Langs de Atlantische oceaan fietsten we op een aangename baan vlot de eerste kilometers weg. Wat een indrukwekkende en levendige massa water trouwens. In niets te vergelijken met de kust in België. Niet verwonderlijk dat er, ondanks het frisse weer, ook op een zondagmorgen al heel wat surfers in het water zaten.
The cliffs of Moher duiken vanop een tweehonderd meter hoogte de oceaan in. We wisten dus dat er nog een klimmetje zou volgen. De klim bleef echter lang uit en het laatste stuk tot aan het visitor center was steil omhoog. Niets wat wij niet aankunnen tegenwoordig.
Een behulpzame medewerker toonde ons een plek waar we onze fietsen veilig konden stallen. Op die manier konden we rustig onze tijd nemen om ten volle te genieten van dit prachtige stuk kustlijn.
Van aan het visitor center is het nog een stukje te voet omhoog, en dan zie je waarom dit Ierlands meest bezochte natuurlijke bezienswaardigheid is. Majestueus staan de rotsen loodrecht in het water. De golven slaan er met een brute kracht tegenaan en meeuwen en andere zeevogels cirkelen boven hun territorium.
We wandelden twee kilometer noordelijk over het wandelpad - op eigen risico van zodra je buiten het domein van het bezoekerscentrum gaat - en zagen het Ierse Etretat in al haar pracht en praal.
Met een klein beetje waaghalzerij maar uiterst voorzichtig, in tegenstelling tot sommige overijverige en roekeloze toeristen, konden ook wij enkele mooie plaatjes schieten. Tijdens het terugwandelen ontdekten we tegen de steile randen nog een volledige kolonie zeekoeten op de koop toe.
We boden het hoofd aan enkele felle windstoten en zetten ten slotte de laatste dalende fietskilometers in naar Doolin waar we zouden overnachten. Onze camping bevond zich in de tuin van een hostel waarvan we alle faciliteiten zonder meerprijs konden gebruiken, zelfs de wasmachine en droogkasten. Geweldig!
Terwijl ik de was dirigeerde, ging Wouter naar de winkel. Drie kilometer bergop zou een klein supermarktje aan een tankstation moeten zijn. Toen hij uitgeregend terug in het hostel aankwam, had hij twee pizza’s bij (want veel meer was er niet te vinden) en had hij nog vijf eurocent moeten afdingen omdat er niet met de kaart kon worden betaald en er in de verre omgeving geen ATM te bespeuren was.
Gelukkig stond er in de frigo op de ‘free food shelf’ een gratis biertje van vorige gasten dat Wouter met veel plezier opdronk.