Aaaahhh ‘rust in Clervaux’. Het zou een dagje heerlijk genieten worden, beginnend met een stevig ontbijt. Zoals voorspeld was onze appetijt teruggekeerd en we stortten ons dan ook vol overgave op de lekkere pistolets, chocoladebroodjes, yoghurt en toast. Het fruitsap, de warme chocolademelk en de bubbels maakten het helemaal af. Het beste was echter dat we er gewoon nogmaals naar konden uitkijken. 

Nadat we de buikjes rond hadden gegeten, regelden we enkele zaken voor onze thuiskomst. We stuurden o.a. een mailtje naar Stefan en Martien, onze nieuwe vrienden uit Geel, en kregen bijna meteen bevestiging dat we welkom waren op 23 september. Gewéldig dat we onze laatste avond konden doorbrengen bij mensen die we onderweg hadden ontmoet. Daar hadden we op voorhand willen voor tekenen! 
Dan nog een boodschappenlijstje voor de arrivée, een update voor de website en het tegen elkaar afwegen van verschillende routes om terug uit Clervaux weg te geraken.

Tijd voor ontspanning. Het stoombad, de sauna en het zwembad waren ideaal om onze stramme spieren terug in topconditie te krijgen. Het was rond het middaguur en we hadden het complex zowat voor ons alleen. Super!

De mooie en warme zomerdagen waren intussen spijtig genoeg tot hun einde gekomen en grijze wolken trokken over Luxemburg. Een prima excuus om de abdij van Clervaux aan ons voorbij te laten gaan. Erg veel voelden we er toch al niet voor om de heuvel waarop ze lag te beklimmen. Het deed ons wel beseffen dat de laatste fietsweek wel eens een natte en koude beproeving zou kunnen worden en laat dat nu het laatste zijn waarop we zaten te wachten. 
We stonden er nog maar niet te veel bij stil en concentreerden ons op Walter White die zich in Breaking Bad in allerlei bochten wrong om zijn geheime kostwinning voor Skyler verborgen te houden.

Rond een uur of zes hopten we nog even de lift in terug naar de wellness-faciliteiten en twee uur later zaten we paraat via Skype om met Griet en Viktor een en ander af te toetsen voor het terugkomstfeestje. Nogmaals bedankt voor de hulp en organisatie!

Ziezo, en Walter White gaf toe aan Skyler dat hij crystal meth maakt.

Na een heerlijke nachtrust verbaasden we ons erover dat we wakker werden in een kurkdroge tent. Geen druppeltje condens of klamme matjes. Luxe die in lijn lag met wat er de rest van de dag volgen zou. Anderhalf jaar getrouwd en de vooravond van het einde van onze reis, twee gelegenheden die we in stijl wilden vieren. Een kleine dertig kilometer verder hadden we, op aanraden van de Stijns, een arrangement geboekt in wellnesshotel Koener. Enkel nog wat klimwerk scheidde ons van de in-checkbalie. 

Traditiegetrouw namen we een afscheidsfoto met Ludo en Wis en zetten we koers naar het centrum van Consthum, waarna we afdaalden tot de Schüttbuergermillen. Prachtig fietsen op een autovrij baantje langs de Clerve, een riviertje met het karakter van een wilde beek. Had het zo warm niet geweest, we zouden haast denken dat het herfst was. De wind speelde met de gevallen bladeren en eekhorentjes renden de bomen omhoog toen ze ons in het vizier kregen. 

In Lellingen begon het echte werk. We begonnen op 300m en moesten naar, voor ons, het dak van Luxemburg. De wegen die we hadden geselecteerd waren een schot in de roos. Mooi door typisch Ardeense bossen en velden en heel erg rustig op een geschifte motard na.

Op twee uur hadden we het traject afgelegd en veel te vroeg stalden we onze fietsen in het centrum van Clervaux. Tijd genoeg om op het gemak te lunchen en op een bankje aan de fontein  te genieten van het zalig zomers weertje.

