We hadden moeite om het comfortabele appartement van Andrea achter ons te laten. Een volledig uitgeruste keuken, een geweldig dubbel bed, een badkamer,… Om 10.15u rukten we onszelf uit ons luxeleven en lieten we Brno achter ons. 

Via mooie en uitstekend aangeduide fietspaden kwamen we na een kleine vijftien kilometer aan de oevers van het Brnenska Prehrada. Het meer zag er met zijn groene ligweides en heldere water zeer aanlokkelijk uit, maar na onze drie rustdagen was het echt wel tijd om nog eens wat kilometers te maken.

Aan het uiteinde van de uitgestrekte plas water kregen we de eerste van een eindeloze reeks korte klimmetjes op onze teloor. Op en af reden we op autoluwe wegen omzoomd door appelbomen. We hadden het moeilijk ons ritme terug te vinden en de lunch aan het stadhuis van Tisnov kwam tegen 13u niets te vroeg.
Op een bankje in de schaduw smaakten de pistolets met zwartewoudham en mozzarella alsof ze van de hand van een Michelinchef kwamen. Voor het eerst begonnen we ook concrete plannen te maken over de terugkeer richting Belgenland. Vermoedelijk zouden we rond eind september onze tocht finaliseren. 

Ook na het middagmaal was het zelden vlak. Door velden en bossen trokken we verder het Tsjechische binnenland in en het waren vooral de uitgestrekte korenvelden die onder een stralende zon een prachtig goudgeel decor voor ons schiepen.

Aan het statige kasteel van Pernstejn hadden we een schuilhut aangeduid in de gps, maar het pad ernaar toe was niet geschikt voor fietsers en we besloten nog wat door te gaan. Tien golvende kilometers verder belandden we in een weide aan de rand van een korenveld en genoten we na enkele dagen stad van het buitenleven en de natuur. 

Het opzetten van de tent, het schrijven van de blog, het bereiden van de pasta op ons gasvuur dat weer tip top in orde was,… simpele dingen die - wanneer alles zonder problemen verloopt - de avond helemaal perfect maakten. Daarnaast pleegden we een telefoontje naar de Heidestraat in Hasselt waar de familie Vanmellaert samen was. Nogmaals en ook via deze weg een heel gelukkige verjaardag, Oma!

Omdat we in the middle of nowhere weinig last hadden van lichtpollutie, kropen we net voor het slapengaan nog even de tent uit om naar een prachtige sterrenhemel te turen. Veel fonkelende lichtjes, dat wel, maar vallende sterren kregen we niet te zien. Snel naar binnen dan maar, want het was ijskoud. Slaapwel!

Na een gezellige brunch samen trokken Wouter en ik met Andrea’s wagen naar de Tesco op zoek naar ingrediënten voor een Belgische vol-au-vent en onze beproefde rozijn-hazelnoot-appelcake.
Jana, de nieuwe vriendin van Andrea, zou aansluiten tegen een uur of vier en terwijl we op haar wachtten, brachten we alvast alles in gereedheid voor de cake. Enige probleem: de oven liet het afweten. Het beslag was in de taartvorm gegoten, maar rauw deeg is eigenlijk alleen maar lekker zolang je de pot uitlikt. 
Gelukkig kwam Jana met het pientere idee om de cake te bakken bij haar vriendin en zo konden wij in de tussentijd de vol-au-vent maken. 
Het was een uiterst gezellig diner en terwijl we het eten lieten zakken keken we samen naar de film Whiplash. De avond was om voor we er erg in hadden. 

De volgende dag vertrokken Andrea en Jana voor een weekendje naar Boedapest, maar ze stonden erop dat we van het appartement zouden genieten en de tijd zouden nemen om in Brno rond te kijken. Veel overtuiging hadden we niet nodig.
Jammer dat het mooie weer niet langer van de partij was, maar na de leftovers van de vol-au-vent en cake maakten we in de namiddag toch een korte stadswandeling langs de Petrovkathedraal, het centrale plein, het oude stadhuis en de Sint-Jakobskerk. De regen dwong ons terug naar binnen en we maakten er dan maar een gezellige filmavond van met Samuel L. Jackson in the Negotiator. 

Dankzij Wouter startten we onze zaterdag met lekkere pannenkoeken. Het weer was aan de beterhand en we hernamen een deel van onze wandeling van de vorige dag. De catacomben onder de Sint-Jakobskerk voegden we eraan toe: botten en schedels van meer dan 50.000 inwoners van de stad zijn hier op vernuftige wijze in de gewelven verwerkt. Interessant, maar nogal prijzig voor de korte duur van het bezoek, zeker in vergelijking met de twee kilometer lange gangen in Parijs. 

Om het lugubere karakter van de namiddag te maskeren, dronken we op kosten van mama en papa voor mijn verjaardag enkele lekkere cocktails in een café op het plein en nadien in de daarvoor aangeprezen Bar Ktery Neexistuje.
Ook voor het avondeten hadden we reeds voorbereidingen getroffen. De brouwerij van Starobrno schotelde namelijk lekkere gerechten voor en die wilden we maar wat graag uitproberen. Een voltreffer, moeten ook wij toegeven!

Om 6.45u hoorde ik iemand aan onze tent en had ik het gevoel dat er aan de fietsen werd gemorreld. Als de bliksem schoot ik naar buiten - hoe zouden we anders in godsnaam al die fietstassen terug in België moeten krijgen - maar gelukkig was het vals alarm. 

