We droegen alle tassen naar beneden en zochten Frau Bauer in haar kapsalon om af te rekenen. Tschüss en weg waren we.
Het landschap was gelijkaardig aan dat van de vorige dagen: veel velden, nu en dan eens door een bos, wat charmante dorpjes hier en daar en heel vaak langs de Donau of een van haar zijarmen zoals de Altmühl of de Paar.
Net voorbij Vohburg, spreiden we in de schaduw het picknickdeken uit om de overschot van onze chili con carne op te eten. Twee halve liters bier waren ook nog in de tassen blijven zitten en dat was onnodig gewicht. Het was van moeten dus.
Tijdens het eten dwaalden onze gedachten af naar de toekomst een maand verder. 25 september zou de eerste dag zijn dat we niet meer op fietsreis waren. Ongelofelijk hoe snel de tijd voorbij was gegaan het voorbije jaar en vier maanden. Zoveel landen, zoveel magistrale panorama’s, zoveel ontmoetingen, zoveel onvergetelijke momenten.
In de namiddag wisselden half- en onverharde en geasfalteerde paden elkaar af. Heel erg rustig peddelen met nu en dan een andere fietser die ons kruiste. Velen onder hen hadden een ‘prise in hun gat’, zoals ze het in Zoersel zo mooi formuleren. Je hoort van ver het gezoem of je ziet dat een persoon op leeftijd iets te snel de heuvel op fietst. Valsspelers.
Een paar kilometer buiten Hohenwart sprak Wouter twee boerinnen aan met de vraag of we mochten kamperen op hun veld. Onverstaanbaar dat Beierse taaltje. Ons Duits is nochtans niet zo slecht - al zeggen we het zelf -, maar het was niet de eerste keer dat iemand begon te ratelen en we er werkelijk kop noch staart aan konden krijgen.
In ieder geval was het geen probleem om er onze tent op te zetten, maar een van hen vroeg of we niet liever in haar tuin zouden staan. Veiliger en minder lawaai.
De twee oma’s - de dochter van de een was getrouwd met de zoon van de ander - werkten af waar ze mee bezig waren (manueel en met de tractor hooi bijeenharken) en vervolgens volgden we hen naar de boerderij. Daar kregen we niet alleen het beloofde stukje tuin, maar ook een parasol, een tuintafel, twee stoelen, een gigantische komkommer, tomaten, enkele eieren en twee flesjes bier. ’t Was opnieuw van moeten.
We lieten ons het luxecamping-arrangement welgevallen en maakten een zeer degelijke salade met de vers gescoorde ingrediënten en wat pasta die nog in onze tassen zat. Zo eenvoudig kan het zijn.