Onze kleurrijke, volgeladen fietsen trokken nog steeds aandacht en we werden aangesproken door Stefan en Martien uit Geel. Zij bleken eveneens te fietsen en speelden met het idee om volgend jaar een fietstrip door Portugal te maken. Een heel gezellige babbel later kwamen we tot de constatatie dat Geel wel eens onze allerlaatste stop zou kunnen worden voor Zoersel. Wie weet zagen we mekaar dus wel veel sneller terug dan verwacht!

Tegen 14u hingen we in de ondergrondse parkeergarage van Hotel Koener onze fietsen letterlijk aan de haak. Weliswaar maar voor twee nachtjes. 
Vanaf nu was het puur genieten geblazen. In de ruime kamer was er meer dan voldoende plaats voor al onze tassen - dat is ooit anders geweest - en na wat rust op het kingsize bed trokken we in onze badjas richting wellness. Een zwembad met jacuzzi, een Finse sauna, stoombad, infraroodcabine, een zoutgrot… Meer dan goedgekeurd!

Helemaal relaxt ging het rond 19.30u naar het restaurant voor een gastronomisch 6-gangendiner: foie gras, roomsoep met coquilles, zeebaars, aardbeiensorbet, kalfsvlees met truffelsaus en een zoete combo van aardbei en framboos. Dit in combinatie met een uitstekende en vriendelijke bediening. Een fantastisch diner om een prachtige dag af te sluiten. We waren meer dan voldaan en het ontbijtbuffet de volgende morgen leek op dat moment nog een hele opgave, maar na een nachtje slapen in ons luxueuze bed zouden we daar beslist anders over denken.

We waren dan wel al in Luxemburg stad geweest, aangezien we het traject op onze rustdag met de bus hadden afgelegd, zat er niets anders op dan het ’s morgens ook nog eens te trappen. Niet erg, het parcours was vlak en duizend maal mooier dan de drukke weg die lijn 192 volgde. 

Langs de Alzette, door een (bescheiden) kloofdal en tussen de rotsen, waren we voor we het wisten in Grund, een van de stadswijken van Luxemburg. Vanop onze fiets kregen we nogmaals een prachtig zicht op de oude stadsmuren en verbaasden we ons over de spectaculaire ligging van de stad. We moesten de hoofdstad van het Groothertogdom misschien toch nog een kans geven, hoewel we betwijfelden of dit de eerste plek zal zijn om naar terug te keren. 

De rest van de voormiddag fietsten we, onder een stralende zon, noordwaarts over de Piste Cyclable de l’Alzette. Ook in Luxemburg verkopen ze Frans brood en de baguette met ham en roomkaas kwam op het juiste moment. We moesten voldoende krachten opdoen, want de namiddag kondigde zich een stuk zwaarder aan. 

We merkten overigens dat België steeds vaker aan onze mouw kwam trekken. Tijdens de inkopen durfden al eens de gezichten van Wout Bru en Peter Goossens opduiken, we wachtten aan de slagbomen voor een Belgische trein en voor het eerst zagen we een bewegwijzering naar een plek in ons Belgenland, Sankt-Vith.

Na de avondinkopen - noodgedwongen reeds rond 14u - begonnen we aan het klimwerk. Eerst nog gezapig omhoog, onder wuivende bomenrijen en langs honderden koeien, vervolgens razend steil naar boven over een kleine asfaltweg die zich in haarspelden tot in Bourscheid slingerde.

Op bijna 500 meter hoogte overwogen we of we de volgende klim ook nog zouden aanvatten. Affirmatief en met vers gevulde drinkflessen stoven we naar beneden om geen tien minuten later weer tergend langzaam naar boven te kruipen. Nog steiler dan de eerste klim, maar met drie en een halve kilometer gelukkig iets minder lang. 
Onder een loden namiddagzon was het afzien, maar ook hier geraakten we boven. Tijd om een slaapplaats te zoeken.  