We hadden wel degelijk bezoek. Een oude boer begon mij achterdochtig uit te vragen in het Tsjechisch. Gelukkig kon hij overschakelen naar het Duits en zo kon ik hem uitleggen waarom het groene tentje en de twee fietsen naast zijn veld stonden. Eens bijgepraat was het voor de man allemaal geen probleem en trachtte ik nog een beetje te rusten.

Slechts vijfenvijftig kilometer scheidde ons nog van Brno, de grootste stad van Moravië. De tweede stad van het land staat niet meteen gekend als een pareltje, maar aangezien Andrea - een Italiaanse Erasmusvriend van Katrien - hier al acht jaar woont en werkt, was het voor ons een uitstekende stopplaats. 

Het fietstraject was weinig spectaculair. Het mooiste stukje fietsen langs de Dyje (de Oostenrijkse Thaya) werd jammer genoeg verpest door de erbarmelijke staat van het fietspad. De sierlijke zwanen en overige watervogels deden hun best om ons het met stenen bezaaide pad te doen vergeten, maar eerlijk gezegd waren we blij dat we wat later weer de velden indoken op een goed geasfalteerde weg. 

Aangezien het landschap het liet afweten, moesten we zelf maar de sfeer verzorgen. Een tweestemmige medley van alle gekende (en minder gekende) Clouseaunummers bracht ons in no-time tot aan de voorsteden van Brno. 

We hadden jammer genoeg vernomen dat Andrea al enkele dagen niet helemaal in orde was en ziek thuis zat. Toch stond hij erop dat we bij hem zouden logeren en het was een heel leuk weerzien met een oude vriend. 
Het appartement verlaten was voor Andrea geen optie en dus trokken wij naar de winkel voor inkopen. Eens terug samen, babbelden we alsof we mekaar dagelijks tegen het lijf liepen en na een lekkere pasta met spek, broccoli en gorgonzola was het al snel na twaalf uur en dus tijd voor onze patiënt en voor twee vermoeide fietsers om in bed te kruipen.

Aangezien Eva en Gerald naar hun zomerhuisje in Jennersdorf trokken, waren ’s morgens zowel zij als wij bezig met tassen pakken. Het blijft altijd een hele boel samen, onze twaalf fietstassen, en de hal was dan ook goed gevuld. 

Vooraleer we aan de tafel schoven, haalden we mijn voorwiel eruit en staken we andere remblokjes op. De fietsenmaker had namelijk verteld dat we met de huidige, die bestemd zijn voor keramische velgen, schade aan de onze zouden toebrengen. Hadden ze ons dat nu eens in Sofia verteld…

Intussen kwamen dankzij onze geweldige hosts de heerlijke geuren van een English breakfast ons tegemoet. Toast met zelfgemaakte confituur, bonen in tomatensaus, spiegelei, worst,… Als we niet vooruit geraakten zou het in ieder geval niet aan een gebrek aan energie liggen. 
Hartelijk namen we afscheid en net als iedereen die ons in de loop der maanden heeft gehost, zouden we hen in Brussel opwachten met een frisse pint bier en een goed pak friet.  

Door velden vol moderne windmolens en via een verkeersluw traject verliep de voormiddag kalm en zonder veel vermeldenswaardige gebeurtenissen. Het landschap ten noorden van Wenen was erg vlak en we hadden al snel de helft van onze route afgewerkt.
Helaas was de supermarkt van Niederkreuzstetten gesloten en waren we aangewezen op een geïmproviseerde lunch: enkele lekkere wilde pruimen van de boom van Eva en Gerald, twee prinskoeken en een stuk chocolade. Gelukkig hadden we nog voldoende krachten over na het uitgebreide ontbijt. 

In de namiddag ging het meer heuvelen. Het fietsen was leuker en het landschap mooier dankzij de glooiing in de akkers met aardappelen, suikerbieten en pompoenen. We zagen zelfs eindelijk nog eens een hert.
Het enige nadeel van fietspaden temidden de velden is dat tractors eveneens fan zijn van het geasfalteerde pad. Twee maal moesten we van de fiets om een grote modderpoel te ontwijken. Eenmaal met succes, de tweede keer veeleer gebuisd. Ook Helmut en Hans, twee fietsers uit de buurt, waren aan het vloeken. “Wahnsinn” vonden ze onze toer. 

Na Laa an der Thaya reden we nummer 30 binnen. En waarmee verwelkomt Tsjechië bezoekers? Een casino, een nachtclub, goedkoop bier en rookwaren. Niet slecht.

We talmden niet te lang meer, kochten avondeten en zochten in Jevisovka een plekje om onze tent op te zetten. De grote achtertuin van een rusthuis leek ons een goed idee, maar de directeur dacht daar anders over. (Ten minste dat denken we, want de verpleegster belde hem of haar op en gaf nadien de negatieve boodschap door.)
Twintig meter verderop zag de buurman er geen graten in dat we in het veld zouden bivakkeren.Er kwam nog een uurtje gesukkel met het gasvuur aan te pas, maar we kregen het uiteindelijk toch aan de praat. Een zakje kippensoep aangevuld met rookworst, aardappelen en ajuin (die laatste twee ingrediënten recht uit het veld) vormden de perfecte afsluiter van een nieuwe fietsdag.