!
Tijdens een deugddoende douche werden het stof en de zonnecrème weggespoeld. Niet lang daarna trokken we terug richting de winkel om, bij gebrek aan een snackbar of restaurantje, zelf een avondmaal samen te stellen.
Verse, Bulgaarse hamburgers waren de enige optie (sandwiches hadden we ’s middags al gegeten) en in ons pension bleek dit een gouden keuze. De gastvrouw stelde meteen voor om er een typisch Bulgaarse shopska salad bij te bereiden en troonde mij mee naar buiten, waar ze haar man al aan het werk had gezet zodat we onze burgers konden grillen op de bbq.
Voor de zoveelste keer draaide onze avond uit op een verrassing. Voor we het wisten zaten we aan de tuintafel met Svetla en George en trachtten we zo goed en zo kwaad mogelijk met elkaar te communiceren. In de loop van de avond werden twee hulplijnen ingeroepen. In eerste instantie hanteerden we balpen en servet om aan de hand van Pictionary te vertellen. Lukte dit niet, dan telefoneerden ze hun vijfentwintigjarige zoon die een mondje Engels praatte.
De burgers waren trouwens voortreffelijk en het hoeft niet te verbazen dat we ook nu nu weer niet onder het obligate glas rakija uitkonden.
Het gevoel van gelukzaligheid is moeilijk onder woorden te brengen, maar ik vermoed dat de laatste dagen in Bulgarije best dicht in de buurt komen. Niet moeilijk dat we met een grote glimlach in slaap vielen, nog niet te veel denkend aan de pas tot op 1250 meter die de volgende dag op het programma stond.