Na een introductie in het Frans en een poging in het Duits bleken de mensen waarbij we hadden aangeklopt gewoon Nederlands te praten. Reeds dertig jaar kwamen Wis en Ludo regelmatig naar Luxemburg en momenteel wonen ze meer hier dan in het Antwerpse. 

Na wat zoeken vonden we samen een vlak plekje op hun domein en onze tent stond met een mooi en weids zicht best idyllisch opgesteld. 
Het gerecht dat we deze maal uit onze hoed toverden maakten we reeds eenmaal op deze reis. Een tip van Korneel die ons ook in Ierland al goed had gesmaakt. Ook nu weer heerlijk smullen en de pasta met chorizo, geitenkaas, rucola en kerstomaatjes was een blijver. 

In sappig Antwaarps sloten we de avond af met een drankje bij Wis en Ludo. Niet zomaar een drankje, maar heerlijke, ijskoude zelfgestookte cointreau. Het recept reisde alvast mee naar België.

Gewekt worden door de zon die door de vensters van de hut binnensijpelde was geen slecht begin van de dag. De tent moesten we niet oprollen en aangezien we geen ontbijt hadden, waren we al vroeg op pad richting Alzingen. Daar lag de camping, die we daags voordien al voor ogen hadden gehad, op een vijftal kilometer van hoofdstad Luxemburg op ons te wachten.

De resterende kilometers waren een eitje en vooraleer we in-checkten stopten we bij de Delhaize voor een ontbijt uit het vuistje. Het was weeral lang geleden dat we nog koffiekoeken hadden gegeten. Achja, elk excuus is goed. 

De tent stond snel recht en om 10u30 zaten we al op de bus richting stadsdeel Kirchberg, waar zich enkele instellingen van de Europese Unie bevonden. Le quartier européen Nord, waarmee we begonnen, viel tegen. De meeste gebouwen stonden in de steigers - eufemistisch verwoord als “project d’extension et de mise au niveau des édifices” -, alle straten waren opengebroken en daarnaast waren de buildings niet eens zo mooi. Modern uit de jaren ’80 of ’90, dus noch modern, noch historisch.
Le quartier Sud was een stuk interessanter. De philharmonie en het MUDAM, waarin het fort Thüngen prachtig was verwerkt, gaven de wijk een hedendaagse uitstraling. Vanop de remparts van het fort kreeg je trouwens een mooi uitzicht op de historische stad aan de andere kant van de rivier Alzette. 

Ons busticketje was gelukkig nog geldig en na een eenvoudige lunch bezochten we de binnenstad of Ville-Haute. De kathedraal, de oude stadsmuren, de kazematten (Bock), het Neumünsterklooster,… Het was dan misschien een mooie dag om aan sightseeing te doen, Luxemburg-stad liet geen zinderende indruk op ons na. Geen architectuur om van achterover te vallen, weinig charme en iedereen loopt er rond alsof ze het warm water hebben uitgevonden. 

Terug naar de camping, want hoog tijd om uit te rusten: fotootjes kijken, wat administratieve rompslomp,… Goed dat onze benen op die manier toch een halve dag rust kregen, want vanaf de volgende dag zouden we ons stilletjes aan in de Luxemburgse Ardennen bevinden. Noch deze, noch de Belgische zouden ons een gemakkelijke afsluiter bezorgen.

Voor het avondeten hadden we een eenvoudige pasta voorzien. Heerlijk simpel met gerookte zalm, champignons en okkernoten. Mmm!!

Het was zondagmorgen en dus was het onthaasten geblazen. We moesten pas om 12u uitchecken - een stuk relaxter dan de Duitsers, die Fransen - en we maakten dan maar gretig gebruik van die mogelijkheid. 

Eens terug op de fiets, neusden we nog even rond in Thionville, maar het centrum bood minder dan wat we ervan verwachtten. We bevonden ons al snel weer langs de Moezel, maar het waren vooral de koeltorens van de kerncentrale van Cattenom die onze aandacht trokken. De reusachtige torens en witte rookpluimen zouden we bijna de volledige fietsdag blijven zien en waren regelmatig een doorn in het oog in het groene landschap. 

