Toen we rond een uur of tien uiteindelijk de luiken openden, bleek het alvast geen verloren zonnige morgen. Het regende en de hemel zat potdicht. Jammer voor al wie hier een weekje zon- en strandvakantie had geboekt… voor ons gewoon een dagje regen in een eerder zonnige maand.
Met de bus van 11u15 reden we naar Kerkyra of Corfu Town. Bij aankomst was het gelukkig gestopt met druppelen en de toeristen hadden hun weg gevonden naar de winkeltjes in de hoofdstraat.
We volgden deze tot aan het oude fort, strategisch gebouwd op twee rotsen aan de oostkust van het eiland. Een zielige blik naar de ticketverkoper leverde ons een toegangskaartje aan halve prijs op en we stapten de poort door naar het Byzantijns-Venetiaanse bouwwerk.
Aan de vuurtoren op de acropolis heb je een mooi zicht over de oude stad, de haven en enkele eilandjes. De grijze lucht leverde dan wel geen spectaculaire foto’s op, we hadden het toch maar weer gezien. Het volledige complex is groot en huisvest een kleine, authentieke mozaïekcollectie, maar spijtig genoeg is een aanzienlijk stuk van de site (Brits hospitaal, buskruitopslagplaatsen, de zeetoren,…) niet toegankelijk voor het publiek.
Zware regenval verplichtte ons langer in het fort te blijven dan we wilden. Een voorbereid man is er twee waard - we hadden de laptop bij - en toen het op z’n minst geen ‘blazen’ meer regende, zochten we door een wirwar van kleine straatjes een adresje om onze blog bij te werken.
Het klaarde wat op en we slenterden nog een uurtje door de oude stad vooraleer we naar de busterminal trokken. Oude vrouwtjes die op hun dorpel een tafelkleed haken zijn hier geen rariteit. Jammer dat de laatste bus al vertrok om 17u, anders hadden we er gerust wat langer rondgekuierd.
In onze studio maakten we een lekkere pasta met worst en stelden we een fietsroute samen die ons Zuid-Corfu zou leren kennen. Niet alleen vanuit Kerkyra, maar ook in Lefkimmi konden we een ferry nemen naar Igoumenitsa, op het Griekse vasteland. Twaalf dagen lang hadden we niet meer gefietst, de Corfiotische heuvels zouden maar best niet té pittig zijn.