Even later stond er een grote kan melk op het aanrecht. Enthousiast schonk ik mijn kop cornflakes vol, maar de damp verraadde dat het warme melk was. Dju toch. Toen ze passeerde probeerde ik uit te leggen dat het beter koude melk zou zijn en ik wees naar de cornflakes. “Aaahh,” zei ze en ze knikte terwijl ze de kan nam en terug wegliep. Om een of andere reden had ze ervan gemaakt dat we de melk niet warm genoeg vonden. Hete melk kregen we nu en daar hebben we het dan maar bij gelaten.
Gepakt en gezakt ontmoetten we een half uur later de eigenares en betaalden we ons verblijf. Ze zat verveeld met de situatie van de boiler en bood spontaan een mooie compensatie aan. Topservice!
De lucht zat grijs met hier en daar lichtblauw en we concludeerden verkeerdelijk dat het beter weer zou zijn dan de dag ervoor. Al na vijftien kilometer zetten we ons stalen ros aan de kant om de windstopper voor de regenjas te ruilen en onze overschoenen en regenbroek aan te trekken. Viel dat even tegen! In de open velden hadden we weinig natuurlijke beschutting en aangezien onze route oostelijker liep dan gepland, fietsten we regelmatig tegen de wind in wat het niet alleen lastiger maar ook natter en kouder maakte.
Bij gebrek aan restaurants, cafés, bars en andere etablissementen die voor een lunch in aanmerking komen, aten we een banaan, een peer en een koekje op een bank in een bushok. Onze lichaamstemperatuur zakte nog voor we goed en wel een hap hadden genomen en weer vertrekken was met gevoelloze vingers. Van koude tenen gelukkig geen last dankzij de overschoenen. (Noot aan onszelf: aantrekken op koude dagen, zelfs als het niet regent.)
Over de fietsnamiddag valt bitter weinig te zeggen. Het bleef regenen, we zagen een paar koeien in de wei en we probeerden zoveel mogelijk stripfiguurtjes uit Kiekeboe op te noemen. Je moet iets doen op de fiets.
Na zestig kilometer kwamen we aan in Falkow, waar ons hotel lag. Het meisje aan de receptie zou vestimentair niet misstaan bij de majoretten en sprak jammer genoeg geen woord Engels. Gelukkig had ze vrij snel door dat wij geen Pools spreken en haalde ze er een collega bij. De nieuwe vrouw sprak effectief iets meer Engels, want ze kon onze vraag “Do you speak English” beantwoorden met “No”. Daar stonden we dan met ons vieren, gescheiden door de toonbank, naar elkaar te staren.
We probeerden duidelijk te maken dat we graag een kamer wilden boeken voor een nacht. We beeldden het cijfer een uit, legden onze handen tegen elkaar gedrukt tegen onze wang en wezen naar elkaar om aan te duiden dat het voor twee personen was (want die vraag kregen we standaard alsof we nog een rits kinderen uit onze fietstassen zouden toveren). Helaas brachten onze toneelkunsten geen zoden aan de dijk. Ik weet niet wat ze dachten dat we aan het vragen waren aan de balie van een hotel, maar ze bleven naar ons kijken als een hond op een zieke koe.
Plots slaakten ze beiden opgelucht een zucht toen een derde persoon de zaal binnentrad. Die zou dan wel Engels spreken dachten we. Dat deed ze ook, of toch haar smartphone die dienst deed als vertaler. Onbegrijpelijk dat mensen die verondersteld zijn aan de receptie van een hotel te staan geen enkel woord Engels spreken. Dat ze de terminologie om een complex economisch vraagstuk op te lossen niet beheersen, tot daar aan toe, maar ‘room’, ‘breakfast’, ‘one night’ of ‘what is the price’ zouden ze toch mogen begrijpen - en dan praatten we nog ‘kindjes-Engels’, want volzinnen of moeilijke woorden (hmm) waren al helemaal niet aan de orde.
Google Translate liet ons weten dat er geen elektriciteit was tot 18u. En we keken zo uit naar een warme douche! Tja, er was weinig aan te doen aangezien dit het enige hotel in de buurt was en met “Dobre” bevestigden we ons verblijf. (Neen, een omhooggestoken duim in combinatie met ‘Good’ begrepen ze ook niet.)
De vertaalsite had ons op het idee gebracht een menukaart mee naar boven te nemen zodat we ten minste zouden weten wat te bestellen ’s avonds. Ik ging voor een aardappelpannenkoek met varkensvleesstoofpot en een klodder zure room en Wouter voor ribbetjes met honing, zuurkool en aardappelpuree. Typische keuken en erg lekker klaargemaakt.
Toen Wouter om pen en papier ging vragen, kreeg hij prompt het toetsenbord in de handen gedrukt zodat ze op het scherm kon lezen waar hij naar vroeg. Ze sprak dan misschien geen Engels, maar ze deed haar uiterste best het ons naar de zin te maken en dat steeds met een grote glimlach. Zo moet het zijn.
Terug op de kamer was de internetverbinding verdwenen. Lap, daar ging ons plan om nog enkele WarmShowers hosts te contacteren. Plan B, de Poolse ‘Music and Lyrics’ met Hugh Grant en Drew Barrymore in de hoofdrollen, kon ons slechts weinig boeien en vroeger dan gepland gingen we slapen.