Na tien kilometer peddelen ging het linksaf. Na de Donau en de Rijn was nu ook de Moezel verleden tijd en landinwaarts ging het naar de grens met Luxemburg. Het biljartvlakke fietspad maakte plaats voor regionale wegen dwars door en over de heuvelachtige velden. Altijd weer even aanpassen, maar de vergezichten die in de plaats kwamen maakten veel goed. 

Per toeval hielden we halt op de grensovergang van ons 31e(!) fietsland. Op een veldweg stond een aanlokkelijke bank ons op de top van een klim op te wachten en een blik op de gps leerde dat we exact op de grens tussen Frankrijk en Luxemburg zaten. Prima locatie.

Het landschap in het Groothertogdom (best een ironische naam) veranderde niet drastisch, maar het Lëtzebuergesch was in ieder geval iets aparts. Dat moesten we nader uitzoeken de volgende dagen. 

Op een paar kilometer van het eindpunt van de route stootten we op een mooie schuilhut, maar het was niet meteen duidelijk of we er mochten slapen. We toetsten af bij twee passanten die er niet veel graten in zagen en besloten in de bossen te blijven hangen. Heel wat idyllischer dan de camping die we eigenlijk voor ogen hadden.
​Enig minpuntje: we hadden geen eten in de tassen zitten, want in de kleine dorpjes waar we door waren gefietst, was op zondag niets te vinden. 
Improviseren dan maar. We hadden nog een prinskoek, wat droge cornflakes, een paar schelletjes gedroogde ham en… bouillon. Katrien ging op expeditie om brandnetels te plukken en wat later pruttelde een ketel vers geplukte netels op ons gasvuur.

Nu de Robinson in ons helemaal naar boven was gekomen, konden we het niet laten nog een kampvuur te maken. Op en top avontuur en uiterst gezellig.

Wat vliegt de tijd wanneer je je amuseert! Weeral tijd om afscheid te nemen en na het ontbijt sprongen Enzo, een verzamelaar, en dochter Cécile op de Vespa en wij op de fiets. Afscheid nemen is nooit leuk, maar van nieuwe vrienden toch net iets aangenamer. 

We pinden ons eindpunt voor die dag vast in Thionville, een kleine veertig kilometer verderop. We mochten immers niet te snel fietsen want dan zouden we nog te vroeg in Zoersel arriveren. Ons traject leidde ons door het centrum van Metz naar de oevers van de Moezel, vanwaar het noordwaarts ging richting Luxemburg. 

De route was niet meteen om duimen en vingers van af te likken. Iets te vaak bevonden we ons namelijk langs het kanaal tussen de industrie. Het fietspad was wel uitstekend bewegwijzerd, autovrij en de Franse wielertoeristen of andere passanten waren zoals steeds hoffelijk en vriendelijk. 

Iets na de middag installeerden we ons in het Parc Wilson met onze net aangeschafte lunch en we hoopten stiekem dat het prachtige zomerweer nog een tweetal weken zou aanhouden. De komende dagen zou het in ieder geval nog warm en zonnig worden, maar je wist natuurlijk nooit. 

Na een nuttige passage in de toeristische dienst vonden we een betaalbare kamer in Hotel du Parc. Bijna de volledige namiddag besteedden we aan het updaten van de blog, het finaliseren van de routes en het zoeken naar slaapplaats in Luxemburg stad. Niet meteen een droomnamiddag- en avond, maar het hoort erbij en zo kregen de benen na een viertal dagen trappen eindelijk weer wat rust.

Stipt om 8.30u stonden we gepakt en gezakt aan de overkant van de straat voor onze ontbijtafspraak. Bernard was ons toen al op het hart komen drukken dat we zonder problemen eerst nog een een douche konden nemen en zo geschiedde dat we fris als een hoentje onze voeten onder de ontbijttafel schoven. Vers stokbrood, een briochetaart, heerlijke zelfgemaakte confituur van Monique (aardbei, mirabelle en rode bes),… smullen geblazen! 

