Terwijl we foto’s uploadden, stalden we ons uitgebreid ontbijt uit op een aangrenzend tafeltje: twee gamellen, een doos melk en een zak muesli. Apart!
De hoofdtaak van de dag zou eruit bestaan de fietsen te herstellen. Alle onderdelen hadden we op zak, het was alleen zaak van ze gemonteerd te krijgen. We begonnen met mijn fiets. De cassette verwijderen konden we, dankzij onze ervaring en de welkome bijstand van Roar op de frambozenboerderij, redelijk vlot. Het vervangen van de ketting was nieuw voor ons en klonk gemakkelijker dan het was.
Vooral de lengte van de nieuwe ketting bepalen bracht problemen met zich mee. Via verschillende bronnen (internet, herinneringen aan een fietsherstelcursus en de e-books van Geert) vonden we zeven verschillende manieren die elkaar alle tegenspraken: de ketting op de twee kleinste bladen, de ketting op de twee grootste bladen, de kleinste vooraan met de grootste achteraan, de oude naast de nieuwe ketting leggen, schakels tellen,…
Uiteindelijk lieten we de lengte zoals ze was (zelfs nog een schakel korter dan de oude) en hoopten we daarmee de juiste spanning te bereiken. Het aan elkaar hechten van beide uiteinden met de kettingpons in onze multitool bleek evenmin een evidentie, maar na een paar keer proberen lukte het ons de ketting te laten roteren op de nieuwe tandwielen.
Naast fietsenmaker worden op een dag, was het gevecht tegen de muggen zowaar nog een grotere uitdaging; met honderden tegelijk vielen ze ons aan. Gewapend met muskietennetten, lange broek en lange mouwen zetten we ons werk verder, maar ze bleven agressief en enkele beten waren onvermijdelijk.
Net toen alles was gemonteerd, begon het te regenen. Rap rap gooiden we alles in de voortent en zochten we de gemeenschappelijke ruimte weer op waar we de blog verder bijwerkten. Efficiëntie ten top.
In de regen naar de winkel gaan, daar bedankten we vriendelijk voor. We hadden al regen genoeg gehad op de fiets en stelden ons dan ook tevreden met enkele crackers met confituur en choco.
Toen het na een paar uur later ietwat opentrok, gingen we aan de slag met Wouters fiets. Bijkomend moesten bij hem de remblokjes achteraan vervangen worden, maar ook dat hadden we reeds in de vingers. Een dik half uur later en net toen het opnieuw begon te regenen hingen de twee uiteinden van de ketting - hier wel twee schakels ingekort - handvast aan elkaar.
We lieten de fiets voor wat hij was en renden naar binnen. Vanuit een kiertje hielden we in de gaten wanneer het weer veilig was om de laatste hand aan de ketting te leggen en twintig minuten later was de klus geklaard.
Of we alles goed afgesteld hebben, weten we nog niet, maar dat zal de volgende rit ongetwijfeld uitwijzen. Voor de zekerheid duidden we in de gps toch maar een fietsenmaker aan in Are, zeven kilometer verder.
Trots op onszelf waren we van mening dat we een traktatie in de lokale pizzeria wel hadden verdiend. Het werd een vierkazen voor mezelf en een pizza met varkensfilet, champignons, gorgonzola en béarnaisesaus (apart geserveerd) voor Wouter. Er stond dan misschien geen Italiaan achter het fornuis, maar de pizza’s waren heerlijk. Aan dertien euro per pizza zo betaalbaar dat er zelfs nog een dessertje vanaf kon.
Terug op de camping sloten we de dag af met een leuke FaceTime-sessie met de familie Verriest. Mama en papa waren net terug van hun wandelvakantie in de Picos de Europa en ze hadden het duidelijk heel goed gesteld. We hadden nog uren kunnen verder babbelen, maar een in handdoek geklede campingbewoner wees ons er aan de hand van “isn’t this a relaxing area?” op dat we te enthousiast waren. Tja, bedtijd dan maar.