Bernards enthousiasme was eindeloos, maar veel sneller dan gehoopt moesten we al afscheid nemen toen hij zijn kleinkinderen naar school moest brengen. Aangezien we ’s avonds bij hun dochter terecht konden in Metz gaf hij ons al te kennen dat ze misschien ook wel eens zouden durven afzakken voor de geplande bbq. “A ce soir,” en weg was hij.
De vlotte babbel met Monique ging onverstoord verder en daarbovenop kregen we nog een rondleiding door de groentetuin. De generositeit van de familie Cuvillier kende werkelijk geen grenzen en vlak voor vertrek werden onze tassen nog gevuld met een klein flesje (huisgemaakte) mirabellenschnaps, een stokbrood, ham, kaas en een vijftal net geplukte tomaten.

De kleine vijftig kilometer tot Metz waren dan weer een stuk minder boeiend. De velden leken wel eindeloos en ook hier bleef het goed heuvelen. De wind was gelukkig gaan liggen en rond een uur of twee arriveerden we au centre ville.
De hoofdstad van de regio Lotharingen (Lorraine), gelegen aan de oevers van de Moezel, verraste ons met zijn mooie kathedraal, zijn levendige centrum, zijn kleurrijke parken en zijn eigen Centre Pompidou. Na Straatsburg was het ook hier goed toeven en de vriendelijke Fransen maakten de ervaring alleen maar beter. 

Tijdens ons toertje door de stad werden we aangeklampt door twee land- en leeftijdsgenoten. In stadskledij en zonder stalen ros moeilijk te herkennen, maar ook zij waren met de fiets op pad. Han en Charlotte waren onderweg van Leuven naar Venetië en hadden een kleine maand om hun trip te volbrengen. 

Rond een uur of zes fietsten we naar de Rue Laurent Charles Maréchal waar we hartelijk verwelkomd werden door Sabine (dochter van), Enzo en de kinderen Cécile en Lukas. Ook hier was niets te veel en Cécile stond haar kamer af zodat we onze tent niet hoefden op te zetten. 
Toen ook Monique en Bernard even later arriveerden was het gezelschap compleet, werden de flessen wijn bovengehaald en de bbq aangestoken. Wat een geweldige familie en een fantastische avond. Het leek wel of we mekaar al jaren kenden en het eten en de wijn waren voortreffelijk.

Deze momenten zullen we het hardst missen eens we terug in België zijn, maar vooralsnog genoten we met volle teugen. De avond werd afgesloten met enkele kleine glaasjes marillenschnaps en Waldmeister en nu ook een (nieuwe) Franse familie aan ons lijstje was toegevoegd kon het niet anders dan dat we met een grote glimlach en een gezonde blos op de wangen indommelden.

Het uitgekozen stuk boomgaard bleek ’s nachts toch wat minder vlak dan gehoopt en tijdens de nachtelijke draaisessies was het zaak om niet van de matjes te rollen. Al bij al hadden we toch nog een degelijke nachtrust en rond een uur of acht konden we dan ook uitgerust aan de dag beginnen. 

Een stralend blauwe hemel, maar wel nog verdomd fris en de eerste kilometers daalden we bibberend af. Niet gedacht dat we dat ooit nog zouden zeggen, maar gelukkig ging het al snel weer omhoog en warmden we vliegensvlug op.
Volgens Basecamp stonden er slechts een zestal heuvels geprogrammeerd, maar in realiteit waren het er een pak meer - dat moest nu ook weer niet. Continu ging het op en af en de wind zat lelijk tegen.

Het werd al snel duidelijk dat we de geplande vijfenzestig kilometer niet cadeau zouden krijgen. Er moest stevig gewerkt worden, maar het landschap was - zeker in de voormiddag - mooi en afwisselend. Bovendien konden we regelmatig stoppen voor een handvol vers geplukte bosvruchten, jummie!

Vlak voor lunchtijd sloegen we een praatje met een groep Duitsers die ook met de fiets onderweg waren… voor een week. Ons verhaal begint steeds meer op ongeloof onthaald te worden en dus beseften ook wij dat we iets surreëel aan het realiseren waren. 
Net als de dag ervoor namen we een uitgebreide lunchpauze - de tent moest toch kunnen uitdrogen - en lieten we ons allesbehalve opjagen. Onze ogen vielen opnieuw voor even dicht en met het bijna tropische weer was de schaduw van een berk welgekomen. 

De namiddag was minder interessant: de wind nam in sterkte toe en de bossen maakten plaats voor eindeloze velden waar zo goed als geen beschutting te vinden was. Tot overmaat van ramp was onze enige winkelbuit een groot blik ravioli aux 6 légumes en keken we dus niet meteen uit naar de avond.
Op dit eigenste moment wisten we echter nog niet wat Guessling-Hémering voor ons in petto had. Na links en rechts wat te hebben nagevraagd, belandden we op de oprit van de burgemeester. Die gaf jammer genoeg niet thuis, maar zijn buurman kwam net aangereden, de oude burgemeester. Het was geen probleem om onze tent op te zetten en als we iets nodig hadden, moesten we het maar komen vragen.

De ravioli smaakten zoals we het ons hadden voorgesteld - gelukkig is dat niet voor alle dagen - en een princekoek bracht enigszins soelaas als dessert. Net toen we ons in de tent geïnstalleerd hadden, informeerde Bernard (onze gastheer) nog eens of we echt niets nodig hadden: water, het toilet, een douche, een glaasje rosé? Dat laatste klonk meer dan aanlokkelijk en niet veel later zaten we met Monique, Bernard en kleindochter Liza op het terras.

Een glaasje rosé voor mij, een glaasje wit voor Katrien en dan… kletsen maar. De ex-bankier en ex-burgemeester van het dorp en zijn vrouw babbelden honderduit en ook wij lieten ons in het Frans van onze beste kant zien. Een geanimeerd gesprek was het gevolg en voor we het wisten hadden we ook een slaapplaatsje geregeld bij hun dochter in het centrum van Metz de volgende dag.

Pas tegen 22u ging het, in het donker en met een invitatie voor het ontbijt, terug naar de tent. Het cliché kon voor eens en voor altijd weerlegd worden: West-Europeanen zijn zeker niet minder gastvrij. Wederom een geweldige avond en een superervaring.

We startten de dag met een aanpassing van jewelste. We aten onze muesli immers niet met natuuryoghurt, maar met platte kaas. Verandering van spijs doet eten, zegt men weleens, en dat kunnen we bij deze bevestigen. 

Het weer was ronduit fantastisch en na een hartelijk afscheid van Laure vertrokken we in korte mouwen. Het hogedrukgebied mocht wat ons betrof in ieder geval nog een dikke twee weken boven onze regionen blijven hangen. 

De fietsdag bracht afwisselend mooie en afgrijselijke stukken. Het ene moment bevonden we ons op lieflijke fietspaden in groene wouden, het volgende moment langs een veel te drukke weg met verkeer dat rakelings voorbij scheerde. 
Bovendien maakte de wind het ons niet altijd gemakkelijk. In eerste instantie kregen we de stevige windstoten frontaal te verwerken, later op de dag steeds meer in de zij en uiteindelijk zelfs lichtjes in het voordeel. 

Net voor Haguenau installeerden we ons voor de lunch en als echte studenten haalden we wat slaap in overdag. Het picknickdeken bewees ngo maar eens haar veelzijdigheid en bleek zowaar een comfortabel bed. Onder een strakke zon dommelden we beiden voor een klein half uurtje in. 
Met slaperige ogen trapten we de namiddag op gang en al snel realiseerden we ons dat het vlakke gedeelte achter ons lag. Het ging nu steeds vaker op en af en hoewel we nooit lang omhoog fietsten, zorgden de percentages voor voldoende uitdaging. 

Het landschap werd op deze manier wel een stuk aantrekkelijker en door de eindeloze fôrets domaniales baanden we ons een weg door La douce France. We bleven maar trappen en na vijfentachtig kilometer sloten we de fietsdag af bovenop de Col de Puberg. We hadden daarmee onze laatste pijlen verschoten en dus prezen we ons gelukkig dat we het fiat kregen van de eigenaars van een kleine appelboomgaard om ons tentje op te zetten. 

De rijstsla met zalm zou niet de geschiedenisboeken ingaan, maar met een voldaan gevoel gooiden we ons bij het vallen van de avond op onze nog te schrijven blogverslagen. De Alsace kon ons met haar mooie natuur, rijke cultuur en charmante dorpjes zeker bekoren en dus mocht dit zeker toegevoegd worden aan ons lijstje “nogmaals te bezoeken”.

We begonnen onze rustdag in Straatsburg op z’n Frans, met een zoet ontbijt samen met de  studenten. Croissants, chocolodabroodjes en een stokbrood met zelfgemaakte confituur. We konden weer niet klagen en bedachten ons dat het in onze tijd heel wat minder was. 

We waren ondertussen gezond nieuwsgierig naar het centrum van de stad en gingen uiteraard in op het voorstel van Laure om samen een fietstocht te maken en enkele zaken te bezichtigen. De drukke, toeristische binnenstad zouden we in de namiddag te voet ontdekken en dus peddelden we in eerste instantie naar het Parc de l’Orangerie. Vervolgens reden we langs het enorme Europees Parlement en naderden we via een van de kanaaltjes de historische monumenten. Zo zagen we de nationale bibliotheek (de tweede grootste van Frankrijk), de kerk van Saint-Paul, het hoofdgebouw van de universiteit en maakten we een cirkelbeweging rond de oude stad. 

Laure dropte ons vakkundig aan de impressionante kathedraal en van daaruit ging onze ontdekkingstocht met z’n tweetjes verder. En of het een ontdekking werd! We waren meer dan aangenaam verrast door Straatsburg. De groene rand met z’n vele parken en waterwegen, de ‘joie de vivre’ die er zeker op een mooie dag als deze vanaf droop, de prachtige oude gebouwen met hun houten structuren en gedetailleerde afwerking, de rijke eet- en drinkcultuur,… een stad naar ons hart en naar onze bescheiden mening een aanrader voor iedereen die er nog nooit geweest is. 

Na een eerste toertje in het centrum zochten we ons een stekje voor de lunch. Na een tip van de toeristische dienst, belandden we in Au Brasseur. Een aanrader voor Flammekueche, met zoals de naam doet vermoeden een eigen brouwerij. De tartes flambées spéciales (spek, ajuin, champignon en kaas) waren misschien wat aan de flauwe kant, maar de chaud-froid als dessert (tarte flambée met geflambeerde appel en een bol kaneelijs) was werkelijk geweldig. 

Voldaan bezichtigden we de rest van de binnenstad en pas in de late namiddag trokken we terug richting ‘ons kot’. Daar vonden we goed nieuws in onze mailbox. We hadden via Airbnb een bevestiging van een appartementje voor de maand oktober in de leuke wijk Saint-Gilles in Brussel. Een belangrijke to-do die we van onze lijst konden schrappen en zo moesten onze ouders zich alvast niet te veel zorgen maken dat we te lang zouden ‘blijven hangen’ in Zoersel of Avelgem. 

Toen de zon begon te zakken trokken we terug richting de kathedraal. Om 21.15u begon immers een groots klank- en lichtspektakel en dat wilden we niet missen. Het verhaal van de reis door de tijd kwam er dan misschien niet helemaal uit, de effecten waren wonderlijk en bij momenten zaten we samen met honderden andere toeristen met open mond te staren naar al dat moois. Wat een afsluiter van een heerlijke dag Strasbourg!